Hedgefondsen jagen op kop, ongeacht de markt

Hedgefondsen zijn net beleggingsfondsen omdat ze gepoolde beleggingsvehikels zijn (dat wil zeggen dat verschillende beleggers hun geld aan een beheerder toevertrouwen) en dat ze beleggen in beursgenoteerde effecten. Maar er zijn belangrijke verschillen tussen een hedgefonds en een beleggingsfonds. Deze vloeien voort uit en worden het best begrepen in het licht van het charter van het hedgefonds: beleggers bieden hedgefondsen de vrijheid om strategieën voor absoluut rendement te volgen.

Beleggingsfondsen streven naar relatieve rendementen

De meeste beleggingsfondsen beleggen in een vooraf gedefinieerde stijl, zoals 'small-cap-waarde', of in een bepaalde sector, zoals technologie. Om de prestaties te meten, worden de rendementen van het beleggingsfonds vergeleken met een stijlspecifieke index of benchmark.

Als u bijvoorbeeld koopt in een small-cap waardefonds, kunnen de beheerders van dat fonds proberen de S&P Small Cap 600-index te verslaan. Minder actieve beheerders zouden de portefeuille kunnen opbouwen door de index te volgen en vervolgens aandelenselectievaardigheden toe te passen om favoriete aandelen te vergroten (overweeg) en minder aantrekkelijke aandelen te verminderen (onderwegen).

Het doel van een beleggingsfonds is om de index te verslaan, al is het maar bescheiden. Als de index 10% daalt, terwijl het beleggingsfonds slechts 7% daalt, zouden de prestaties van het fonds een succes worden genoemd. Op het passief-actieve spectrum, waarop pure indexbelegging het passieve uiterste is, liggen beleggingsfondsen ergens in het midden, omdat ze semi-actief zijn om rendementen te genereren die gunstig zijn in vergelijking met een benchmark. (Zie ook: Benchmark om winnende rendementen te tonen .)

Hedge Funds zoeken actief naar absoluut rendement

Hedgefondsen bevinden zich aan het actieve einde van het beleggingsspectrum omdat ze een positief absoluut rendement nastreven, ongeacht de prestaties van een index of sectorbenchmark. In tegenstelling tot beleggingsfondsen, die 'long-only' zijn (alleen beslissingen nemen over het kopen / verkopen), houdt een hedgefonds zich bezig met agressievere strategieën en posities, zoals short selling, handel in afgeleide instrumenten zoals opties en hefboomwerking (lenen) om het risico- / opbrengstprofiel van hun weddenschappen verbeteren.

Deze activiteit van hedgefondsen verklaart hun populariteit in bearmarkten. In een bull-markt presteren hedgefondsen mogelijk niet zo goed als beleggingsfondsen, maar op een berenmarkt - genomen als een groep of activaklasse - zouden ze het beter moeten doen dan beleggingsfondsen omdat ze shortposities en hedges hebben. De absolute rendementsdoelen van hedgefondsen variëren, maar een doel kan worden gesteld als iets als "6-9% geannualiseerd rendement ongeacht de marktomstandigheden."

Beleggers moeten echter begrijpen dat de belofte van hedgefondsen om absolute rendementen na te streven betekent dat hedgefondsen "bevrijd" zijn met betrekking tot registratie, investeringsposities, liquiditeit en kostenstructuur. Ten eerste zijn hedgefondsen in het algemeen niet geregistreerd bij de SEC. Ze hebben registratie kunnen voorkomen door het aantal beleggers te beperken en te eisen dat hun beleggers geaccrediteerd zijn, wat betekent dat ze voldoen aan een inkomsten- of vermogenswaarde-norm. Verder is het hedgefondsen verboden om een ​​algemeen publiek te vragen of er reclame voor te maken, een verbod dat bijdraagt ​​aan hun mystiek.

In hedgefondsen is liquiditeit een belangrijk aandachtspunt voor beleggers. De liquiditeitsbepalingen variëren, maar het is mogelijk dat belegde fondsen "naar believen" moeilijk kunnen worden opgenomen. Veel fondsen hebben bijvoorbeeld een lock-outperiode, de eerste periode waarin beleggers hun geld niet kunnen verwijderen.

Ten slotte zijn hedgefondsen duurder, hoewel een deel van de kosten prestatiegebonden is. Meestal brengen ze een jaarlijkse vergoeding in rekening die gelijk is aan 1% van het beheerd vermogen (soms tot 2%), plus ze ontvangen een aandeel - meestal 20% - van de beleggingswinsten. De beheerders van veel fondsen beleggen echter hun eigen geld samen met de andere beleggers van het fonds en kunnen als zodanig worden gezegd dat ze 'hun eigen keuken opeten'. (Zie ook: Hedge Fund Due Diligence .)

Drie brede categorieën en veel strategieën

De meeste hedgefondsen zijn ondernemersorganisaties die eigen of goed bewaakte strategieën toepassen. De drie brede hedgefondscategorieën zijn gebaseerd op de soorten strategieën die zij gebruiken:

1. Arbitragestrategieën (ook bekend als relatieve waarde) Arbitrage is de exploitatie van een waarneembare prijsinefficiëntie en als zodanig wordt zuivere arbitrage als risicovrij beschouwd. Overweeg een heel eenvoudig voorbeeld: Acme-aandelen worden momenteel verhandeld tegen $ 10 en een enkel aandelenfuturescontract met een looptijd van zes maanden kost $ 14. Het futures-contract is een belofte om de aandelen tegen een vooraf bepaalde prijs te kopen of verkopen. Dus door de aandelen te kopen en tegelijkertijd het futures-contract te verkopen, kunt u, zonder enig risico te nemen, $ 4 winst vastleggen vóór transactie- en financieringskosten. In de praktijk is arbitrage ingewikkelder, maar drie trends in beleggingspraktijken hebben de mogelijkheid van allerlei arbitragestrategieën geopend: het gebruik van afgeleide instrumenten, handelssoftware en verschillende handelsbeurzen (bijvoorbeeld elektronische communicatienetwerken en buitenlandse beurzen maken het is mogelijk om te profiteren van 'ruilarbitrage', het arbitreren van prijzen tussen verschillende beurzen). Slechts enkele hedgefondsen zijn pure arbitrageurs, maar historische studies bewijzen vaak dat ze, wanneer ze dat zijn, een goede bron zijn van betrouwbaar gematigde rendementen met een laag risico. Maar omdat waarneembare prijsinefficiënties meestal vrij klein zijn, vereist pure arbitrage grote, meestal leveraged investeringen en hoge omzet. Verder is arbitrage bederfelijk en zelfvernietigend: als een strategie te succesvol is, wordt deze gedupliceerd en verdwijnt geleidelijk. De meeste zogenaamde arbitragestrategieën worden beter aangeduid als "relatieve waarde". Deze strategieën proberen wel om te profiteren van prijsverschillen, maar ze zijn niet zonder risico's. Converteerbare arbitrage houdt bijvoorbeeld in dat een converteerbare bedrijfsobligatie wordt gekocht, die kan worden omgezet in gewone aandelen, terwijl tegelijkertijd de gewone aandelen van dezelfde onderneming worden verkocht die de obligatie heeft uitgegeven. Deze strategie probeert de relatieve prijzen van de converteerbare obligatie en het aandeel te exploiteren: de scheidsrechter van deze strategie zou denken dat de obligatie een beetje goedkoop is en dat het aandeel een beetje duur is. Het idee is om geld te verdienen met het rendement van de obligatie als de voorraad stijgt, maar ook om geld te verdienen met de korte verkoop als de voorraad daalt. Omdat de converteerbare obligatie en het aandeel echter onafhankelijk kunnen bewegen, kan de scheidsrechter op beide verliezen, wat betekent dat de positie een risico inhoudt. (Zie ook: Arbitrage drukt winst van marktinefficiëntie.) 2. Gebeurtenisgestuurde strategieën Gebeurtenisgestuurde strategieën profiteren van aankondigingen van transacties en andere eenmalige gebeurtenissen. Een voorbeeld is fusiearbitrage, die wordt gebruikt in het geval van een aankondiging van een overname en waarbij de voorraad van de doelonderneming wordt gekocht en de aankoop wordt afgedekt door de voorraad van de overnemende onderneming kort te verkopen. Gewoonlijk is bij de aankondiging de aankoopprijs die het overnemende bedrijf zal betalen om zijn doel te kopen, hoger dan de huidige handelsprijs van het doelbedrijf. De fusie-arbitrageur wedt dat de overname zal plaatsvinden en de prijs van het doelbedrijf zal doen convergeren (stijgen) naar de aankoopprijs die het overnemende bedrijf betaalt. Dit is ook geen pure arbitrage. Als de markt toevallig fronst met de deal, kan de overname ontrafelen en de voorraad van de acquirer naar boven halen (in reliëf) en de voorraad van de doelvennootschap naar beneden (de tijdelijke bumping wegvagen), wat een verlies voor de positie zou veroorzaken. Er zijn verschillende soorten gebeurtenisgestuurde strategieën. Een ander voorbeeld is 'noodlijdende effecten', waarbij wordt belegd in bedrijven die zich reorganiseren of oneerlijk zijn neergeslagen. Een ander interessant type event-driven fonds is het activistenfonds, dat roofzuchtig van aard is. Dit type neemt aanzienlijke posities in in kleine, gebrekkige bedrijven en gebruikt vervolgens zijn eigendom om managementwijzigingen of een herstructurering van de balans te forceren. (Zie ook: Waarom hedgefondsen van noodlijdende schuld houden.) 3. Directionele of tactische strategieën De grootste groep hedgefondsen gebruikt directionele of tactische strategieën. Een voorbeeld is het macrofonds, beroemd gemaakt door George Soros en zijn Quantum Fund, dat in de jaren negentig het universum van hedgefondsen en krantenkoppen domineerde. Macrofondsen zijn wereldwijd en maken "top-down" weddenschappen op valuta's, rentetarieven, grondstoffen of buitenlandse economieën. Omdat ze voor "grote" beleggers zijn, analyseren macrofondsen vaak geen individuele bedrijven. Hier zijn enkele andere voorbeelden van directionele of tactische strategieën: • Lange / korte strategieën combineren aankopen (lange posities) met korte verkopen. Een long / short manager kan bijvoorbeeld een portefeuille met kernaandelen kopen die de S&P 500 Index bezetten en hedgen door te wedden op (shorting) S&P 500 indexfutures. Als de S&P 500 daalt, compenseert de shortpositie de verliezen in de kernportefeuille, waardoor de totale verliezen worden beperkt. • Marktneutrale strategieën zijn een specifiek type long / short met als doel de impact en het risico van algemene marktbewegingen teniet te doen en proberen het zuivere rendement van afzonderlijke aandelen te isoleren. Dit type strategie is een goed voorbeeld van hoe hedgefondsen kunnen streven naar positief, absoluut rendement, zelfs in een berenmarkt. Een marktneutrale manager kan bijvoorbeeld Lowe's kopen en tegelijkertijd een kort Home Depot, wedden dat de eerste beter zal presteren dan de laatste. De markt zou kunnen dalen en beide aandelen kunnen samen met de markt dalen, maar zolang Lowe Home Depot overtreft, zal de korte verkoop op Home Depot een nettowinst voor de positie opleveren. • Toegewijde korte strategieën zijn gespecialiseerd in de korte verkoop van overgewaardeerde effecten. Omdat verliezen op short-only posities theoretisch onbeperkt zijn (omdat het aandeel voor onbepaalde tijd kan stijgen), zijn deze strategieën bijzonder riskant. Sommige van deze toegewijde korte fondsen behoren tot de eersten die instortingen van bedrijven voorzien - de beheerders van deze fondsen kunnen bijzonder bekwaam zijn in het onderzoeken van de bedrijfsfundamentals en financiële overzichten op zoek naar rode vlaggen.

Het komt neer op

U moet nu een goed begrip hebben van de verschillen tussen beleggingsfondsen en hedgefondsen en de verschillende strategieën begrijpen die hedgefondsen toepassen om te proberen absoluut rendement te behalen.