Drijvende wisselkoers
Een zwevende wisselkoers is een regime waarbij de valutaprijs van een land wordt bepaald door de forexmarkt op basis van vraag en aanbod ten opzichte van andere valuta's. Dit in tegenstelling tot een vaste wisselkoers, waarbij de overheid de koers geheel of overwegend bepaalt.
01:27Drijvende wisselkoers
Belangrijkste leerpunten
- Een variabele wisselkoers wordt bepaald door vraag en aanbod op de open markt.
- Een zwevende wisselkoers betekent niet dat landen niet proberen in te grijpen en de prijs van hun valuta te manipuleren, aangezien regeringen en centrale banken regelmatig proberen hun valutaprijs gunstig te houden voor de internationale handel.
- Een vaste uitwisseling is een ander valutamodel, en dit is waar een valuta is gekoppeld of wordt aangehouden tegen dezelfde waarde ten opzichte van een andere valuta.
- Zwevende wisselkoersen werden populairder na het falen van de gouden standaard en de Bretton Woods-overeenkomst.
Hoe een zwevende wisselkoers werkt
Drijvende wisselkoerssystemen betekenen dat wisselkoersveranderingen op lange termijn de relatieve economische kracht en renteverschillen tussen landen weerspiegelen.
Kortetermijnbewegingen in een zwevende wisselkoers weerspiegelen speculatie, geruchten, rampen en dagelijkse vraag en aanbod naar de valuta. Als het aanbod de vraag overtreft, zal die valuta dalen, en als de vraag het aanbod overtreft, zal die valuta stijgen.
Extreme korte-termijnbewegingen kunnen leiden tot interventie door centrale banken, zelfs in een omgeving met variabele rente. Vanwege dit, terwijl de meeste grote wereldwijde valuta's als zwevend worden beschouwd, kunnen centrale banken en overheden ingrijpen als de valuta van een land te hoog of te laag wordt.
Een valuta die te hoog of te laag is, kan de economie van het land negatief beïnvloeden, wat de handel en het vermogen om schulden te betalen beïnvloedt. De overheid of centrale bank zal proberen maatregelen te nemen om hun valuta naar een gunstiger prijs te verplaatsen.
Zwevend versus vaste wisselkoersen
Valutaprijzen kunnen op twee manieren worden bepaald: een variabele koers of een vaste koers. Zoals hierboven vermeld, wordt de variabele rente meestal bepaald door de open markt via vraag en aanbod. Daarom zal de waarde toenemen als de vraag naar de valuta hoog is. Als de vraag laag is, drijft dit de valutaprijs lager.
Een vast of gekoppeld tarief wordt door de overheid bepaald via haar centrale bank. De koers wordt afgezet tegen een andere belangrijke wereldvaluta (zoals de Amerikaanse dollar, euro of yen). Om de wisselkoers te handhaven, zal de overheid haar eigen valuta kopen en verkopen tegen de valuta waaraan ze is gekoppeld. Sommige landen die ervoor kiezen hun valuta aan de Amerikaanse dollar te koppelen, zijn China en Saoedi-Arabië.
De valuta's van de meeste grote economieën ter wereld mochten vrij zweven na de val van het Bretton Woods-systeem tussen 1968 en 1973.
Geschiedenis van zwevende wisselkoersen via de Bretton Woods-overeenkomst
De Bretton Woods-conferentie, die een gouden standaard voor valuta's vestigde, vond plaats in juli 1944. In totaal kwamen 44 landen bijeen, met aanwezigen beperkt tot de geallieerden in de Tweede Wereldoorlog. De conferentie richtte het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en de Wereldbank op en stelde richtlijnen op voor een vast wisselkoerssysteem. Het systeem heeft een goudprijs van $ 35 per ounce vastgesteld, waarbij deelnemende landen hun valuta aan de dollar hebben gekoppeld. Aanpassingen van plus of min één procent waren toegestaan. De Amerikaanse dollar werd de reservevaluta waarmee centrale banken ingrepen om de rente aan te passen of te stabiliseren.
De eerste grote scheur in het systeem verscheen in 1967, met een run op goud en een aanval op het Britse pond die leidde tot een devaluatie van 14, 3%. President Richard Nixon haalde de Verenigde Staten van de gouden standaard in 1971.
Tegen het einde van 1973 was het systeem ingestort en konden de deelnemende valuta's vrij zweven.
Poging om in een valuta tussenbeide te komen
In zwevende wisselkoerssystemen kopen of verkopen centrale banken hun lokale valuta om de wisselkoers aan te passen. Dit kan gericht zijn op het stabiliseren van een volatiele markt of het bereiken van een belangrijke koersverandering. Groepen centrale banken, zoals die van de G7-landen (Canada, Frankrijk, Duitsland, Italië, Japan, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten), werken vaak samen in gecoördineerde interventies om de impact te vergroten.
Een ingreep is vaak van korte duur en slaagt niet altijd. Een prominent voorbeeld van een mislukte interventie vond plaats in 1992 toen financier George Soros een aanval op het Britse pond leidde. De valuta was in oktober 1990 in het Europese wisselkoersmechanisme (ERM) gekomen; het ERM was bedoeld om valutavolatiliteit te beperken als een aanloop naar de euro, die zich nog in de planningsfase bevond. Soros geloofde dat het pond te hoog was binnengekomen en hij zette een gezamenlijke aanval op de munt op. De Bank of England werd gedwongen de valuta te devalueren en zich terug te trekken uit de ERM. De mislukte interventie kostte de UK Treasury een gerapporteerde £ 3, 3 miljard. Soros daarentegen verdiende meer dan $ 1 miljard.
Centrale banken kunnen ook indirect interveniëren op de valutamarkten door rentetarieven te verhogen of te verlagen om de stroom van beleggersfondsen naar het land te beïnvloeden. Aangezien pogingen om prijzen binnen nauwe banden te beheersen, historisch gezien zijn mislukt, kiezen veel landen ervoor om hun valuta vrij te laten zweven en vervolgens economische instrumenten te gebruiken om de ene of de andere richting te geven als het te ver gaat voor hun comfort.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.