Hoe de Noord-Koreaanse economie werkt

Noord-Korea, officieel bekend als de Democratische Volksrepubliek Korea (DVK), is een niet-hervormde, geïsoleerde, streng gecontroleerde, dictatoriale commando-economie. Het economische systeem van het land is gebaseerd op een communistisch productiesysteem zonder het gebruik van vrije markten. Alles wordt centraal gepland en gecoördineerd door de overheid.

Belangrijkste leerpunten

• Het economische systeem van Noord-Korea kan worden omschreven als communistisch en isolationistisch met een autoritaire leider.
• Het is momenteel moeilijk om een ​​echte greep te krijgen op de economie van N. Korea, omdat de overheid zeer geheim is en alle gegevens die ze produceren onbetrouwbaar zijn.
• Wat bekend is, is dat het inkomen per hoofd van de bevolking en het BBP tot de laagste ter wereld behoren.
• Sancties en handelsbeperkingen hebben de economische vooruitzichten van het land verder geschaad.

Een korte geschiedenis

Het Koreaanse schiereiland was van 1910 tot 1945 een Japanse kolonie. Toen de Tweede Wereldoorlog ten einde liep, gaven de Japanse troepen in de noordelijke regio van Korea zich over aan de Sovjet-troepen, terwijl de Amerikaanse troepen de leiding namen over de zuidelijke regio. De veronderstelde hereniging door verkiezingen heeft nooit plaatsgevonden op het Koreaanse schiereiland en de twee regio's hebben hun respectieve leiders benoemd. In 1950 deed Kim II-Sung, gesteund door de Sovjets, een poging om de door de VS gesteunde zuidelijke regio (Republiek Korea) te veroveren, die de verwoestende Koreaanse oorlog (1950 tot 1953) veroorzaakte.

Noord-Korea vandaag

Kim II-Sung's ambitie om het hele schiereiland onder zijn communistische heerschappij te brengen, mislukte. Kort daarna vestigde Noord-Korea (Noord-Korea) zijn nationale economie door ontwikkeling van de eerste industrie en parallelle ontwikkeling van de militaire economie. Veel deskundigen zijn van mening dat dit beleid een belemmering is geweest voor de economische ontwikkeling van het land.

De tekortkomingen van het beleid werden geaccentueerd door de focus van het regime op songun (militaire eerste politiek), die de chronische economische problemen van Noord-Korea heeft verergerd. Er is een stagnatie in de industriële en vermogensoutput, samen met voedseltekorten, vanwege systemische problemen. Volgens het World Factbook van de Central Intelligence Agency (CIA) “is de industriële kapitaalvoorraad bijna onherstelbaar als gevolg van jarenlange onderinvestering, een tekort aan reserveonderdelen en slecht onderhoud. Grootschalige militaire uitgaven onttrekken middelen die nodig zijn voor investeringen en civiele consumptie. "

Economische fasen van Noord-Korea

De eerste fase van economische ontwikkeling in Noord-Korea werd gedomineerd door de industrialisatie, wat indrukwekkend was gezien de verwoesting veroorzaakt door de Koreaanse oorlog. Het land ging toen uit van het Sovjetmodel en de ideologie van juche (zelfredzaamheid), die de ontwikkeling van de zware industrie benadrukte. Met investeringen in de sectoren ijzer, staal, cement en werktuigmachines was er in de jaren zestig een gestage toename van de industriële productie. In de jaren zeventig was er echter sprake van problemen.

Het land heeft buitenlandse leningen aangegaan en heeft begin jaren zeventig grootschalige invoer van machines en fabrieken uit geavanceerde landen zoals Japan, Duitsland, Frankrijk en Groot-Brittannië gekregen. Het decennium was getuige van een verschuiving in het lenen van Noord-Korea; bijna alle leningen in de jaren zestig werden aanvaard door socialistische staten, terwijl leningen in de jaren zeventig een enorm bedrag van kapitalistische staten omvatten.

Buitenlandse leningen en subsidies (US $ miljoen)

Bron: "Externe schulden van Noord-Korea: trend en kenmerken, focus van Korea" (KDI Review of the North Korea Economy, maart 2012, gepubliceerd door het Korea Development Institute)

Noord-Korea was nauwelijks in staat zijn schulden te beheren en werd getroffen door de olieschok die de olieprijzen snel deed stijgen. De prijzen van de belangrijkste export van Noord-Korea doken in de neus terwijl het meer moest betalen voor zijn import. Een handelstekort dook op, wat de aflossingscapaciteiten verzwakte en de kwestie van de externe schuld verder verergerde. De economie begon te vertragen.

De Noord-Koreaanse economie in de jaren tachtig vertoonde symptomen van storing in het gecentraliseerde planningssysteem. Er waren aanbodtekorten, systemische inefficiënties, mechanische veroudering en infrastructureel verval. Noord-Korea probeerde zijn problemen op te lossen door zijn zeer gecentraliseerde functies en door te weigeren de economie open te stellen of het economisch beheer te liberaliseren. De starheid in de benadering zorgde ervoor dat de regio naar stagnatie afdreef.

De Noord-Koreaanse economie ging een van zijn ergste fasen in en stortte bijna in de jaren negentig in. Het uiteenvallen van de Sovjet-Unie gevolgd door een voedselcrisis veroorzaakt door een reeks natuurrampen (hagelstormen in 1994, overstromingen in 1995 tot 1996 en droogtes in 1997) brachten Noord-Korea in een crisis. De regio beleefde een van zijn moeilijkste tijden. Het land werd sterk afhankelijk van internationale hulp om halverwege de jaren negentig wijdverspreide honger te voorkomen, en de crisis was zo ernstig dat de hulp zelfs vandaag nog voortduurt.

Volgens het World Factbook van de CIA:

“De Noord-Koreaanse regering benadrukt vaak haar doel om een ​​'sterk en welvarend' land te worden en buitenlandse investeringen aan te trekken, een sleutelfactor voor het verbeteren van de algemene levensstandaard. In dit opzicht heeft het regime in 2013 14 nieuwe speciale economische zones uitgerold voor buitenlandse investeerders, hoewel het initiatief nog in de kinderschoenen staat. ”

In de jaren 2000 probeerde DVK eindelijk zijn noodlijdende economie te herstellen. Het versoepelde de beperkingen om semi-private markten toe te staan ​​door in 2002 de maatregelen voor verbetering van het economisch management te introduceren. De economische groei trok een paar jaar aan voordat deze opnieuw daalde, maar de periode was een verbetering ten opzichte van het voorgaande decennium.

De militaire ambitie van het land heeft nog steeds prioriteit ten koste van zijn economische ontwikkeling. Volgens een rapport van het ministerie van eenwording hebben veel deskundigen geconcludeerd dat Noord-Korea in feite 30% tot 50% van zijn totale staatsmiddelen besteedt aan zijn defensie-industrie.

Onbetrouwbare gegevens

Noord-Korea staat bekend als geheim en geeft geen nauwkeurige economische gegevens vrij. De regio heeft sinds 1965 geen officiële indicatoren of statistieken over zijn macro-economische omstandigheden gepubliceerd. Het regime heeft een aantal feiten en cijfers naar internationale platforms gebracht die inconsistenties hebben aangetoond en daarom niet als betrouwbaar worden beschouwd. De enkele bronnen voor basisstatistieken over de Noord-Koreaanse economie zijn onder meer de Bank of Korea (Zuid-Korea) en het ministerie van Eenmaking en Korea Trade-Promotion Promotion Agency (KOTRA) voor de Noord-Koreaanse handel.

trends

De economie van Noord-Korea is zwaar getroffen sinds de val van het Sovjetblok in 1991. De impact is expliciet te zien in de gemiddelde jaarlijkse groei van -4, 1% van 1990 tot 1998. Dit resulteerde in een daling van in totaal meer dan 50% productie vanaf het niveau van de jaren 80. Het tempo veranderde in 1999 toen de economie tekenen van herstel vertoonde. Van 2000 tot 2005 groeide Noord-Korea met gemiddeld 2, 2%. In 2006 was er opnieuw een terugval en in de periode van vijf jaar van 2006 tot 2010 kende alleen 2008 een positieve groei. De DVK is sinds 2011 een stap verder.

Het bruto binnenlands product (bbp) van Noord-Korea wordt geschat op $ 40 miljard in 2015, volgens het CIA's World Factbook, dat sinds die datum geen bijgewerkte bbp-informatie heeft verstrekt. In termen van BBP per hoofd van de bevolking had Noord-Korea een BBP per hoofd van $ 1.700. Landbouw is goed voor 25, 4% van het bbp, de industrie is goed voor 41% en diensten zijn goed voor 33, 5%, volgens een schatting uit 2017.

Wat de handel betreft, is China de belangrijkste handelspartners van Noord-Korea, volgens het World Factbook van de CIA. Bijna 86% van de export van de regio vanuit Noord-Korea is gericht op China. De belangrijkste exportproducten zijn metallurgische producten, mineralen, industrieproducten, textiel en landbouw- en visserijproducten. De belangrijkste importproducten voor Noord-Korea zijn aardolie, kookkolen, machines, uitrusting, textiel en graan. Meer dan 90% van de totale invoer in de regio komt uit China. Tegenwoordig is China niet alleen verantwoordelijk voor het grootste deel van de Noord-Koreaanse handel, maar biedt het de regio ook concessionele hulp en ondersteuning.

Het komt neer op

De economische geschiedenis van Noord-Korea beeldt vertraging, stagnatie en crisis uit, met intermitterende fasen van herstel en trage economische groei. De prioriteit van het regime om van Korea een defensie-economie te maken, heeft de ontwikkeling, voedselproductie, levensstandaard en mensenrechten overschaduwd. Noord-Korea leeft in een isolement en ontbering met zijn economie die een dichotomisch beeld presenteert met nucleaire bewapening aan de ene kant en honger (maar voor de hulp) aan de andere kant.