Gepegde wisselkoersen: de voor- en nadelen

In juni 2010 besloot de Chinese regering een koppeling van 23 maanden van haar valuta naar de Amerikaanse dollar te beëindigen. De aankondiging, na maanden van commentaar en kritiek van Amerikaanse politici, werd geprezen door mondiale economische leiders. Maar wat was de aanleiding voor de langverwachte stap? (Zie 'Waarom Tango's in de Chinese valuta met de USD?' Voor achtergrondinformatie.)

De economische groei van China in het afgelopen decennium heeft zijn eigen land en de wereld hervormd. Ooit bekend om het communistische bewind en het isolationistische beleid, is China van versnelling veranderd en een wereldwijde economische grootmacht geworden. Dit groeitempo vereiste een wijziging van het monetaire beleid om bepaalde aspecten van de economie doeltreffend aan te pakken - met name exporthandel en inflatie van de consumptieprijzen. Maar geen van de groeipercentages van het land had kunnen worden vastgesteld zonder een vaste of gekoppelde wisselkoers van de Amerikaanse dollar.

En China is niet de enige die deze strategie heeft gebruikt. Grote en kleine economieën geven om verschillende redenen de voorkeur aan dit type wisselkoers. Laten we eens kijken naar enkele van de voordelen - en nadelen.

De voor- en nadelen van een gekoppelde wisselkoers

TUTORIAL: Valutahandel

Voordelen van een vast / gekoppeld tarief

Landen geven de voorkeur aan een vast wisselkoersregime voor export en handel. Door de nationale valuta te beheersen, kan een land zijn wisselkoers laag houden - en dat zal hij vaker wel dan niet doen. Dit helpt het concurrentievermogen van zijn goederen te ondersteunen wanneer ze in het buitenland worden verkocht. Laten we bijvoorbeeld uitgaan van een wisselkoers euro (EUR) / Vietnamese dong (VND). Aangezien de euro veel sterker is dan de Vietnamese valuta, kan een T-shirt een bedrijf vijf keer meer kosten om in een land van de Europese Unie te produceren, in vergelijking met Vietnam.

Maar het echte voordeel wordt gezien in handelsrelaties tussen landen met lage productiekosten (zoals Thailand en Vietnam) en economieën met sterkere vergelijkende valuta (de Verenigde Staten en de Europese Unie). Wanneer Chinese en Vietnamese fabrikanten hun inkomsten vertalen naar hun respectieve landen, wordt er een nog grotere hoeveelheid winst gemaakt door de wisselkoers. Dus, het laag houden van de wisselkoers verzekert het concurrentievermogen van een binnenlands product in het buitenland en de winstgevendheid thuis. (Voor meer inzicht, bekijk "Valutawissel: Floating versus Fixed.")

Het racket voor valutabescherming

De vaste wisselkoersdynamiek draagt ​​niet alleen bij aan de winstverwachtingen van een bedrijf, het ondersteunt ook een stijgende levensstandaard en algemene economische groei. Maar dat is niet alles. Overheden die zich hebben geschaard achter het idee van een vaste of gekoppelde wisselkoers, willen hun binnenlandse economieën beschermen. Het is bekend dat wisselkoersschommelingen een economie en de groeivooruitzichten nadelig beïnvloeden. En door de binnenlandse valuta te beschermen tegen volatiele schommelingen, kunnen overheden de kans op een valutacrisis verkleinen.

Na een paar jaar met een semi-floated valuta, besloot China tijdens de wereldwijde financiële crisis van 2008 terug te keren naar een vast wisselkoersregime. De beslissing hielp de Chinese economie om twee jaar later relatief ongeschonden te verschijnen. Ondertussen werden andere mondiale geïndustrialiseerde economieën die een dergelijk beleid niet hadden lager voordat ze zich herstelden.

Nadelen van een vast / gekoppeld tarief

Is er een nadeel aan een vaste valuta? Ja. Er is een prijs die overheden betalen bij het implementeren van het valutabeleid in hun land.

Een gemeenschappelijk element met alle vaste of gekoppelde deviezenregimes is de noodzaak om de vaste wisselkoers te handhaven. Dit vereist grote hoeveelheden reserves, aangezien de overheid of de centrale bank van het land voortdurend de binnenlandse valuta koopt of verkoopt. China is een perfect voorbeeld. Voordat het vastrentende stelsel in 2010 werd ingetrokken, groeiden de Chinese valutareserves elk jaar aanzienlijk om de peg-koers van de Amerikaanse dollar te handhaven. Het groeitempo van de reserves was zo snel dat China er slechts een paar jaar over deed om de deviezenreserves van Japan te overschaduwen. Vanaf januari 2011 werd aangekondigd dat Beijing 2, 8 miljard dollar aan reserves bezat - meer dan het dubbele van dat van Japan op dat moment. (Voor meer informatie, bekijk "Hoe verwerven centrale banken valutareserves en hoeveel moeten ze aanhouden?"

Het probleem met enorme valutareserves is dat de enorme hoeveelheid fondsen of kapitaal die wordt gecreëerd, ongewenste economische neveneffecten kan veroorzaken - namelijk hogere inflatie. Hoe meer valutareserves er zijn, hoe groter het monetaire aanbod - waardoor de prijzen stijgen. Stijgende prijzen kunnen grote schade aanrichten voor landen die de zaken stabiel willen houden. Vanaf december 2010 was de inflatie van de consumptieprijzen in China gestegen tot ongeveer 5%. (Lees meer over inflatie in onze Inflatiehandleiding.)

De Thaise ervaring

Dit soort economische elementen hebben ervoor gezorgd dat veel vaste wisselkoersregimes faalden. Hoewel deze economieën zich kunnen verdedigen tegen ongunstige mondiale situaties, zijn ze geneigd in het binnenland te worden blootgesteld. Vaak kan besluiteloosheid over het aanpassen van de koppeling voor de valuta van een economie gepaard gaan met het onvermogen om de onderliggende vaste rente te verdedigen.

Het Thaise Baht was zo'n valuta.

Het baht was ooit gekoppeld aan de Amerikaanse dollar. Eens beschouwd als een gewaardeerde valuta-investering, werd het Thaise Baht aangevallen na ongunstige kapitaalmarktgebeurtenissen in 1996-1997. De valuta daalde en de baht stortte snel in, omdat de regering niet bereid en niet in staat was om de baht-pen te verdedigen met beperkte reserves.

In juli 1997 werd de Thaise regering gedwongen de valuta te laten zweven alvorens een bailout van het Internationaal Monetair Fonds te aanvaarden. Desondanks daalde het baht tussen juli 1997 en oktober 1997 met maar liefst 40%. (Voor meer over valuta's die worden aangevallen, bekijk je "De grootste valutatransacties ooit gemaakt.")

Het komt neer op

Gezien zowel de voor- als de nadelen van een vast wisselkoersregime, kan men zien waarom zowel grote als kleine economieën voorstander zijn van een dergelijke beleidskeuze. Door zijn valuta te koppelen, kan een land relatieve handelsvoordelen behalen en tegelijkertijd zijn eigen economische belangen beschermen. Deze voordelen hebben echter ook een prijs. Uiteindelijk is de valutapeg echter een beleidsmaatregel die door elke natie kan worden gebruikt en die altijd een haalbare optie zal blijven.