Forward Contracts: The Foundation Of All Derivatives

Het meest complexe type beleggingsproducten valt onder de brede categorie van derivaten. Voor de meeste beleggers is het concept van afgeleide instrumenten moeilijk te begrijpen. Aangezien derivaten echter doorgaans worden gebruikt door overheidsinstellingen, bankinstellingen, vermogensbeheerders en andere soorten bedrijven om hun beleggingsrisico's te beheren, is het belangrijk voor beleggers om algemene kennis te hebben van wat deze producten vertegenwoordigen en hoe ze worden gebruikt door beleggingen professionals.

Overzicht van derivatencontracten

Als een type derivaatproduct kunnen termijncontracten als voorbeeld worden gebruikt om een ​​algemeen begrip te geven van complexere derivaten zoals futurescontracten, optiecontracten en swapscontracten. Termijncontracten zijn erg populair omdat ze niet door de overheid worden gereguleerd, ze privacy bieden aan zowel de koper als de verkoper, en ze kunnen worden aangepast om te voldoen aan de specifieke behoeften van zowel de koper als de verkoper. Helaas, vanwege de ondoorzichtige kenmerken van termijncontracten, is de omvang van de termijnmarkt in principe onbekend. Dit maakt op zijn beurt voorwaartse markten het minst begrepen van de verschillende soorten derivatenmarkten.

Vanwege het overweldigende gebrek aan transparantie dat gepaard gaat met het gebruik van termijncontracten, kunnen veel potentiële problemen rijzen. Partijen die gebruik maken van termijncontracten zijn bijvoorbeeld onderhevig aan wanbetalingsrisico's, hun voltooiing van de handel kan problematisch zijn vanwege het ontbreken van een geformaliseerd clearinghouse en ze worden blootgesteld aan potentieel grote verliezen als het derivatencontract onjuist is gestructureerd. Dientengevolge is er het potentieel dat ernstige financiële problemen op de termijnmarkten overlopen van de partijen die dergelijke transacties aangaan naar de samenleving als geheel. Tot op heden zijn ernstige problemen, zoals systemische wanbetaling tussen de partijen die termijncontracten aangaan, niet gerealiseerd. Desalniettemin zal het economische concept van "te groot om te mislukken" altijd een punt van zorg zijn, zolang door grote organisaties termijncontracten kunnen worden afgesloten. Dit probleem wordt een nog grotere zorg wanneer zowel de opties- als de swapsmarkt in aanmerking worden genomen.

Handels- en afwikkelingsprocedures

Termijncontracten worden verhandeld op de vrij verkrijgbare markt. Ze handelen niet op een beurs zoals de NYSE, NYMEX, CME of CBOE. Wanneer een termijncontract afloopt, wordt de transactie op twee manieren afgewikkeld. De eerste manier is via een proces dat bekend staat als 'levering'. Bij dit type afrekening betaalt de partij die lang de forward contractpositie is, de partij die short is de positie wanneer het actief wordt geleverd en de transactie wordt afgerond. Hoewel het transactionele concept van 'levering' eenvoudig te begrijpen is, kan de implementatie van het leveren van het onderliggende actief zeer moeilijk zijn voor de partij die de shortpositie heeft. Als gevolg hiervan kan een termijncontract ook worden voltooid via een proces dat bekend staat als 'contante afwikkeling'.

Een afrekening in contanten is complexer dan een afrekening bij aflevering, maar het is nog steeds relatief eenvoudig om te begrijpen. Stel bijvoorbeeld dat een graanbedrijf aan het begin van het jaar via een termijncontract akkoord gaat om op 30 november van hetzelfde jaar 1 miljoen bushels mais te kopen voor $ 5 per bushel van een boer. Veronderstel dat eind november maïs voor $ 4 per bushel op de open markt verkoopt. In dit voorbeeld moet het graanbedrijf, dat lang de termijncontractpositie heeft, van de boer een actief ontvangen dat nu $ 4 per bushel waard is. Omdat echter in het begin van het jaar werd overeengekomen dat het graanbedrijf $ 5 per bushel zou betalen, kon het graanbedrijf eenvoudigweg de boer vragen de maïs op de open markt te verkopen aan $ 4 per bushel, en het graanbedrijf zou een contante betaling van $ 1 per bushel aan de boer. Volgens dit voorstel zou de boer nog steeds $ 5 per bushel maïs ontvangen. Wat de andere kant van de transactie betreft, zou het graanbedrijf dan eenvoudig de benodigde maïskorrels op de open markt kopen voor $ 4 per bushel. Het netto-effect van dit proces zou een betaling van $ 1 per bushel maïs van het graanbedrijf aan de boer zijn. In dit geval werd een contante afrekening gebruikt met als enige doel het bezorgingsproces te vereenvoudigen.

Valutatermijncontracten

Derivatencontracten kunnen zodanig worden aangepast dat ze complexe financiële instrumenten worden. Een valutatermijncontract kan worden gebruikt om dit punt te illustreren. Voordat een valutatermijncontracttransactie kan worden verklaard, is het eerst belangrijk om te begrijpen hoe valuta's aan het publiek worden genoteerd, versus hoe ze door institutionele beleggers worden gebruikt om financiële analyses uit te voeren.

Als een toerist Times Square in New York City bezoekt, zal hij waarschijnlijk een wisselkoers vinden die wisselkoersen van vreemde valuta per Amerikaanse dollar boekt. Dit type conventie wordt vaak gebruikt. Het staat bekend als een indirecte quote en is waarschijnlijk de manier waarop de meeste particuliere beleggers denken in termen van het uitwisselen van geld. Bij het uitvoeren van financiële analyses gebruiken institutionele beleggers echter de directe noteringsmethode, die het aantal eenheden van binnenlandse valuta per eenheid van vreemde valuta specificeert. Dit proces is opgezet door analisten in de effectenindustrie, omdat institutionele beleggers geneigd zijn te denken in termen van de hoeveelheid binnenlandse valuta die nodig is om een ​​eenheid van een bepaald aandeel te kopen, in plaats van hoeveel aandelen van aandelen kunnen worden gekocht met een eenheid van de binnenlandse valuta. Gezien deze standaard van de conventie, zal de directe offerte worden gebruikt om uit te leggen hoe een termijncontract kan worden gebruikt om een ​​arbitragestrategie voor gedekte belangen te implementeren.

Stel dat een Amerikaanse valutahandelaar werkt voor een bedrijf dat routinematig producten in Europa verkoopt voor euro's, en dat die euro's uiteindelijk moeten worden omgezet in Amerikaanse dollars. Een handelaar in dit type positie zou waarschijnlijk de contante koers en de forward koers tussen de Amerikaanse dollar en de euro op de open markt kennen, evenals het risicovrije rendement voor beide instrumenten. De valutahandelaar weet bijvoorbeeld dat de contante koers van de Amerikaanse dollar per euro op de open markt $ 1, 35 US dollar per euro is, de geannualiseerde Amerikaanse risicovrije rente is 1% en de Europese jaarlijkse risicovrije rente is 4%. Het eenjarige valutatermijncontract op de open markt wordt genoteerd tegen een koers van $ 1, 50 US dollar per euro. Met deze informatie is het voor de valutahandelaar mogelijk om te bepalen of een arbitragemogelijkheid voor gedekte rente beschikbaar is en hoe een positie kan worden bepaald die een risicovrije winst voor het bedrijf oplevert door middel van een termijncontracttransactie.

Arbitrage met gedekte rente

Een gedekte rente-arbitragestrategie

Om een ​​arbitrage-strategie voor gedekte rente te initiëren, zou de valutahandelaar eerst moeten bepalen wat het termijncontract tussen de Amerikaanse dollar en de euro zou moeten zijn in een efficiënte renteomgeving. Om deze beslissing te nemen, deelt de handelaar de contante koers van de Amerikaanse dollar per euro door één plus de Europese jaarlijkse risicovrije koers en vermenigvuldigt dat resultaat vervolgens met één plus de jaarlijkse Amerikaanse risicovrije koers.

[1, 35 / (1 + 0, 04)] x (1 + 0, 01) = 1, 311

In dit geval zou het eenjarige termijncontract tussen de Amerikaanse dollar en de euro moeten worden verkocht voor $ 1.311 US dollar per euro. Aangezien het eenjarige termijncontract op de open markt $ 1, 50 US dollar per euro verkoopt, zou de valutahandelaar weten dat het termijncontract op de open markt te duur is. Dienovereenkomstig zou een scherpzinnige valutahandelaar weten dat alles dat te duur is, moet worden verkocht om winst te maken, en daarom zou de valutahandelaar het termijncontract verkopen en de euro in de spotmarkt kopen om een ​​risicovrij rendement op te verdienen de investering.

De arbitrage-strategie voor gedekte belangen kan in vier eenvoudige stappen worden bereikt:

Stap 1: De valutahandelaar zou $ 1.298 moeten nemen en gebruiken om € 0.962 te kopen.

Om het bedrag aan Amerikaanse dollars en euro's te bepalen dat nodig is om de gedekte rente-arbitragestrategie te implementeren, zou de valutahandelaar de contante contractprijs van $ 1, 35 per euro delen door één plus het Europese jaarlijkse risicovrije tarief van 4%.

1, 35 / (1 + 0, 04) = 1, 298

In dit geval zou $ 1.298 nodig zijn om de transactie te vergemakkelijken. Vervolgens zou de valutahandelaar bepalen hoeveel euro er nodig is om deze transactie te vergemakkelijken, die eenvoudig wordt bepaald door één voor één te delen plus het Europese jaarlijkse risicovrije tarief van 4%.

1 / (1 + 0, 04) = 0, 962

Het benodigde bedrag is € 0, 962.

Stap 2: De handelaar zou een termijncontract moeten verkopen om € 1, 0 aan het einde van het jaar te leveren voor een prijs van $ 1, 50.

Stap 3: De handelaar zou de euro-positie voor het jaar moeten behouden en rente moeten verdienen tegen het Europese risicovrije tarief van 4%. Deze positie zou in waarde stijgen van € 0, 962 tot € 1, 00.

0.962 x (1 + 0.04) = 1.000

Stap 4: Op de vervaldatum van het termijncontract zou de handelaar de € 1, 00 leveren en $ 1, 50 ontvangen. Deze transactie zou neerkomen op een risicovrij rendement van 15, 6%, dat kan worden bepaald door $ 1, 50 te delen door $ 1, 229 en er één van de som af te trekken om het rendement in de juiste eenheden te bepalen.

(1.50 / 1.298) - 1 = 0.156

De mechanismen van deze strategie voor gedekte rente-arbitrage zijn erg belangrijk voor beleggers om te begrijpen, omdat ze illustreren waarom rentepariteit te allen tijde waar moet zijn om te voorkomen dat beleggers onbeperkte risicovrije winsten maken.

Termijncontracten en andere derivaten

Zoals dit artikel illustreert, kunnen termijncontracten worden aangepast als zeer complexe financiële instrumenten. De breedte en diepte van dit soort contracten neemt exponentieel toe wanneer men rekening houdt met de verschillende soorten onderliggende financiële instrumenten die kunnen worden gebruikt om een ​​strategie voor een toekomstcontract te implementeren. Voorbeelden zijn het gebruik van termijncontracten op individuele aandelen of indexportefeuilles, termijncontracten op vastrentende waarden op effecten zoals schatkistpapier en rentetermijncontracten op rentetarieven zoals LIBOR, die in de industrie meer algemeen bekend staan ​​als forward-rate overeenkomsten.

Ten slotte moeten beleggers begrijpen dat termijncontractderivaten doorgaans worden beschouwd als de basis voor futurescontracten, optiecontracten en swapcontracten. Dit komt omdat futures-contracten in principe gestandaardiseerde termijncontracten zijn met een geformaliseerde uitwisseling en clearinghouse. Optiecontracten zijn in principe termijncontracten die een belegger een optie bieden, maar geen verplichting, om op een bepaald moment een transactie te voltooien. Swaps-contracten zijn in feite een contract met een gekoppelde keten van termijncontracten die periodiek door beleggers moeten worden ondernomen.

Het komt neer op

Zodra het verband tussen termijncontracten en andere derivaten is begrepen, kunnen beleggers beginnen met het realiseren van de financiële instrumenten waarover zij beschikken, de implicaties die derivaten hebben voor risicobeheer, en hoe potentieel groot en belangrijk de derivatenmarkt is voor een groot aantal overheidsinstellingen agentschappen, bankinstellingen en bedrijven over de hele wereld.