Wat veroorzaakte de Amerikaanse industriële revolutie?

De eerste sporen van industrialisatie verschenen in de Verenigde Staten in 1790, toen Samuel Slater een textielfabriek in Britse stijl opende in Rhode Island. Terwijl de meeste historische verslagen het begin zijn van de volledige Amerikaanse industriële revolutie in 1820 of 1870, waren fabrieksarbeid en ondernemersinnovatie, zoals de Slater Mill, de drijvende krachten achter de industrialisatie.

Industrialisatie werd mogelijk gemaakt door productiviteitsverhoging, kapitaalinvesteringen en herinvesteringen, bedrijfsuitbreiding en de opkomst van bedrijven. Economisch historicus Robert Higgs schreef in The Transformation of the American Economy dat economische groei werd voorafgegaan door investeringen in materieel kapitaal en door de invloed van Opperrechter John Marshall op het veiligstellen van privé-eigendom en contractrechten tussen 1801 en 1835.

Landbouw tot industrie

Industrialisatie wordt gedefinieerd door de beweging van voornamelijk agrarische arbeid naar verstedelijkte, massaproducerende industriële arbeid. Deze transformatie komt overeen met stijgende marginale productiviteit en stijgende reële lonen, zij het niet consistent of gelijk.

Volgens de US Census van 1790 werkte meer dan 90% van alle Amerikaanse arbeiders in de landbouw. De productiviteit - en de bijbehorende reële lonen - van de landarbeid was erg laag. Werkplaatsen in de fabriek leverden vaak lonen op die meerdere malen hoger lagen dan de landbouwtarieven. Werknemers gingen gretig over van laagbetaalde, harde arbeid in de zon naar relatief hoogbetaalde, harde arbeid in industriële fabrieken.

Tegen 1890 had het aantal niet-landarbeiders het aantal boeren in de VS ingehaald. Deze trend ging door tot in de 20e eeuw; boeren vormden in 1990 slechts 2, 6% van de Amerikaanse beroepsbevolking.

Bedrijven en kapitaal

In 1813 werd de Boston Manufacturing Company de eerste geïntegreerde Amerikaanse textielfabriek voor bedrijven. Voor het eerst konden investeerders bijdragen aan de ontwikkeling van nieuwe gebouwen, nieuwe machines en nieuwe winsten in de productie.

Bedrijven werden midden 1840 het dominante bedrijfsmodel voor de industrie. De lonen stegen naarmate de arbeid productiever werd; jonge ongehuwde vrouwen in New England bijvoorbeeld verdienden drie keer het fabrieksloon van huishoudsters. Hogere productiviteit vertaald in hogere levensstandaarden, een grotere vraag naar andere goederen en verhoogde kapitaalinvesteringen.

Verbeterde technologie verhoogde ook de productie van landbouwbedrijven, waardoor de prijzen van landbouwproducten daalden en werknemers meer naar andere industrieën konden verhuizen. Spoorwegen, stoomschepen en de telegraaf verhoogden ook de communicatie- en transportsnelheden.

John Marshall en eigendomsrechten

In markteconomieën willen particuliere producenten de vruchten van hun arbeid kunnen behouden. Bovendien kunnen ingehouden winsten worden herbelegd in een bedrijf voor uitbreiding, onderzoek en ontwikkeling.

Verschillende historische zaken van het Hooggerechtshof beschermden privébezit tegen inbeslagname van de overheid. Opperrechter John Marshall bracht adviezen uit in Fletcher v. Peck (1810) en Trustees van Dartmouth College v. Woodward (1819) die limieten vastlegden voor inbeslagnemingen van de overheid en contractuele regelingen.

Sparen en lenen

Zowel werknemers als bedrijven vertoonden na 1870 zeer hoge spaarrentes. De reële rentetarieven daalden, wat leidde tot een enorme toename van leningen. Boeren zagen ook stijgende grondwaarden en konden hun grond hypotheek geven om te investeren in kapitaalgoederen. De prijzen daalden en het reële loon steeg zeer snel tussen 1880 en 1894, waardoor de levensstandaard verder werd verbeterd.