Risicogewogen activa
Risicogewogen activa worden gebruikt om de minimale hoeveelheid kapitaal te bepalen die banken en andere financiële instellingen moeten houden om het risico op insolventie te verminderen. De kapitaalvereiste is gebaseerd op een risicobeoordeling voor elk type bankactief.
Een lening die is gedekt door een kredietbrief wordt bijvoorbeeld als risicovoller beschouwd en vereist dus meer kapitaal dan een hypothecaire lening die is gedekt met onderpand.
Belangrijkste leerpunten
- Basel III, een reeks internationale bankregelgeving, bepaalt de richtlijnen voor risicogewogen activa.
- Risicocoëfficiënten worden bepaald op basis van de kredietbeoordelingen van bepaalde soorten bankactiva.
- Leningen met onderpand worden als minder riskant beschouwd dan andere, omdat het onderpand bij de berekening van het risico van een actief als aanvulling op de bron van terugbetaling wordt beschouwd.
Risicogewogen activa
Inzicht in risicogewogen activa
De financiële crisis van 2007 en 2008 werd veroorzaakt door financiële instellingen die belegden in hypotheekleningen met subprime-woningen die een veel hoger risico op wanbetaling hadden dan bankmanagers en toezichthouders mogelijk achtten. Toen consumenten hun hypotheek niet meer konden betalen, verloren veel financiële instellingen grote hoeveelheden kapitaal, en sommige werden insolvent.
Basel III, een reeks internationale bankregelgeving, bevat bepaalde richtlijnen om te voorkomen dat dit probleem verder gaat. Regelgevers staan er nu op dat elke bank haar activa moet groeperen op risicocategorie, zodat de hoeveelheid vereist kapitaal wordt afgestemd op het risiconiveau van elk activatype. Basel III gebruikt kredietratings van bepaalde activa om hun risico-coëfficiënten vast te stellen. Het doel is om te voorkomen dat banken grote hoeveelheden kapitaal verliezen wanneer een bepaalde activaklasse sterk in waarde daalt.
Bankiers moeten het potentiële rendement op een activacategorie afwegen tegen de hoeveelheid kapitaal die zij voor de activaklasse moeten aanhouden.
Lees meer over hoe risicogewogen activa worden gebruikt om de solvabiliteitsratio van banken te bepalen.
Hoe het activarisico te beoordelen
Regelgevers overwegen verschillende instrumenten om het risico van een bepaalde activacategorie te beoordelen. Aangezien een groot percentage van de bankactiva leningen zijn, houden toezichthouders rekening met zowel de bron van de terugbetaling van de lening als de onderliggende waarde van het onderpand.
Een lening voor een commercieel gebouw genereert bijvoorbeeld rente en hoofdbetalingen op basis van huurinkomsten van huurders. Als het gebouw niet volledig is verhuurd, genereert het pand mogelijk onvoldoende inkomsten om de lening terug te betalen. Aangezien het gebouw als onderpand voor de lening dient, houden bankregelgevers ook rekening met de marktwaarde van het gebouw zelf.
Een Amerikaanse schatkistobligatie wordt daarentegen gewaarborgd door het vermogen van de federale overheid om belastingen te genereren. Deze effecten hebben een hogere kredietwaardigheid, en het bezit van deze activa vereist dat de bank veel minder kapitaal vervoert dan een commerciële lening. Onder Basel III krijgen Amerikaanse overheidsschuld en -waarborgen een risicogewicht van 0%, terwijl woninghypotheken die niet worden gegarandeerd door de Amerikaanse overheid ergens tussen de 35 en 200% wegen, afhankelijk van een glijdende schaal voor risicobeoordeling.
Speciale overwegingen
Bankmanagers zijn ook verantwoordelijk voor het gebruik van activa om een redelijk rendement te genereren. In sommige gevallen kunnen activa met meer risico ook een hoger rendement voor de bank genereren, omdat deze activa een hoger niveau van rente-inkomsten voor de kredietgever genereren. Als het management een diverse activaportefeuille creëert, kan de instelling een redelijk rendement op de activa genereren en ook voldoen aan de kapitaalvereisten van de toezichthouder.