Welke invloed had de grote recessie op de structurele werkloosheid?

De ineenstorting van de huizenbubbel in 2007 en 2008 veroorzaakte een diepe recessie, waardoor het werkloosheidspercentage in oktober 2009 naar 10, 0% steeg - meer dan het dubbele is het percentage vóór de crisis. Vanaf september 2017 is het werkloosheidspercentage gedaald tot onder het dieptepunt van voor de crisis, wat aangeeft dat de piek in de werkloosheid cyclisch was, met andere woorden, het was een reactie op de conjunctuurcyclus die zich omkeerde toen de algemene economie herstelde. Er is echter een argument dat de grote recessie een toename van de structurele werkloosheid heeft veroorzaakt.

In tegenstelling tot cyclische werkloosheid is structurele werkloosheid niet direct gecorreleerd met de conjunctuurcyclus, maar is een chronisch antwoord op brede economische verschuivingen. Als iemand zijn baan als makelaar verliest vanwege een recessie op de woningmarkt, dan een andere baan vindt naarmate de markt aantrekt, hebben ze cyclische werkloosheid ervaren. Als iemand zijn baan als liftoperator verliest omdat liften geautomatiseerd zijn geworden, ervaren ze structurele werkloosheid. (Beide vormen contrasteren met wrijvingswerkloosheid, het onvermijdelijke resultaat van imperfecte informatie op een gezonde arbeidsmarkt.)

Volgens één manier van denken veroorzaakte de Grote Recessie in sommige delen van het land zo'n diepe ontwrichting dat lokale economieën permanent kropen en lokale industrieën uit elkaar verdwenen of naar elders verhuisden. De structurele werkloosheid nam daardoor toe: mensen, met name laaggeschoolden, konden geen baan vinden zonder te verhuizen of een nieuwe industrie te betreden, wat vaak te moeilijk bleek vanwege economische, educatieve of andere belemmeringen. De huisvestingscrisis - de directe oorzaak van de Grote Recessie - maakte het nog erger door mensen te binden aan huizen die ze niet konden verkopen zonder geld te verliezen.

Structurele werkloosheid is moeilijk te meten, maar er zijn aanwijzingen dat de piek in de werkloosheid na de crisis niet louter cyclisch was. Hoewel het totale werkloosheidspercentage (het hierboven genoemde, ook bekend als U-3) volledig is hersteld, hebben andere maatregelen dat niet. U-1, dat het aandeel van de beroepsbevolking meet dat 15 weken of langer werkloos is, blijft boven het niveau van vóór de crisis; deze maat voor chronische werkloosheid kan een venster bieden op het niveau van structurele werkloosheid. Op dezelfde manier blijft U-6, waaronder degenen die het zoeken naar een baan hebben opgegeven of zich met tegenzin hebben gevestigd voor deeltijdwerk, nog steeds boven het dieptepunt van vóór de crisis.

Een IMF-werkdocument uit 2011 probeerde het effect van de Grote Recessie op de structurele werkloosheid in de VS te meten en concludeerde dat het met ongeveer 1, 75 procentpunt was gestegen ten opzichte van een pre-crisisniveau van 5%. De paper suggereerde ook dat, als gevolg van de stijging van de structurele werkloosheid, de inflatiedruk zou resulteren uit een daling van de (U-3) werkloosheid tot niveaus onder ongeveer 7%. In 2017 blijft de inflatie gematigd met een werkloosheidspercentage van minder dan 5%.

Hoewel het mogelijk is dat de structurele werkloosheid vandaag hoger is dan voordat de huizenbubbel barstte, is het moeilijk om de oorzaken van de toename te ontleden. In het decennium sinds het begin van de financiële crisis is de automatisering versneld, waardoor mensen niet meer in de industrie werkten. De concurrentie van buitenlandse producenten, met name in China, is toegenomen. De huurprijzen in grote steden en de kosten van hoger onderwijs zijn snel gestegen, waardoor het moeilijker wordt om de markten en industrieën te betreden waar veel vraag naar arbeid is. Sommige van deze verschijnselen houden zelf verband met de crisis, komen er gedeeltelijk uit voort of dragen bij aan de richting die het insloeg.

Heeft de grote recessie geleid tot structurele werkloosheid? Er is waarschijnlijk geen eenvoudig antwoord.