Welke invloed heeft overheidsregulering op de metaal- en mijnbouwsector?

Overheidsregulering heeft een diepgaande invloed op de metaal- en mijnbouwsector. Langdurige vergunningprocessen veroorzaken aanzienlijke vertragingen bij het operationeel maken van nieuwe mijnbouwprojecten. De gemiddelde tijd om de benodigde vergunningen voor een nieuwe mijn in de Verenigde Staten te krijgen, is zeven tot tien jaar.

Mijnbouwbedrijven moeten goedkeuring krijgen van verschillende overheidsniveaus - lokaal, provinciaal, provinciaal en federaal - voordat ze een nieuw project starten. Op elk van deze niveaus kunnen meerdere overheidsinstanties betrokken zijn. Tribale regeringen, niet-gouvernementele organisaties en het grote publiek zijn ook vaak bij de processen betrokken.

Sommige van de federale agentschappen die mijnbouwprojecten moeten goedkeuren, zijn het Bureau of Land Management (BLM), de US Forest Service, het Environmental Protection Agency (EPA) en het Army Corps of Engineers. Meer dan drie dozijn federale milieuwetten en -regelingen beïnvloeden mijnbouw. De meeste nieuwe mijnen zijn onderworpen aan de National Environmental Policy Act (NEPA), die een langdurige verklaring voor de impact op het milieu vereist. De Clean Air Act regelt emissies in de lucht en verontreinigende stoffen. De Federal Land Policy and Management Act beschermt federale landen tegen degradatie. De Clean Water Act en de Safe Drinking Water Act regelen de kwaliteit van het oppervlaktewater en ondergrondse injecties in aquifers. Bovendien zijn er federale wetten die de verwijdering van vast afval en potentieel giftige stoffen reguleren. De Endangered Species Act vereist beschermingsplannen voor alle dieren of planten die ook kunnen worden getroffen.

Enkele van de meest voorkomende vergunningen die vereist zijn van nationale regeringen, betreffen lucht- en waterkwaliteit. Lokale rechtsgebieden en provincies hebben afzonderlijke sets vereisten voor zonering en landgebruik. In veel gevallen maakt uitgebreide publieke inbreng deel uit van het proces.

De milieueffectverklaringen, haalbaarheidsstudies en andere documenten die een mijnbouwbedrijf moet produceren, kosten miljoenen dollars en het duurt enkele jaren om het te voltooien. Uit een rapport van het US Government Accountability Office (GAO) bleek dat de gemiddelde tijd om in 2012 een milieueffectverklaring af te ronden 4, 6 jaar was. Overheidswetenschappers en technische experts beoordelen alle gegevens die door het mijnbouwbedrijf zijn ingediend tijdens de vergunningsprocessen.

Een actueel voorbeeld van een vertraagd mijnbouwproject is de voorgestelde Rosemont-kopermijn in de buurt van Tucson, Arizona. Sinds 2007 hebben Hudbay Minerals en zijn voorganger, Augusta Resources, goedkeuring gevraagd voor een mijn die de derde grootste in de VS zou zijn en 243 miljoen pond koper zou produceren. Het bedrijf heeft een meerjarig NEPA-proces ondergaan, milieu- en economische impactstudies uitgevoerd en een uitgebreid waterwinningsplan opgesteld. De kopermijn van Rosemont wacht nog op aanvullende goedkeuring en vergunningen voordat deze kan beginnen met werken.

De typische oorzaken van vertragingen bij vergunningen zijn bureaucratie en procesvoering. Milieugroepen doen vaak een rechtszaak tegen voorgestelde nieuwe mijnactiviteiten. Wanneer dit gebeurt, moet het mijnbouwbedrijf aanzienlijke middelen en tijd vrijmaken om de zaak voor de rechtbank te bestrijden.