redlining
Redlining is een onethische praktijk die diensten (financieel en anderszins) buiten bereik houdt voor inwoners van bepaalde gebieden op basis van ras of etniciteit. Het kan worden gezien in de systematische ontkenning van hypotheken, verzekeringen, leningen en andere financiële diensten op basis van locatie (en de standaardgeschiedenis van dat gebied) in plaats van de kwalificaties en kredietwaardigheid van een persoon. Opvallend is dat het beleid van redlining het meest wordt gevoeld door inwoners van minderheidswijken.
Belangrijkste leerpunten
- Redlining is een praktijk die diensten aan hele buurten ontkent op basis van ras of etniciteit.
- De Community Reinvestment Act van 1977 maakte alle redlining-praktijken illegaal.
- Omgekeerde redlining richt zich op buurten door producten en diensten te verkopen tegen hogere prijzen dan waarvoor ze worden verkocht in gebieden met meer concurrentie.
Redlining begrijpen
De term "redlining" werd bedacht door socioloog James McKnight in de jaren zestig en is afgeleid van hoe geldschieters letterlijk een rode lijn zouden trekken op een kaart rond de wijken waarin ze niet zouden investeren op basis van demografische gegevens alleen. Zwarte binnenstedelijke buurten waren het meest waarschijnlijk redline. Uit onderzoek bleek dat geldschieters leningen zouden verstrekken aan blanken met een lager inkomen, maar niet aan Afro-Amerikanen met een gemiddeld of hoger inkomen.
Inderdaad, in de jaren dertig begon de federale overheid onroerend goed opnieuw te definiëren en markeerde ze "risicovolle" buurten voor federale hypotheekleningen op basis van ras. Het resultaat van deze redlining in onroerend goed was nog decennia later voelbaar. In 1997 waren de huizen in de omringende buurten minder dan de helft waard van de huizen in wat de overheid als 'beste' voor hypotheekleningen had beschouwd, en dat verschil is de laatste twee decennia alleen maar groter geworden.
Voorbeelden van redlining zijn te vinden in verschillende financiële diensten, waaronder niet alleen hypotheken, maar ook studieleningen, creditcards en verzekeringen. Hoewel de Community Reinvestment Act in 1977 werd aangenomen om een einde te maken aan alle redlining-praktijken, zeggen critici dat de discriminatie nog steeds voorkomt. Redlining is bijvoorbeeld gebruikt om discriminerende praktijken door retailers, zowel fysieke als online, te beschrijven. Omgekeerde redlining is het gebruik van buurten (meestal niet-wit) voor producten en diensten die hoger geprijsd zijn dan dezelfde diensten in gebieden met meer concurrentie.
Rechtbanken hebben vastgesteld dat redlining illegaal is wanneer kredietinstellingen racen gebruiken als basis om buurten uit te sluiten van toegang tot leningen. Bovendien verbiedt de Fair Housing Act, die deel uitmaakt van de Civil Rights Act van 1968, discriminatie van buurten op basis van hun raciale samenstelling. De wet verbiedt echter geen redlining wanneer deze wordt gebruikt om buurten of regio's uit te sluiten op basis van geologische factoren, zoals breuklijnen of overstromingszones.
Redlining is niet illegaal wanneer gedaan met betrekking tot geologische factoren, zoals breuklijnen of overstromingszones.
Speciale overwegingen
Hoewel het opnieuw bepalen van buurten of regio's op basis van ras illegaal is, kunnen kredietinstellingen rekening houden met economische factoren bij het verstrekken van leningen. Kredietinstellingen zijn niet verplicht alle leningsaanvragen onder dezelfde voorwaarden goed te keuren en kunnen voor sommige leners hogere tarieven of strengere terugbetalingsvoorwaarden opleggen. Deze overwegingen moeten echter gebaseerd zijn op economische factoren en kunnen volgens Amerikaans recht niet gebaseerd zijn op ras, religie, nationale afkomst, geslacht of burgerlijke staat.
Banken kunnen juridisch rekening houden met de volgende factoren bij de beslissing om leningen aan aanvragers te verstrekken en op welke voorwaarden:
- Krediet geschiedenis. Kredietverstrekkers kunnen de kredietwaardigheid van een aanvrager juridisch beoordelen zoals bepaald door FICO-scores en rapporten van kredietbureaus.
- Inkomen. Kredietverstrekkers kunnen rekening houden met de reguliere financieringsbron van een aanvrager, waaronder inkomsten uit werk, bedrijfseigendom, investeringen of annuïteiten.
- Eigendom staat. Een leningverstrekkende instelling kan het onroerend goed waarop ze de lening verstrekt beoordelen, evenals de staat van nabijgelegen onroerend goed. Deze evaluaties moeten strikt gebaseerd zijn op economische overwegingen.
- Wijkvoorzieningen en stadsdiensten. Kredietverstrekkers kunnen rekening houden met voorzieningen die de waarde van een onroerend goed verbeteren of aantasten.
- De portefeuille van de leningverstrekkende instelling. Kredietinstellingen kunnen rekening houden met hun vereisten voor een portefeuille die is gediversifieerd per regio, structuurtype en leningbedrag.
De geldschieters moeten elk van de bovengenoemde factoren beoordelen zonder rekening te houden met ras, religie, nationale afkomst, geslacht of burgerlijke staat van de aanvrager.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.