Hoe het monetaire beleid uw investeringen beïnvloedt

Monetair beleid verwijst naar de strategieën van de centrale bank van een land met betrekking tot de hoeveelheid geld die in de economie circuleert, en wat dat geld waard is. Hoewel het uiteindelijke doel van het monetaire beleid is economische groei op lange termijn te bereiken, kunnen centrale banken hiervoor verschillende doelstellingen hebben. In de VS zijn de monetaire beleidsdoelstellingen van de Federal Reserve het bevorderen van maximale werkgelegenheid, stabiele prijzen en gematigde langetermijnrentetarieven. Het doel van de Bank of Canada is om de inflatie dicht bij 2 procent te houden, op basis van de mening dat lage en stabiele inflatie de beste bijdrage is die het monetaire beleid kan leveren aan een productieve en goed functionerende economie.

Beleggers moeten een basiskennis hebben van het monetaire beleid, omdat dit een aanzienlijke invloed kan hebben op de beleggingsportefeuilles en het vermogen.

Impact op investeringen

Monetair beleid kan restrictief (strak), accommoderend (los) of neutraal (ergens tussenin) zijn. Wanneer de economie te snel groeit en de inflatie aanzienlijk hoger wordt, kan de centrale bank stappen ondernemen om de economie te koelen door de korte rente te verhogen, wat een restrictief of strak monetair beleid vormt. Omgekeerd, wanneer de economie traag is, zal de centrale bank een accommoderend beleid voeren door de korte rente te verlagen om de groei te stimuleren en de economie weer op het goede spoor te krijgen.

De impact van het monetaire beleid op beleggingen is dus zowel direct als indirect. Het directe effect is door het niveau en de richting van de rentetarieven, terwijl het indirecte effect door verwachtingen is waar de inflatie naartoe gaat.

Hulpmiddelen voor monetair beleid

Centrale banken beschikken over een aantal instrumenten om het monetaire beleid te beïnvloeden. De Federal Reserve heeft bijvoorbeeld drie belangrijke beleidsinstrumenten:

• Open-markttransacties, die de aankoop en verkoop van financiële instrumenten door de Federal Reserve inhouden;
• De disconteringsvoet, of de rentevoet die door de Federal Reserve wordt aangerekend aan bewaarinstellingen op kortlopende leningen; en
• Reservevereisten, of het aandeel deposito's dat banken als reserves moeten aanhouden.

Centrale banken kunnen ook hun toevlucht nemen tot onconventionele monetaire beleidsinstrumenten tijdens bijzonder moeilijke tijden. In de nasleep van de wereldwijde kredietcrisis van 2008-09 werd de Federal Reserve gedwongen om de korte rente bijna op nul te houden om de Amerikaanse economie te stimuleren. Toen deze strategie niet het gewenste effect had, gebruikte de Federal Reserve opeenvolgende ronden van kwantitatieve verruiming (QE), waarbij rechtstreeks door de hypotheek gedekte effecten op langere termijn werden gekocht. Dit beleid oefende een neerwaartse druk uit op de langere rente en pompte honderden miljarden dollars in de Amerikaanse economie.

Effect op specifieke activaklassen

Monetair beleid is van invloed op de primaire activaklassen over de hele linie - aandelen, obligaties, contanten, onroerend goed, grondstoffen en valuta's. Het effect van monetaire beleidsveranderingen is hieronder samengevat (er moet worden opgemerkt dat de impact van dergelijke veranderingen variabel is en mogelijk niet hetzelfde patroon volgt).

Accommodatief monetair beleid

• Tijdens periodes van accommoderend beleid of "gemakkelijk geld", stijgen aandelen doorgaans sterk. De Dow Jones Industrial Average en S&P 500 bereikten bijvoorbeeld recordhoogtes in de eerste helft van 2013. Dit gebeurde een paar maanden nadat de Federal Reserve QE3 had gelanceerd in September 2012 door zich ertoe te verbinden maandelijks $ 85 miljard aan effecten op langere termijn te kopen totdat de arbeidsmarkt aanzienlijk verbeterde.

• Met rentetarieven op lage niveaus, is de trend van de obligatierendementen lager, en hun omgekeerde relatie met obligatieprijzen betekent dat de meeste vastrentende instrumenten aanzienlijke koerswinsten boeken. De rente op Amerikaanse staatsobligaties lag medio 2012 op een dieptepunt, met 10-jarige staatsobligaties met minder dan 1, 40 procent en 30-jarige staatsobligaties met ongeveer 2, 46 procent. De vraag naar een hoger rendement in deze omgeving met een laag rendement leidde tot veel biedingen voor bedrijfsobligaties, waardoor hun rendementen ook naar nieuwe dieptepunten werden gestuurd en tal van bedrijven obligaties met record lage coupons konden uitgeven. Dit uitgangspunt is echter alleen geldig zolang beleggers ervan overtuigd zijn dat de inflatie onder controle is. Als het beleid te lang accommoderend is, kan de bezorgdheid over de inflatie ervoor zorgen dat obligaties aanzienlijk lager worden naarmate de rente zich aanpast aan de hogere inflatieverwachtingen.

• Cash is niet koning tijdens periodes van accommoderend beleid, omdat beleggers hun geld liever overal inzetten dan het te storten in deposito's met een minimaal rendement.

• Onroerend goed doet het meestal goed wanneer de rentetarieven laag zijn, omdat huiseigenaren en beleggers profiteren van lage hypotheekrente om onroerend goed te kopen. Het wordt algemeen erkend dat het lage niveau van de Amerikaanse reële rentetarieven van 2001-04 van groot belang was voor de aanjager van de onroerendgoedzeepbel van de natie die in 2006-07 een piek bereikte.

• Grondstoffen zijn het typische 'risicovolle actief' en worden om een ​​aantal redenen vaak gewaardeerd tijdens perioden van accommoderend beleid. De risicobereidheid wordt gestookt door lage rentetarieven, de fysieke vraag is robuust wanneer economieën sterk groeien, en ongewoon lage rentetarieven kunnen ertoe leiden dat inflatieproblemen onder de oppervlakte doordringen.

• Het effect op valuta's tijdens dergelijke tijden is moeilijker vast te stellen, hoewel het logisch zou zijn om te verwachten dat de valuta van een land met een accommoderend beleid in waarde daalt ten opzichte van zijn collega's. Maar wat als de meeste valuta's lage rentetarieven hebben, zoals in 2013 het geval was? Het effect op valuta's hangt dan af van de omvang van de monetaire stimulans, evenals de economische vooruitzichten voor een specifieke natie. Een voorbeeld van de eerste is te zien in de prestaties van de Japanse yen, die sterk daalde ten opzichte van de meeste grote valuta's in de eerste helft van 2013. De valuta daalde naarmate speculaties opliepen dat de Bank of Japan het monetaire beleid zou blijven versoepelen. Het deed dit in april en beloofde de monetaire basis van het land tegen 2014 te verdubbelen in een ongekende beweging. De onverwachte kracht van de Amerikaanse dollar, ook in de eerste helft van 2013, toont het effect van de economische vooruitzichten op een valuta. De greenback steeg ten opzichte van vrijwel elke valuta, omdat aanzienlijke verbeteringen in huisvesting en werkgelegenheid de wereldwijde vraag naar Amerikaanse financiële activa voedden.

Beperkend monetair beleid

• Aandelen presteren slechter tijdens krappe monetaire beleidsperioden, omdat hogere rentetarieven de risicobereidheid beperken en het relatief duur maken om effecten met marge te kopen. Er is echter typisch een aanzienlijke vertraging tussen het moment waarop een centrale bank begint met het aanscherpen van het monetaire beleid en wanneer de aandelen piekten. Terwijl de Federal Reserve bijvoorbeeld in juni 2003 begon met het verhogen van de korte rente, piekten de Amerikaanse aandelen pas in oktober 2007, bijna 3½ jaar later. Dit achterblijvende effect wordt toegeschreven aan het vertrouwen van beleggers dat de economie sterk genoeg groeide zodat bedrijfswinsten de impact van hogere rentetarieven in de vroege stadia van aanscherping konden absorberen.

• Hogere kortetermijnrentetarieven zijn een groot negatief voor obligaties, omdat de vraag van beleggers naar hogere rendementen hun prijzen lager maakt. Obligaties leden in een van hun slechtste bearmarkten in 1994, toen de Federal Reserve haar belangrijkste federale fondsrente verhoogde van 3% aan het begin van het jaar tot 5, 5% aan het einde van het jaar.

• Cash doet het meestal goed tijdens strakke monetaire beleidsperioden, omdat hogere depositotarieven consumenten ertoe aanzetten te sparen in plaats van te besteden. Kortlopende deposito's hebben over het algemeen de voorkeur tijdens dergelijke periodes om te profiteren van stijgende rentevoeten.

• Zoals te verwachten valt, daalt onroerend goed wanneer de rentetarieven stijgen, omdat het meer kost om de hypotheekschuld af te lossen, wat leidt tot een afname van de vraag onder huiseigenaren en beleggers. Het klassieke voorbeeld van de soms desastreuze impact van stijgende tarieven op woningen is natuurlijk het uiteenspatten van de Amerikaanse huizenbubbel vanaf 2006. Dit werd grotendeels veroorzaakt door een sterke stijging van de variabele hypotheekrente, die de rentevoet van de federale fondsen volgde, die steeg van 2, 25% aan het begin van 2005 tot 5, 25% aan het einde van 2006. De Federal Reserve verhoogde de rentevoet van de federale fondsen niet minder dan 12 keer gedurende deze periode van twee jaar, in stappen van 25 basispunten.

• Grondstoffen worden op vergelijkbare wijze verhandeld als aandelen tijdens perioden van krap beleid, terwijl ze in de beginfase van de verkrapping hun opwaartse dynamiek behouden en later sterk dalen als hogere rentes de economie kunnen vertragen.

• Hogere rentevoeten, of zelfs het vooruitzicht van hogere rentevoeten, hebben doorgaans de neiging de nationale valuta te stimuleren. De Canadese dollar werd bijvoorbeeld tussen 2010 en 2012 voor een groot deel van de tijd verhandeld op of boven de pariteit met de Amerikaanse dollar, omdat Canada de enige G-7-natie bleef die zijn monetaire beleid gedurende deze periode aanscherpte. De valuta daalde echter ten opzichte van de greenback in 2013 toen bleek dat de Canadese economie op weg was naar een periode van langzamere groei dan de VS, wat leidde tot de verwachting dat de Bank of Canada gedwongen zou zijn zijn verkrappende vooroordeel te laten vallen.

Portfolio positionering

Beleggers kunnen hun rendement verhogen door portefeuilles te positioneren om te profiteren van veranderingen in het monetaire beleid. Een dergelijke positionering van de portefeuille hangt af van het type belegger dat u bent, aangezien risicotolerantie en beleggingshorizon belangrijke bepalende factoren zijn bij het nemen van beslissingen over dergelijke bewegingen.

• Agressieve beleggers : jongere beleggers met een lange beleggingshorizon en een hoge risicotolerantie zouden goed gebaat zijn bij een zware weging in relatief risicovolle activa zoals aandelen en onroerend goed (of proxy's zoals REIT's) tijdens accommoderende beleidsperioden. Deze weging moet worden verlaagd naarmate het beleid restrictiever wordt. Achteraf gezien, van 2003 tot 2006 zwaar geïnvesteerd in aandelen en onroerend goed, een deel van de winst uit deze activa nemen en ze in obligaties inzetten van 2007 tot 2008, zou teruggaan naar aandelen in 2009 de ideale portefeuille zijn geweest beweegt voor een agressieve belegger om te maken.

• Conservatieve beleggers : hoewel dergelijke beleggers het zich niet kunnen veroorloven om onnodig agressief te zijn met hun portefeuilles, moeten ze ook actie ondernemen om kapitaal te behouden en winsten te beschermen. Dit geldt met name voor gepensioneerden, voor wie beleggingsportefeuilles een belangrijke bron van pensioeninkomsten zijn. Voor dergelijke beleggers zijn de aanbevolen strategieën om de aandelenblootstelling te verkleinen naarmate markten hoger marcheren, grondstoffen en hefboominvesteringen te mijden en hogere rentetarieven vast te leggen als de rentetarieven lager lijken te zijn. De vuistregel voor de aandelencomponent van een conservatieve belegger is ongeveer 100 min de leeftijd van de belegger; dit betekent dat een 60-jarige niet meer dan 40% in aandelen mag beleggen. Als dit echter te agressief blijkt te zijn voor een conservatieve belegger, moet de aandelencomponent van een portefeuille verder worden verkleind.

Gevolgtrekking

Veranderingen in het monetaire beleid kunnen een aanzienlijke impact hebben op elke activaklasse. Maar door zich bewust te zijn van de nuances van het monetaire beleid, kunnen beleggers hun portefeuilles positioneren om te profiteren van beleidswijzigingen en het rendement te verhogen.