Gouden standaard
De goudstandaard kan naar verschillende dingen verwijzen, waaronder een vast monetair regime waaronder de valuta van de overheid is vastgelegd en vrij in goud kan worden omgezet. Het kan ook verwijzen naar een vrij concurrerend monetair systeem waarin goud of bankontvangsten voor goud fungeren als het belangrijkste ruilmiddel; of volgens een standaard van internationale handel, waarbij sommige of alle landen hun wisselkoers vaststellen op basis van de relatieve goudpariteitswaarden tussen afzonderlijke valuta's.
UITBREIDING Gold Standard
De gouden standaard ontwikkelde in de loop van de tijd een vage definitie, maar wordt over het algemeen gebruikt om elk op grondstoffen gebaseerd monetair regime te beschrijven dat niet afhankelijk is van niet-ondersteund fiatgeld, of geld dat alleen waardevol is omdat de overheid mensen dwingt het te gebruiken. Afgezien daarvan zijn er echter grote verschillen.
Sommige goudstandaarden zijn alleen afhankelijk van de feitelijke circulatie van fysieke gouden munten en staven, of edelmetaal, maar andere staan andere grondstoffen of papieren valuta's toe. Recente historische systemen gaven alleen de mogelijkheid om de nationale valuta om te zetten in goud, waardoor het inflatoire en deflatoire vermogen van banken of overheden werd beperkt.
Waarom goud?
De meeste voorstanders van goederengeld kiezen goud als ruilmiddel vanwege de intrinsieke eigenschappen. Goud wordt niet-monetair gebruikt, vooral in sieraden, elektronica en tandheelkunde, dus het moet altijd een minimaal niveau van reële vraag behouden. Het is perfect en gelijkmatig deelbaar zonder waarde te verliezen, in tegenstelling tot diamanten, en bederft niet na verloop van tijd. Het is onmogelijk om perfect te vervalsen en heeft een vaste voorraad - er is slechts zoveel goud op aarde en de inflatie is beperkt tot de snelheid van de mijnbouw.
Voor- en nadelen van de Gold Standard
Het gebruik van de gouden standaard heeft veel voordelen, waaronder prijsstabiliteit. Dit is een langetermijnvoordeel dat het voor overheden moeilijker maakt om prijzen op te blazen door de geldhoeveelheid uit te breiden. Inflatie is zeldzaam en hyperinflatie gebeurt niet omdat de geldhoeveelheid alleen kan groeien als de voorraad goudreserves toeneemt. Op dezelfde manier kan de gouden standaard vaste internationale tarieven bieden tussen de deelnemende landen en kan ook de onzekerheid in de internationale handel verminderen.
Maar het kan een onbalans veroorzaken tussen landen die deelnemen aan de gouden standaard. Goudproducerende landen kunnen in het voordeel zijn ten opzichte van landen die het edelmetaal niet produceren, waardoor hun eigen reserves toenemen. De goudstandaard kan volgens sommige economen ook de matiging van economische recessies voorkomen omdat het de mogelijkheid van een regering belemmert om haar geldvoorraad te vergroten - een hulpmiddel dat veel centrale banken moeten helpen de economische groei te stimuleren.
Klassieke gouden standaardtijdperk
De klassieke gouden standaard begon in 1819 in Engeland en verspreidde zich naar Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, België en de Verenigde Staten. Elke regering hing zijn nationale valuta vast aan een vast gewicht in goud. Tegen 1879 waren Amerikaanse dollars bijvoorbeeld converteerbaar in goud tegen een koers van $ 20, 67 per ounce. Deze pariteitstarieven werden gebruikt om internationale transacties te prijzen. Andere landen sloten zich later aan om toegang te krijgen tot de westerse handelsmarkten.
Er waren veel onderbrekingen in de goudstandaard, vooral tijdens de oorlog, en veel landen experimenteerden met bimetaalstandaarden (goud en zilver). Regeringen gaven vaak meer uit dan hun goudreserves konden en schorsingen van nationale goudstandaarden waren zeer gebruikelijk. Bovendien worstelden regeringen om de relatie tussen hun nationale valuta en goud correct te koppelen zonder verstoringen te veroorzaken.
Zolang regeringen of centrale banken de monopolierechten behouden over de levering van nationale valuta, bleek de gouden standaard een ineffectieve of inconsistente beperking van het fiscale beleid. De gouden standaard erodeerde langzaam in de 20e eeuw. Dit begon in de Verenigde Staten in 1933, toen Franklin Delano Roosevelt een uitvoerend bevel ondertekende dat het privébezit van monetair goud strafbaar stelde.
Na de Tweede Wereldoorlog dwong de Bretton Woods-overeenkomst de geallieerde landen om de Amerikaanse dollar als reserve te accepteren in plaats van als goud, en de Amerikaanse regering beloofde voldoende goud te behouden om haar dollars te ondersteunen. In 1971 beëindigde de regering Nixon de convertibiliteit van Amerikaanse dollars naar goud, waardoor een fiat valutaregime werd gecreëerd.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.