Risicobeheer in financiën
In de financiële wereld is risicobeheer het proces van identificatie, analyse en acceptatie of beperking van onzekerheid in investeringsbeslissingen. In wezen vindt risicobeheer plaats wanneer een belegger of fondsbeheerder het potentieel voor verliezen in een belegging, zoals een moreel risico, analyseert en probeert te kwantificeren en vervolgens de gepaste actie (of inactiviteit) neemt, gegeven zijn beleggingsdoelstellingen en risicotolerantie.
01:49Wat is risicobeheer?
Wat is risicobeheer?
Risicobeheer vindt overal in de financiële wereld plaats. Het doet zich voor wanneer een belegger Amerikaanse staatsobligaties koopt boven bedrijfsobligaties, wanneer een fondsbeheerder zijn valutablootstelling afdekt met valutaderivaten en wanneer een bank een kredietcontrole uitvoert op een persoon voordat een persoonlijke kredietlijn wordt uitgegeven. Effectenmakelaars gebruiken financiële instrumenten zoals opties en futures, en geldbeheerders gebruiken strategieën zoals portefeuille- en beleggingsdiversificatie om risico's te beperken of effectief te beheren.
Ontoereikend risicobeheer kan ernstige gevolgen hebben voor bedrijven, particulieren en de economie. De gesmolten subprime-hypotheek in 2007 die heeft bijgedragen tot de grote recessie, was bijvoorbeeld het gevolg van slechte beslissingen over risicobeheer, zoals kredietverstrekkers die hypotheken hebben verstrekt aan personen met een slecht krediet; beleggingsondernemingen die deze hypotheken hebben gekocht, verpakt en doorverkocht; en fondsen die buitensporig hebben geïnvesteerd in de herverpakte, maar nog steeds risicovolle, door hypotheken gedekte effecten (MBS).
- Risicobeheer is het proces van identificatie, analyse en acceptatie of beperking van onzekerheid bij investeringsbeslissingen.
- Risico is onlosmakelijk verbonden met rendement in de beleggingswereld.
- Er bestaan verschillende tactieken om risico's vast te stellen; een van de meest voorkomende is standaarddeviatie, een statistische spreidingsmaat rond een centrale neiging.
- Bèta, ook bekend als marktrisico, is een maat voor de volatiliteit of het systematische risico van een individueel aandeel in vergelijking met de gehele markt.
- Alpha is een maat voor overtollig rendement; geldbeheerders die actieve strategieën gebruiken om de markt te verslaan, lopen een alfarisico.
Hoe risicobeheer werkt
We denken meestal aan 'risico' in overwegend negatieve termen. In de beleggingswereld is het risico echter noodzakelijk en onlosmakelijk verbonden met de prestaties.
Een gebruikelijke definitie van beleggingsrisico is een afwijking van een verwachte uitkomst . We kunnen deze afwijking in absolute termen of ten opzichte van iets anders uitdrukken, zoals een marktbenchmark. Die afwijking kan positief of negatief zijn en heeft betrekking op het idee van "geen pijn, geen winst": om op de lange termijn een hoger rendement te behalen, moet u het meer kortetermijnrisico aanvaarden, in de vorm van volatiliteit.
Hoeveel volatiliteit hangt af van uw risicotolerantie, wat een uitdrukking is van het vermogen om volatiliteit aan te nemen op basis van specifieke financiële omstandigheden en de neiging om dit te doen, rekening houdend met uw psychologische troost met onzekerheid en de mogelijkheid om grote verliezen op korte termijn te lijden.
Hoe beleggers risico meten
Beleggers gebruiken verschillende tactieken om risico's vast te stellen. Een van de meest gebruikte absolute risicometingen is standaarddeviatie, een statistische spreidingsmaat rond een centrale tendens. U kijkt naar het gemiddelde rendement van een investering en vindt vervolgens de gemiddelde standaardafwijking over dezelfde periode. Normale verdelingen (de bekende klokvormige curve) dicteren dat het verwachte rendement van de investering waarschijnlijk één standaardafwijking is van de gemiddelde 67% van de tijd en twee standaardafwijkingen van de gemiddelde afwijking 95% van de tijd. Dit helpt beleggers het risico numeriek te evalueren. Als ze geloven dat ze het risico financieel en emotioneel kunnen verdragen, investeren ze.
Gedurende een periode van 15 jaar, van 1 augustus 1992 tot 31 juli 2007, bedroeg het gemiddelde jaarrendement van de S&P 500 bijvoorbeeld 10, 7%. Dit nummer laat zien wat er de hele periode is gebeurd, maar het zegt niet wat er onderweg is gebeurd. De gemiddelde standaardafwijking van de S&P 500 voor diezelfde periode was 13, 5%. Dit is het verschil tussen het gemiddelde rendement en het reële rendement op de meeste gegeven punten gedurende de periode van 15 jaar.
Bij toepassing van het belcurvemodel moet elke gegeven uitkomst ongeveer 67% van de tijd binnen een standaardafwijking van het gemiddelde vallen en ongeveer 95% van de tijd binnen twee standaardafwijkingen. Een S&P 500-belegger kan dus verwachten dat het rendement op enig moment in deze periode ongeveer 67% van de tijd 10, 7% plus of minus de standaardafwijking van 13, 5% bedraagt; hij mag ook uitgaan van een toename of afname van 27% (twee standaardafwijkingen) van 95% van de tijd. Als hij het verlies kan betalen, investeert hij.
Risicobeheer en psychologie
Hoewel die informatie nuttig kan zijn, lost het niet volledig de zorgen van een belegger op. Het gebied van gedragsfinanciering heeft een belangrijk element bijgedragen aan de risicovergelijking en heeft asymmetrie aangetoond tussen hoe mensen winsten en verliezen zien. In de taal van de prospecttheorie, een gebied van gedragsfinanciering geïntroduceerd door Amos Tversky en Daniel Kahneman in 1979, vertonen beleggers verliesaversie : ze wegen meer op de pijn die gepaard gaat met een verlies dan op het goede gevoel dat gepaard gaat met winst.
Vaak willen beleggers echt niet alleen weten hoeveel een activum afwijkt van de verwachte uitkomst, maar ook hoe slecht de zaken zich links onderaan de distributiekromme bevinden. Value at risk (VAR) probeert een antwoord op deze vraag te geven. Het idee achter VAR is om te kwantificeren hoe groot een verlies aan investeringen zou kunnen zijn met een bepaald niveau van vertrouwen gedurende een bepaalde periode. De volgende verklaring zou bijvoorbeeld een voorbeeld van VAR zijn: "Met een betrouwbaarheidsniveau van ongeveer 95% is het meeste dat u op deze investering van $ 1.000 te verliezen over een tijdshorizon van twee jaar $ 200." Het betrouwbaarheidsniveau is een waarschijnlijkheidsverklaring op basis van de statistische kenmerken van de investering en de vorm van de distributiekromme.
Natuurlijk kan zelfs een maatregel als VAR niet garanderen dat 5% van de tijd veel erger zal zijn. Spectaculaire debacles zoals die in 1998 het hedgefonds Long-Term Capital Management troffen, herinneren ons eraan dat zogenaamde "uitbijtergebeurtenissen" kunnen optreden. In het geval van LTCM was de uitschieter het verzuim van de Russische overheid met betrekking tot haar uitstaande verplichtingen inzake staatsschuld, een gebeurtenis die het hedgefonds dreigde te failliet laten gaan, dat posities met een hoge hefboomwerking had ter waarde van meer dan $ 1 triljoen; als het was ondergegaan, had het het wereldwijde financiële systeem kunnen doen instorten. De Amerikaanse overheid heeft een leningfonds van $ 3, 65 miljard opgezet om de verliezen van LTCM te dekken, waardoor het bedrijf de marktvolatiliteit kon overleven en begin 2000 op ordelijke wijze kon liquideren.
Beta en passief risicobeheer
Een andere risicomaatstaf gericht op gedragstendensen is een opname, die verwijst naar elke periode waarin het rendement van een actief negatief is ten opzichte van een eerder hoog cijfer. Bij het meten van de tekening proberen we drie dingen aan te pakken:
- de grootte van elke negatieve periode (hoe slecht)
- de duur van elke (hoe lang)
- de frequentie (hoe vaak)
We willen bijvoorbeeld niet alleen weten of een beleggingsfonds de S&P 500 verslaat, maar ook willen weten hoe relatief riskant het was. Een maat hiervoor is bèta (bekend als "marktrisico"), gebaseerd op de statistische eigenschap van covariantie. Een bèta groter dan 1 duidt op meer risico dan de markt en vice versa.
Beta helpt ons de concepten van passief en actief risico te begrijpen. De onderstaande grafiek toont een tijdreeks van rendementen (elk gegevenspunt met het label "+") voor een bepaalde portefeuille R (p) versus het marktrendement R (m). De rendementen zijn gecorrigeerd in contanten, dus het punt waarop de x- en y-as elkaar kruisen is het contante equivalentrendement. Door een lijn te trekken die het beste bij de gegevenspunten past, kunnen we het passieve risico (bèta) en het actieve risico (alfa) kwantificeren.
Het verloop van de lijn is de bèta ervan. Een gradiënt van 1, 0 geeft bijvoorbeeld aan dat voor elke stijging van het marktrendement het portefeuillerendement ook met één eenheid stijgt. Een geldbeheerder met een passieve managementstrategie kan proberen het portefeuillerendement te verhogen door meer marktrisico te nemen (dat wil zeggen een bèta groter dan 1) of als alternatief het portefeuillerisico (en rendement) te verlagen door de bèta van de portefeuille te verlagen tot minder dan 1.
Alfa en actief risicobeheer
Als het niveau van markt- of systematisch risico de enige beïnvloedende factor was, dan zou het rendement van een portefeuille altijd gelijk zijn aan het bèta-gecorrigeerde marktrendement. Natuurlijk is dit niet het geval: rendementen variëren vanwege een aantal factoren die geen verband houden met marktrisico. Beleggingsbeheerders die een actieve strategie volgen, nemen andere risico's om een hoger rendement te behalen dan de prestaties van de markt. Actieve strategieën omvatten aandelen-, sector- of landenkeuze, fundamentele analyse en grafieken.
Actieve beheerders zijn op zoek naar een alfa, de maat voor overtollig rendement. In ons bovenstaande diagramvoorbeeld is alfa het bedrag van het portfoliorendement dat niet wordt verklaard door bèta, weergegeven als de afstand tussen het snijpunt van de x- en y-assen en het y-asintercept, die positief of negatief kan zijn. In hun zoektocht naar overtollige rendementen stellen actieve beheerders beleggers bloot aan alfarisico, het risico dat het resultaat van hun weddenschappen eerder negatief dan positief zal blijken te zijn. Een fondsbeheerder kan bijvoorbeeld denken dat de energiesector beter zal presteren dan de S&P 500 en de weging van haar portefeuille in deze sector zal vergroten. Als onverwachte economische ontwikkelingen ervoor zorgen dat de energievoorraden sterk dalen, zal de beheerder waarschijnlijk achterblijven bij de benchmark, een voorbeeld van alfarisico.
De kosten van risico
Over het algemeen geldt: hoe actiever de beleggingsstrategie (hoe meer alfa een fondsbeheerder wil genereren), hoe meer een belegger moet betalen voor de blootstelling aan die strategie. Voor een puur passief voertuig, zoals een indexfonds of een exchange-traded fund (ETF), betaalt u mogelijk 15 tot 20 basispunten aan jaarlijkse beheerkosten, terwijl voor een hedgefonds met een hoog octaangehalte complexe handelsstrategieën met hoge kapitaalverplichtingen en transacties hanteert kosten, zou een belegger 200 basispunten aan jaarlijkse vergoedingen moeten betalen, plus 20% van de winst teruggeven aan de beheerder.
Het verschil in prijs tussen passieve en actieve strategieën (respectievelijk bètarisico en alfarisico) moedigt veel beleggers aan om deze risico's te scheiden (bijvoorbeeld om lagere vergoedingen te betalen voor het veronderstelde bètarisico en hun duurdere blootstellingen te concentreren op specifiek gedefinieerde alfakansen) . Dit wordt in de volksmond draagbare alfa genoemd, het idee dat de alfa-component van een totaalrendement gescheiden is van de bèta-component.
Een fondsbeheerder kan bijvoorbeeld beweren een actieve sectorrotatiestrategie te hebben om de S&P 500 te verslaan en als bewijs een track record laten zien van het verslaan van de index met gemiddeld 1, 5% op jaarbasis. Voor de belegger is dat 1, 5% van het overtollige rendement de waarde van de beheerder, de alfa, en de belegger is bereid hogere kosten te betalen om het te verkrijgen. De rest van het totale rendement, wat de S&P 500 zelf heeft verdiend, heeft aantoonbaar niets te maken met het unieke vermogen van de manager. Draagbare alfastrategieën gebruiken derivaten en andere hulpmiddelen om te verfijnen hoe zij de alfa- en bèta-componenten van hun blootstelling verkrijgen en betalen.
Het komt neer op
Risico is onlosmakelijk verbonden met terugkeer. Elke belegging houdt een zekere mate van risico in, die heel dicht bij nul kan zijn in het geval van een Amerikaanse T-factuur of zeer hoog voor iets zoals geconcentreerde blootstelling aan Sri Lankaanse aandelen of onroerend goed in Argentinië. Risico is kwantificeerbaar, zowel in absolute als in relatieve termen. Een goed begrip van risico's in zijn verschillende vormen kan beleggers helpen de kansen, afwegingen en kosten van verschillende beleggingsbenaderingen beter te begrijpen.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.