Rentevoetpariteit gebruiken om in forex te handelen

Interest rate parity (IRP) is de fundamentele vergelijking die de relatie tussen rentetarieven en wisselkoersen regelt. Het uitgangspunt van rentepariteit is dat afgedekte rendementen van beleggingen in verschillende valuta's hetzelfde moeten zijn, ongeacht het niveau van hun rentetarieven.

Er zijn twee versies van rentepariteit:

1. Gedekte rentepariteit
2. Niet-gedekte rentepariteit

Lees verder om erachter te komen wat de rentepariteit bepaalt en hoe u deze kunt gebruiken om de forexmarkt te verhandelen.

Belangrijkste leerpunten

• Rentepariteit is de fundamentele vergelijking die de relatie tussen rentetarieven en wisselkoersen regelt.
• Het uitgangspunt van rentepariteit is dat afgedekte rendementen van beleggingen in verschillende valuta's hetzelfde moeten zijn, ongeacht het niveau van hun rentetarieven.
• Pariteit wordt door forex-handelaren gebruikt om arbitrage of andere handelsmogelijkheden te vinden.

Doorstuurtarieven berekenen

Valutakoersen voor valuta's zijn wisselkoersen die op de toekomst op de toekomst anticiperen, in tegenstelling tot contante wisselkoersen, die actuele koersen zijn. Een goed begrip van de rentetarieven is van fundamenteel belang voor rentepariteit, vooral als het gaat om arbitrage (de gelijktijdige aankoop en verkoop van een actief om te profiteren van een prijsverschil).

De basisvergelijking voor het berekenen van termijnkoersen met de Amerikaanse dollar als de basisvaluta is:

Forward Rate = Spot Rate × 1 + IRO1 + IRDwhere: IRO = Rente van overzeese landen \ begin {uitgelijnd} & \ text {Forward Rate} \ = \ \ text {Spot Rate} \ \ times \ \ frac {1 \ + \ \ text {IRO}} {1 \ + \ \ text {IRD}} \\ & \ textbf {where:} \\ & \ text {IRO} \ = \ \ text {Rentetarief land overzee} \\ & \ text {IRD} \ = \ \ text {Rentetarief van binnenlands land} \ einde {uitgelijnd} Forward Rate = Spot Rate × 1 + IRD1 + IRO waarbij: IRO = Rentetarief van het buitenland

Termijnkoersen zijn verkrijgbaar bij banken en valutahandelaren voor periodes die variëren van minder dan een week tot maximaal vijf jaar en daarna. Net als bij spotnoteringen, worden forwards genoteerd met een bid-ask spread.

Een valuta met lagere rentetarieven wordt verhandeld tegen een termijnpremie ten opzichte van een valuta met een hogere rentevoet. In het bovenstaande voorbeeld wordt de Amerikaanse dollar verhandeld tegen een termijnpremie ten opzichte van de Canadese dollar; omgekeerd handelt de Canadese dollar tegen een voorwaartse korting ten opzichte van de Amerikaanse dollar.

Kunnen termijnkoersen worden gebruikt om toekomstige spotkoersen of rentetarieven te voorspellen? Op beide punten is het antwoord nee. Een aantal studies hebben bevestigd dat forward rates notoir slechte voorspellers zijn van toekomstige spot rates. Gezien het feit dat termijnkoersen slechts wisselkoersen zijn, gecorrigeerd voor renteverschillen, hebben ze ook weinig voorspellende kracht voor het voorspellen van toekomstige rentetarieven.

Voorbeeld

Beschouw Amerikaanse en Canadese tarieven als een illustratie. Stel dat de contante koers voor de Canadese dollar momenteel 1 USD = 1.0650 CAD is (voorlopig negeren van bid-ask spreads). Met behulp van de bovenstaande formule wordt de eenjaars-rentevoet als volgt berekend:

1 USD = 1.0650 × 1 + 3.64% 1 + 3.15% = 1.0700 CAD \ text {1 USD} \ = \ 1.0650 \ \ times \ \ frac {1 \ + \ 3.64 \%} {1 \ + \ 3.15 \% } \ = \ 1.0700 \ text {CAD} 1 USD = 1.0650 × 1 + 3.15% 1 + 3.64% = 1.0700 CAD

Het verschil tussen de termijnkoers en de contante koers staat bekend als swap-punten. In het bovenstaande voorbeeld bedragen de swap-punten 50. Als dit verschil (termijnkoers minus spotkoers) positief is, staat dit bekend als een termijnpremie; een negatief verschil wordt een voorwaartse korting genoemd.

Gedekte rentepariteit

Met gedekte rentepariteit moet bij valutakoersen rekening worden gehouden met het verschil in rentetarieven tussen twee landen; anders zou er een arbitragemogelijkheid zijn. Met andere woorden, er is geen rentevoordeel als een belegger in een valuta met lage rente leent om te beleggen in een valuta met een hogere rente. Doorgaans neemt de belegger de volgende stappen:

1. Leen een bedrag in een valuta met een lagere rente.
2. Zet het geleende bedrag om in een valuta met een hogere rente.
3. Investeer de opbrengst in een rentedragend instrument in deze valuta met een hogere rente.
4. Tegelijkertijd het wisselkoersrisico afdekken door een termijncontract te kopen om de beleggingsopbrengsten om te zetten in de eerste (lagere rentevoet) valuta.

Het rendement zou in dit geval hetzelfde zijn als dat verkregen door te beleggen in rentedragende instrumenten in de lagere rentevaluta. Onder de voorwaarde van de gedekte rentepariteit, negeren de kosten van het afdekken van wisselkoersrisico's het hogere rendement dat zou voortvloeien uit beleggingen in een valuta die een hogere rentevoet biedt.

De formule voor overdekte rentepariteit is

(1 + id) = FS ∗ (1 + if) waarbij: id = de rentevoet in de nationale valuta of de basisvalutaif = de rentevoet in de vreemde valuta of de genoteerde valutaS = de huidige contante wisselkoers \ begin { uitgelijnd} & \ left (1 + i_d \ right) = \ frac {F} {S} * \ left (1 + i_f \ right) \\ & \ textbf {where:} \\ & i_d = \ text {De rentevoet in de nationale valuta of de basisvaluta} \\ & i_f = \ text {De rentevoet in de vreemde valuta of de genoteerde valuta} \\ & S = \ text {De huidige contante wisselkoers} \\ & F = \ text {De forward wisselkoers} \ einde {uitgelijnd} (1 + id) = SF ∗ (1 + if) waarbij: id = de rentevoet in de nationale valuta of de basisvalutaif = de rentevoet in de vreemde valuta valuta of de genoteerde valutaS = De huidige contante wisselkoers

Overdekte rentevoet Arbitrage

Beschouw het volgende voorbeeld om de pariteit van de gedekte rente te illustreren. Stel dat het rentetarief voor het lenen van gelden voor een periode van een jaar in land A 3% per jaar is, en dat de depositorente van een jaar in land B 5% is. Neem verder aan dat de valuta's van de twee landen op de spotmarkt worden verhandeld (dwz valuta A = valuta B).

Een belegger doet het volgende:

• Leningen in valuta A tegen 3%
• Converteert het geleende bedrag in valuta B tegen de contante koers
• Belegt deze opbrengsten in een aanbetaling in valuta B en betaalt 5% per jaar

De belegger kan de termijnkoers van één jaar gebruiken om het wisselkoersrisico te elimineren dat impliciet is in deze transactie, die ontstaat omdat de belegger nu Valuta B aanhoudt, maar de geleende middelen in Valuta A moet terugbetalen. -jaarlijkse rentevoet moet ongeveer gelijk zijn aan 1.0194 (dat wil zeggen, valuta A = 1.0194 valuta B), volgens de hierboven besproken formule.

Wat als de termijnkoers van één jaar ook gelijk is (dwz valuta A = valuta B)? In dit geval kan de belegger in het bovenstaande scenario een risicovrije winst van 2% behalen. Hier is hoe het zou werken. Ga ervan uit dat de belegger:

• Lenen 100.000 van valuta A tegen 3% voor een periode van één jaar.
• Zet de geleende opbrengst onmiddellijk om in valuta B tegen de contante koers.
• Plaatst het gehele bedrag in een aanbetaling van één jaar tegen 5%.
• Sluit tegelijkertijd een eenjarig termijncontract af voor de aankoop van 103.000 Valuta A.

Na een jaar ontvangt de belegger 105.000 van valuta B, waarvan 103.000 wordt gebruikt om valuta A te kopen in het kader van het termijncontract en het geleende bedrag terug te betalen, waardoor de belegger het saldo op zak kan houden - 2.000 van valuta B. Deze transactie staat bekend als gedekt rente arbitrage.

Marktkrachten zorgen ervoor dat voorwaartse wisselkoersen zijn gebaseerd op het renteverschil tussen twee valuta's, anders zouden arbitrageurs ingrijpen om te profiteren van de mogelijkheid voor arbitragewinsten. In het bovenstaande voorbeeld zou de eenjaars forward rate daarom noodzakelijkerwijs dicht bij 1.0194 liggen.

Niet-gedekte rentepariteit

Uncovered interest rate parity (UIP) stelt dat het verschil in rentetarieven tussen twee landen gelijk is aan de verwachte verandering in wisselkoersen tussen die twee landen. Theoretisch, als het renteverschil tussen twee landen 3% is, zou de valuta van het land met de hogere rente naar verwachting 3% in waarde dalen ten opzichte van de andere valuta.

In werkelijkheid is het echter een ander verhaal. Sinds de introductie van zwevende wisselkoersen in de vroege jaren 1970, hebben valuta's van landen met hoge rentevoeten de neiging om te waarderen, in plaats van af te schrijven, zoals de UIP-vergelijking stelt. Dit bekende raadsel, ook wel de "forward premium puzzle" genoemd, is het onderwerp geweest van verschillende academische onderzoeksrapporten.

De anomalie kan gedeeltelijk worden verklaard door de 'carry trade', waarbij speculanten lenen in valuta's met een lage rente, zoals de Japanse yen, het geleende bedrag verkopen en de opbrengst beleggen in valuta's en instrumenten met een hogere opbrengst. De Japanse yen was een favoriet doelwit voor deze activiteit tot medio 2007, met een geschatte $ 1 triljoen vastgebonden in de yen carry handel tegen dat jaar.

Niet-aflatende verkoop van de geleende valuta heeft het effect op de valutamarkten te verzwakken. Van het begin van 2005 tot medio 2007 deprecieerde de Japanse yen bijna 21% ten opzichte van de Amerikaanse dollar. Het streefpercentage van de Bank of Japan gedurende die periode varieerde van 0 tot 0, 50%; als de UIP-theorie had aangenomen, had de yen alleen op basis van de lagere rentetarieven van Japan moeten stijgen ten opzichte van de Amerikaanse dollar.

De formule voor ongedekte rentepariteit is

F0 = S01 + ic1 + ibwhere: F0 = Forward rateS0 = Spot rateic = Rentevoet in land c \ begin {uitgelijnd} & F_0 = S_0 \ frac {1 + i_c} {1 + i_b} \\ & \ textbf {waar: } \\ & F_0 = \ text {Forward rate} \\ & S_0 = \ text {Spot rate} \\ & i_c = \ text {Interest rate in country} c \\ & i_b = \ text {Interest rate in country} b \ end { uitgelijnd} F0 = S0 1 + ib 1 + ic waarbij: F0 = Forward rateS0 = Spot rateic = Rentevoet in land c

De rente-pariteitsverhouding tussen de VS en Canada

Laten we eens kijken naar de historische relatie tussen rentetarieven en wisselkoersen voor de Verenigde Staten en Canada, 's werelds grootste handelspartners. De Canadese dollar is sinds het jaar 2000 buitengewoon volatiel. Na een recorddiepte van US 61, 79 cent in januari 2002 herstelde hij zich in de daaropvolgende jaren tot bijna 80% en bereikte in november een modern hoogtepunt van meer dan US $ 1, 10 in november. 2007.

Kijkend naar langetermijncycli, deprecieerde de Canadese dollar ten opzichte van de Amerikaanse dollar van 1980 tot 1985. Hij waardeerde ten opzichte van de Amerikaanse dollar van 1986 tot 1991 en begon in 1992 aan een langdurige daling, met als hoogtepunt zijn recordhoogte in januari 2002. Vanaf dat dieptepunt steeg het vervolgens gestaag ten opzichte van de Amerikaanse dollar voor de komende vijf en een half jaar.

Voor de eenvoud gebruiken we prime-tarieven (de tarieven die commerciële banken aan hun beste klanten in rekening brengen) om de UIP-situatie tussen de Amerikaanse dollar en de Canadese dollar van 1988 tot 2008 te testen.

Op basis van prime rates, hield UIP gedurende sommige punten van deze periode aan, maar niet bij andere, zoals in de volgende voorbeelden wordt getoond:

• De Canadese prime rate was hoger dan de Amerikaanse prime rate van september 1988 tot maart 1993. Gedurende het grootste deel van deze periode waardeerde de Canadese dollar ten opzichte van zijn Amerikaanse tegenhanger, wat in strijd is met de UIP-relatie.
• De Canadese prime rate was het grootste deel van de tijd van half 1995 tot het begin van 2002 lager dan de Amerikaanse prime rate. Als gevolg hiervan handelde de Canadese dollar gedurende een groot deel van deze periode tegen een termijnpremie naar de US dollar. De Canadese dollar deprecieerde echter 15% ten opzichte van de Amerikaanse dollar, wat betekent dat UIP deze periode ook niet vasthield.
• De UIP-situatie gold voor het grootste deel van de periode vanaf 2002, toen de Canadese dollar begon met zijn door grondstoffen aangedreven verzameling, tot eind 2007, toen het zijn hoogtepunt bereikte. De Canadese prime rate lag over het algemeen gedurende een groot deel van deze periode onder de Amerikaanse prime rate, behalve voor een periode van 18 maanden van oktober 2002 tot maart 2004.

Valutarisico afdekken

Termijnkoersen kunnen zeer nuttig zijn als hulpmiddel voor het afdekken van wisselkoersrisico's. Het voorbehoud is dat een termijncontract zeer inflexibel is, omdat het een bindend contract is dat de koper en verkoper verplicht zijn tegen het afgesproken tarief uit te voeren.

Inzicht in wisselkoersrisico's is een steeds waardevollere oefening in een wereld waar de beste investeringsmogelijkheden in het buitenland liggen. Overweeg een Amerikaanse belegger die begin 2002 op de Canadese aandelenmarkt heeft belegd. Het totale rendement van de benchmark S & P / TSX aandelenindex van Canada van 2002 tot augustus 2008 bedroeg 106%, of ongeveer 11, 5% per jaar. Vergelijk die prestaties met die van de S&P 500, die in die periode slechts 26% of 3, 5% per jaar opleverde.

Hier is de kicker. Omdat valutabewegingen het beleggingsrendement kunnen vergroten, zou een Amerikaanse belegger die begin 2002 in de S & P / TSX heeft geïnvesteerd, tegen augustus 2008 een totaal rendement (in USD) van 208% hebben behaald, of 18, 4% per jaar. De appreciatie van de Canadese dollar ten opzichte van de Amerikaanse dollar in die periode veranderde gezonde rendementen in spectaculaire.

Natuurlijk, begin 2002, met de Canadese dollar op weg naar een recordhoogte ten opzichte van de Amerikaanse dollar, hebben sommige Amerikaanse beleggers misschien de behoefte gevoeld om hun wisselkoersrisico af te dekken. In dat geval zouden ze, als ze gedurende de hierboven genoemde periode volledig waren afgedekt, de extra 102% winst als gevolg van de appreciatie van de Canadese dollar hebben verloren. Achteraf gezien zou de voorzichtige stap in dit geval zijn geweest het wisselkoersrisico niet af te dekken.

Het is echter een heel ander verhaal voor Canadese beleggers die in de Amerikaanse aandelenmarkt hebben belegd. In dit geval zou het rendement van 26% dat de S&P 500 van 2002 tot augustus 2008 had opgeleverd, 16% negatief zijn geworden, als gevolg van de waardevermindering van de Amerikaanse dollar ten opzichte van de Canadese dollar. Het afdekken van valutarisico (nogmaals, met het voordeel van achteraf gezien) zou in dit geval ten minste een deel van die sombere prestaties hebben verzacht.

Het komt neer op

Rentepariteit is fundamentele kennis voor handelaren van vreemde valuta. Om de twee soorten rentepariteit volledig te begrijpen, moet de handelaar echter eerst de basisbeginselen van de wisselkoersen en afdekkingsstrategieën begrijpen.

Gewapend met deze kennis zal de forex handelaar dan renteverschillen in zijn of haar voordeel kunnen gebruiken. Het geval van appreciatie en waardevermindering van Amerikaanse dollar / Canadese dollar illustreert hoe winstgevend deze transacties kunnen worden gegeven met de juiste omstandigheden, strategie en kennis.