Top 4 plaatsen om te investeren in Latijns-Amerika

Decennia lang was veel van Latijns-Amerika een moeras van hyperinflatie en politieke instabiliteit - nauwelijks de meest voorzichtige regio ter wereld om zaken te doen. Terwijl West-Europa, de Verenigde Staten, Canada, Japan, Zuid-Korea, Australië, Nieuw-Zeeland en andere ontwikkelde gebieden bleven profiteren van wederzijdse handel, bleven de Spaans- en Portugees sprekende delen van het westelijk halfrond achter. Vandaag halen ze hun achterstand in. Hoewel Latijns-Amerika nog steeds vatbaar is voor dictatuur en corruptie, vormen die landen nu de uitzondering. Met name vier landen leiden de leiding naar marktwelvaart in dit vaak over het hoofd gezien deel van de wereld.

Chili: laag belastingtarief, progressieve handelsdeals

Chili is een van de minst gepubliceerde succesverhalen in Amerika. Het land heeft tientallen jaren actief gepleit voor buitenlandse investeringen, daterend uit de tirannieke regimes van de jaren zeventig. Niet-ingezeten beleggers kunnen profiteren van Decreet-Law 600, dat hen aan dezelfde voorschriften onderwerpt als inheemse beleggers. De voordelen hiervan zijn talrijk. Bijvoorbeeld, Chili's hoogste vennootschapsbelastingtarief is 20%, terwijl het hoogste vennootschapsbelastingtarief in de Verenigde Staten 35% is - het hoogste in de ontwikkelde wereld.

Een handelsovereenkomst van 2004 tussen de landen bepaalde Chileense tarieven van een bescheiden 6% van zowat elk verkoopbaar product, met onmiddellijk realiseerbare resultaten. De invoer steeg het eerste jaar met 30%, wat Chili ertoe bracht om vervolgens handelsovereenkomsten te sluiten met Canada, Mexico, China, Japan en de Europese Unie. Veelzeggend is echter dat Chili verdere overeenkomsten heeft gesloten met slechts twee Zuid-Amerikaanse landen: Colombia en Peru.

Colombia: sterke banden met Amerika

De 45 miljoen inwoners van Colombia zijn door lot, gemak of strategie onlosmakelijk verbonden met het lot van hun grootste handelspartner, de Verenigde Staten. Colombia exporteert zeven keer zoveel naar de VS als naar het volgende land op de lijst, China. De VS is ook de natie waaruit Colombia het meest importeert, met een grote marge. Het is dus absoluut noodzakelijk dat Colombia een goede zaak in stand houdt.

Colombia heeft misschien niet wat algemeen wordt beschouwd als een technologisch geavanceerde economie - de fabrieken voor de productie van halfgeleiders bestaan ​​niet - maar toch kan een land slagen. Als laatste hebben we gecontroleerd, je hebt nog steeds ruwe grondstoffen nodig, en Colombia heeft er niet alleen genoeg van, maar ook de middelen om ervan te profiteren. Ten eerste exporteert de natie meer aardolie dan alle 17 anderen over de hele wereld. Voor $ 80 per vat komt dat neer op ongeveer $ 23 miljard per jaar. Bij het winnen van de herverkiezing in mei 2014 beloofde president Juan Manuel Santos een programma van handelsliberalisering voort te zetten dat, opnieuw, het verlagen van de vennootschapsbelasting omvat. Colombia staat nu op 25%, de op een na laagste in de regio achter alleen Chili.

Peru: China's levering van grondstoffen

Buitenlandse investeringen in Peru gaan veel verder dan de verplichte rondleidingen door Machu Picchu voor $ 300 per pop. En de resultaten zijn tastbaar. Volgens berekeningen van de Wereldbank is Peru goed op weg om armoede sneller uit te roeien dan eerder werd gedacht. Tien jaar geleden pasten drie van de vijf Peruvianen in de definitie van 'arm'. Vandaag is dat cijfer 22% en blijft het dalen, een golf van overvloed (of tenminste toereikendheid) die ongewoon is in snelheid en omvang.

Een van de stilste ontwikkelingen van de regering George W. Bush was de frequentie waarmee het handelsovereenkomsten met partners op het hele westelijk halfrond ondertekende. Een voorbeeld hiervan is de Peru Trade Promotion Agreement van 2006. Het pact elimineerde onmiddellijk de tarieven voor 80% van de export van geproduceerde goederen naar Peru, en de rest moest in 2016 worden afgeschaft. De export van landbouwproducten kende een vergelijkbare versoepeling van de tarieven.

Anders dan Colombia en Chili is de belangrijkste handelspartner van Peru niet de Verenigde Staten. In plaats daarvan is de VS een goede tweede achter China. Ook al is de nieuwe president van Peru de zoon van een communist, en hijzelf een voormalige militaire officier die een (mislukte) staatsgreep leidde tegen een vorige president - dat wil zeggen, het stereotype van een Latijns-Amerikaans staatshoofd uit de jaren 80 - de overgang van zijn regering van de vorige één was vredig, voorheen een zeldzaamheid in de Peruaanse politiek. De nieuwe president is echter kritisch over de Amerikaanse handelsovereenkomst en de schattingen van economen voorspellen een netto-daling van de buitenlandse investeringen in de komende jaren. Toch is de daaruit voortvloeiende verbetering van de levensstandaard van de meest wanhopige Peruanen moeilijk te negeren.

Mexico

Mexico heeft de beroemdste handelsovereenkomst van de afgelopen jaren ondertekend, de Noord-Amerikaanse Vrijhandelsovereenkomst die ook Canada en de Verenigde Staten omvatte. Nu, in zijn 21ste jaar, creëerde NAFTA het grootste handelsblok ter wereld (hoewel verleend, zou een handelsblok waarin de Verenigde Staten en bijna alle willekeurig gekozen landen zijn opgenomen, het grootste ter wereld zijn).

Het hoeft geen verrassing te zijn dat de grootste handelspartner van Mexico dus de Verenigde Staten is, wat waarschijnlijk zelfs zonder het voordeel van NAFTA het geval zou zijn. De helft van de invoer uit Mexico is afkomstig uit de VS, terwijl 78% van de uitvoer van Mexico daar terechtkomt. De handel tussen Mexico en de VS is sinds het begin van de overeenkomst meer dan verviervoudigd; dat gezegd hebbende, is een onevenredig deel daarvan afkomstig van overmakingen. Expats die Western Union Co. (WU) naar huis sturen, vormen geen fundament voor een blijvend sterke economie. Toch lijkt de impact van de recessie van 2009 - die de Mexicaanse economie met 6% deed krimpen - eindelijk achter ons te liggen.

Het komt neer op

Het idee van een "mondiale economie" is vaker een gespreksonderwerp dan een feitelijke constructie. Terwijl het kapitaalverkeer tussen landen steeds minder kunstmatige barrières blijft tegenkomen, wordt de kloof tussen de Luxemburgers en de Monaco en de landen die dat niveau willen bereiken steeds kleiner.