De waarde van diamanten en waterparadox

Een van de meest verontrustende problemen voor Adam Smith, de vader van de moderne economie, was dat hij de kwestie van waardering in menselijke voorkeuren niet kon oplossen. Hij beschreef dit probleem in The Wealth of Nations door de hoge waarde van een diamant, die onbelangrijk is voor het menselijk leven, te vergelijken met de lage waarde van water, zonder welke mensen zouden sterven. Hij bepaalde dat "waarde in gebruik" irrationeel gescheiden was van "waarde in ruil". De diamant / water-paradox van Smith bleef onopgelost totdat later economen twee theorieën combineerden: subjectieve waardering en marginaal nut.

Arbeidswaardetheorie

Zoals bijna alle economen van zijn leeftijd volgde Smith de arbeidstheorie van waarde. De arbeidstheorie verklaarde dat de prijs van een goed de hoeveelheid arbeid en middelen weerspiegelde die nodig was om het op de markt te brengen. Smith geloofde dat diamanten duurder waren dan water omdat ze moeilijker op de markt te brengen waren.

Op het eerste gezicht lijkt dit logisch. Overweeg een houten stoel te bouwen. Een houthakker gebruikt een zaag om een ​​boom om te hakken. De stoelonderdelen zijn vervaardigd door een timmerman. Er zijn kosten voor arbeid en gereedschap. Om dit streven winstgevend te maken, moet de stoel meer verkopen dan deze productiekosten. Met andere woorden, kosten rijden prijs.

Maar de arbeidstheorie kampt met veel problemen. Het meest dringende is dat het de prijzen van artikelen met weinig of geen arbeid niet kan verklaren. Stel dat een perfect heldere diamant van nature in een perfecte vorm is ontwikkeld. Het wordt vervolgens ontdekt door een man op een wandeling. Krijgt het een lagere marktprijs dan een identieke diamant die moeizaam wordt gedolven, gesneden en gereinigd door menselijke handen? Duidelijk niet. Een koper maakt het niet uit.

Subjectieve waarde

Wat economen ontdekten was dat de kosten niet de prijs bepalen; het is precies het tegenovergestelde. Prijzen rijden kosten. Dit kan worden gezien met een fles dure Franse wijn. De reden dat de wijn waardevol is, is niet dat hij afkomstig is van een waardevol stuk land, wordt geplukt door goedbetaalde werknemers of wordt gekoeld door een dure machine. Het is waardevol omdat mensen echt genieten van het drinken van goede wijn. Mensen waarderen de wijn subjectief zeer, wat op zijn beurt het land waar het vandaan komt waardevol maakt en het de moeite waard maakt om machines te bouwen om de wijn te koelen. Subjectieve prijzen drijven kosten.

Marginaal hulpprogramma versus totaal hulpprogramma

Subjectieve waarde kan aantonen dat diamanten duurder zijn dan water omdat mensen ze subjectief meer waarderen. Het kan echter nog steeds niet verklaren waarom diamanten hoger zouden moeten worden gewaardeerd dan een essentieel goed zoals water.

Drie economen - William Stanley Jevons, Carl Menger en Leon Walras - ontdekten het antwoord vrijwel gelijktijdig. Ze legden uit dat economische beslissingen worden genomen op basis van marginaal voordeel in plaats van totaal voordeel.

Met andere woorden, consumenten kiezen niet tussen alle diamanten in de wereld versus al het water in de wereld. Water is duidelijk waardevoller. Ze kiezen tussen een extra diamant versus een extra eenheid water. Dit principe staat bekend als marginaal nut.

Een modern voorbeeld van dit dilemma is de loonkloof tussen professionele atleten en leraren. Als geheel worden alle leraren waarschijnlijk hoger gewaardeerd dan alle atleten. Toch is de marginale waarde van een extra NFL quarterback veel hoger dan de marginale waarde van een extra leraar.