Joseph Stiglitz
Joseph Stiglitz is een Amerikaanse New Keynesiaanse econoom en winnaar van de Nobelprijs voor de economie in 2001 voor zijn onderzoek naar informatie-asymmetrie. Tijdens de Clinton-regering was Stiglitz de voorzitter van de President's Council of Economic Advisers (CEA.) Hij is ook een voormalige senior vice-president en chief economist van de Wereldbank, met name ontslagen omdat hij een afwijkende mening bood over het beleid van de Wereldbank tijdens de 1999 WTO-rellen in Seattle.
Belangrijkste leerpunten
- Joseph Stiglitz is een Amerikaans econoom en ontvanger van de Nobelprijs 2001.
- Als New Keynesiaanse econoom heeft het onderzoek van Stiglitz bijgedragen aan het begrip van hoe micro-economische fenomenen een basis kunnen vormen voor macro-economie.
- Het onderzoek van Stiglitz omvat baanbrekend werk aan informatieasymmetrie in veel verschillende toepassingen, monopolistische concurrentie en risicoaversie.
Als jongere man ontving Stiglitz de John Bates Clark-medaille, een onderscheiding die wordt toegekend aan economen onder de veertig die substantiële bijdragen hebben geleverd aan de economische wetenschappen in de Verenigde Staten. Stiglitz, een beruchte criticus van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), heeft de achtergrond om zijn opvattingen in zijn vele posities in mondiale economische kringen te ondersteunen, evenals de vele artikelen en boeken die hij heeft geschreven over zijn ervaringen met internationale economische kwesties.
Joseph Stiglitz begrijpen
Joseph Stiglitz, geboren in 1943 in Indiana aan een verzekeringsverkoper en een leraar, ging naar het Amherst College in Massachusetts en studeerde af in 1964. Als senior bracht hij een zomer door aan het MIT, waar hij later zijn afstudeerwerk zou voortzetten en als assistent zou dienen professor. In 1965 werd hij onderzoeker en ging hij als Fulbright-geleerde naar de universiteit van Cambridge. Van 1966-1970 studeerde hij aan Gonville en Caius College in Cambridge en bekleedde daarna academische hoogleraren aan Yale, Stanford en Princeton, voordat hij zich in 2000 aan Columbia University vestigde. Drie jaar later, in 2003, kreeg Stiglitz de titel van "Professor in de universiteit", de hoogste vaste positie van Colombia, en Stiglitz geeft nu les en lezingen in Columbia, maar besteedt veel van zijn tijd aan internationale economische kwesties.
Awards
In 1979 was Stiglitz de winnaar van de John Bates Clark-medaille voor economen onder de veertig die een belangrijke bijdrage leverden aan het veld, gebaseerd op zijn werk op het gebied van informatieasymmetrie, risicoaversie en imperfect concurrerende markten. Later zou Stiglitz de Nobelprijs voor de economische wetenschappen ontvangen voor zijn werk over de theorie van informatie-asymmetrie, inclusief het gebruik van screening door verzekeringsmaatschappijen om klanten op type te sorteren om risico's te beheersen. Voor zijn werk ontving hij een gedeelde prijs van de prijs in het jaar 2001 met George Akerlof en Michael Spence.
In 2009 werd Stiglitz benoemd tot lid van de Pauselijke Academie van de Sociale Wetenschappen en in datzelfde jaar werd hij door de president van de Verenigde Naties benoemd tot voorzitter van de VN-Commissie voor hervormingen van het Internationaal Monetair en Financieel Systeem. In 2011 noemde Time magazine Stiglitz als een van de '100 meest invloedrijke mensen ter wereld', en in datzelfde jaar werd hij ook de president van de International Economic Association.
Stiglitz heeft een ontelbaar aantal wetenschappelijke artikelen en wetenschappelijke boeken geschreven, evenals enkele voor een populair publiek. De nieuwste hiervan is: The Great Divide: ongelijke samenlevingen en wat we eraan kunnen doen in 2015 en The Euro: And its Threat to the Future of Europe in 2016.
Onderzoek
Stiglitz 'lijst met onderscheidingen, prijzen en prestaties is verbijsterend, maar als een New Keynesiaanse econoom, richt de boog van zijn geschriften en leringen zich op micro-economische fenomenen die een basis kunnen vormen voor enkele van de macro-economische theorieën ontwikkeld door Keynesian economics. De implicaties van zijn onderzoek en de inhoud van zijn populaire geschriften vertellen over hoe overheidsregulering van financiële en bedrijfsdoelstellingen essentieel is voor een vrije, eerlijke en welvarende samenleving.
Informatie-asymmetrie
De meest erkende bijdragen van Stiglitz liggen op het gebied van informatieasymmetrie. Zijn werk over dit onderwerp is een belangrijk onderdeel van zijn New Keynesiaanse onderzoeksprogramma, omdat het verschillende manieren onderzoekt waarop onvolkomenheden in informatie die wordt gedeeld tussen marktdeelnemers ertoe kunnen leiden dat markten niet in staat zijn om efficiënte, concurrerende resultaten te bereiken. Dit kunnen verzekeringsmarkten zijn, waar verzekeraars verschillende screeningmethoden kunnen gebruiken om de markt te sorteren op consumententype; financiële-activamarkten, waar zelfs kleine informatiekosten wijdverbreid free-ride kunnen veroorzaken voor diegenen die informatie door beleggers verwerven en gebruiken; en arbeidsmarkten, waar principaal-agentrelaties tussen werkgevers en werknemers kunnen leiden tot boven de markt verrekenbare lonen die voor beide groepen efficiënt zijn, maar de algehele werkloosheid verhogen.
Risico-aversie
Een deel van het vroege werk van Stiglitz was gericht op het concept van risicoaversie, dat is wanneer mensen proberen hun blootstelling aan onzekerheid te verlagen. Zijn werk op dit gebied heeft bijgedragen aan de theoretische definitie van risico-aversie en de logische consequenties van risico-aversie voor onderwerpen, zoals individuele besparingen, portefeuille-investeringen en beslissingen over de productie van bedrijven.
Monopolistische concurrentie
Stiglitz hielp bij het creëren van de theorie van monopolistische concurrentie, die probeert rekening te houden met concurrerende markten waar bedrijven en producten van elkaar kunnen worden onderscheiden. In monopolistische concurrentie kunnen zaken als reclame, branding en productdifferentiatie bijdragen aan toetredingsdrempels voor nieuwe bedrijven, wat de veronderstellingen van perfecte concurrentie schendt en kan voorkomen dat de markt een economisch efficiënt resultaat bereikt.
Overheidsfinanciën
Een deel van Stiglitz 'werk is gebaseerd op de ideeën van de 19e-eeuwse econoom Henry George. George pleitte beroemd voor de toepassing van een enkele belasting, gebaseerd op de niet-verbeterde waarde van particulier land om alle overheden te financieren. Stiglitz heeft George's idee wiskundig geformaliseerd om aan te tonen dat, omdat landkopers concurreren om publieke goederen te verkrijgen door het verkrijgen van land waarop publieke goederen zijn gericht, de marktwaarde van land de waarde van openbare goederen zal weerspiegelen en dat een enkele belasting op landwaarden de optimale kan bieden hoeveelheid publieke goederen die door de markt wordt geëist.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.