Voorbeelden van Asset / Liability Management

Hoewel het is geëvolueerd om de veranderende omstandigheden in de economie en op de markten weer te geven, houdt het beheer van activa / passiva in zijn eenvoudigste vorm in dat activa en kasstromen moeten worden beheerd om aan verplichtingen te voldoen. Het is een vorm van risicobeheer, waarbij de belegger ernaar streeft het risico van niet-nakoming van deze verplichtingen te beperken of af te dekken. Succes moet de winstgevendheid van de organisatie vergroten, naast het beheersen van risico's.

Sommige beoefenaars geven de voorkeur aan de uitdrukking "overtollige optimalisatie" om de noodzaak te verklaren om activa te maximaliseren om aan steeds complexere verplichtingen te voldoen. Als alternatief wordt het surplus ook wel het vermogen of het verschil tussen de marktwaarde van activa en de contante waarde van de verplichtingen en hun relatie genoemd. Beheer van activa en passiva wordt uitgevoerd vanuit een langetermijnperspectief dat risico's beheert die voortvloeien uit de interactie van activa en passiva; als zodanig is het meer strategisch dan tactisch.

Een maandelijkse hypotheek is een veelvoorkomend voorbeeld van een verplichting die een consument betaalt uit de huidige instroom van contanten. Elke maand moet de hypotheekgever voldoende vermogen hebben om zijn hypotheek te betalen. Financiële instellingen hebben vergelijkbare uitdagingen, maar op een veel complexere schaal. Een pensioenplan moet bijvoorbeeld contractueel voldoen aan vastgestelde uitkeringen aan gepensioneerden, terwijl een activabasis in stand wordt gehouden door middel van voorzichtige activaspreiding en risicomonitoring om deze lopende betalingen te genereren.

De verplichtingen van financiële instellingen zijn complex en gevarieerd. De uitdaging is om hun kenmerken te begrijpen en activa op een strategische en complementaire manier te structureren. Dit kan leiden tot een activaspreiding die suboptimaal lijkt (als alleen activa in overweging werden genomen). Activa en passiva moeten worden gezien als ingewikkeld met elkaar verweven in plaats van afzonderlijke concepten. Hier zijn enkele voorbeelden van de activa / passiva-uitdagingen van financiële instellingen en particulieren.

De banksector

Als financiële intermediair tussen de klant en de gefinancierde onderneming accepteren banken deposito's waarvoor ze verplicht zijn rente te betalen (verplichtingen) en leningen aan te bieden waarvoor ze rente ontvangen (activa). Naast leningen vormen effectenportefeuilles ook bankactiva. Banken moeten renterisico's beheren, wat kan leiden tot een mismatch van activa en passiva. Volatiele rentetarieven en de afschaffing van Regulation Q, waarmee de snelheid werd beperkt waarmee banken spaarders konden betalen, droegen bij aan dit probleem.

De netto rentemarge van een bank - het verschil tussen de rente die zij betaalt op deposito's en de rente die zij ontvangt op haar activa (leningen en effecten) - is een functie van rentegevoeligheid en het volume en de mix van activa en passiva. Voor zover een bank op de korte termijn leent en op de lange termijn leent, is er een mismatch die de bank moet aanpakken door haar activa en passiva te herstructureren of derivaten (bijv. Swaps, swaptions, opties en futures) te gebruiken om te voldoen zijn verplichtingen.

Verzekeringsmaatschappijen

Er zijn twee soorten verzekeringsmaatschappijen: leven en niet-leven (bijvoorbeeld onroerend goed en slachtoffer). Levensverzekeraars bieden ook annuïteiten aan die levens- of schadeverzekeringen kunnen zijn, rekeningen met gegarandeerde rente (GIC's) of fondsen met stabiele waarde.

Bij annuïteiten houden aansprakelijkheidsvereisten financieringsbaten in voor de duur van de lijfrente. Voor GIC's en producten met een stabiele waarde zijn ze onderhevig aan renterisico, wat een surplus kan uithollen en ervoor kan zorgen dat activa en passiva niet overeenkomen. De verplichtingen van levensverzekeraars zijn doorgaans langer van duur. Dienovereenkomstig worden activa met een langere looptijd en tegen inflatie beschermde aandelen geselecteerd om overeen te komen met die van de verplichting (obligaties met een langere looptijd en onroerend goed, aandelen en risicokapitaal), hoewel productlijnen en hun vereisten variëren.

Schadeverzekeraars moeten aan verplichtingen (ongevallenclaims) van veel kortere duur voldoen vanwege de typische verzekeringstechnische periode van drie tot vijf jaar. De conjunctuur heeft de neiging om de behoefte van een bedrijf aan liquiditeit te stimuleren. Renterisico is minder belangrijk voor een schadeverzekeraar dan voor een levensverzekeraar. Verplichtingen zijn meestal onzeker over zowel waarde als timing. De aansprakelijkheidsstructuur van een onderneming is een functie van haar productlijn en het claim- en afwikkelingsproces, die vaak een functie zijn van de zogenaamde "lange staart" of periode tussen de gebeurtenis- en claimrapportage en de daadwerkelijke uitbetaling aan de verzekeringnemer. Dit komt omdat commerciële klanten een veel groter deel van de totale vastgoed- en ongevalsmarkt vertegenwoordigen dan in de levensverzekeringssector, die voornamelijk een onderneming is die zich op particulieren richt.

Het voordeelplan

Het traditioneel gedefinieerde uitkeringsplan moet voldoen aan een belofte om de uitkeringsformule te betalen die is gespecificeerd in het planningsdocument van de sponsor van het plan. Dienovereenkomstig hebben investeringen een langetermijnkarakter, met het oog op het behoud of de groei van de activabasis en het verstrekken van pensioenbetalingen. In de praktijk die bekend staat als de aansprakelijkheidsgedreven investering (LDI), houdt het meten van de verplichting in dat de duur van de uitkeringen en hun contante waarde worden geschat.

De financiering van een uitkeringsplan houdt in dat activa met variabele rente worden gekoppeld aan schulden met variabele rente (toekomstige pensioenbetalingen op basis van prognoses voor salarisgroei van actieve werknemers) en activa met vaste rente met schulden met vaste rente (inkomstenbetalingen aan gepensioneerden). Aangezien portefeuilles en verplichtingen gevoelig zijn voor rentetarieven, kunnen strategieën zoals portefeuille-immunisatie en duration matching worden gebruikt om portefeuilles tegen renteschommelingen te beschermen.

Stichtingen en non-profitorganisaties

Instellingen die subsidies verlenen en worden gefinancierd door giften en investeringen zijn stichtingen. Schenkingen zijn langetermijnfondsen die eigendom zijn van organisaties zonder winstoogmerk (bijv. Universiteiten en ziekenhuizen); ze hebben de neiging om altijd in ontwerp te zijn. Hun aansprakelijkheid is een jaarlijkse bestedingsverplichting als een percentage van de marktwaarde van activa. Het langetermijnkarakter van deze regelingen leidt vaak tot een agressievere beleggingstoewijzing die is bedoeld om de inflatie te overtreffen, de portefeuille te laten groeien en een specifiek uitgavenbeleid te ondersteunen en te ondersteunen.

Vermogensbeheer

Met privévermogen kan de aard van de verplichtingen van individuen even gevarieerd zijn als die van de individuen zelf. Deze variëren van pensioenplanning en onderwijsfinanciering tot thuisaankopen en unieke omstandigheden. Belastingen en risicovoorkeuren bepalen het proces voor activaspreiding en risicobeheer dat de juiste activaspreiding bepaalt om aan deze verplichtingen te voldoen. Technieken voor activabeheer / passiefbeheer kunnen die op institutioneel niveau benaderen die rekening houden met horizonten van meerdere periodes.

Niet-financiële ondernemingen

Ten slotte gebruiken niet-financiële vennootschappen technieken voor het beheer van activa / passiva om liquiditeit, wisselkoersen, rentetarieven en grondstoffenrisico's af te dekken. Een voorbeeld van dit laatste zou een luchtvaartmaatschappij zijn die haar blootstelling aan schommelingen in brandstofprijzen afdekt.

Het komt neer op

Beheer van activa / passiva is een complexe onderneming. Een goed begrip van de interne en externe factoren die van invloed zijn op risicobeheer is van cruciaal belang om een ​​passende oplossing te vinden. Voorzichtige activaspreiding houdt niet alleen rekening met de groei van activa, maar houdt ook specifiek rekening met de aard van de verplichtingen van een organisatie.