Wat is de rol van tekortuitgaven in het begrotingsbeleid?

Als onderdeel van haar fiscale beleid besteedt een overheid soms aan tekortuitgaven om de totale vraag in een economie te stimuleren. Het zijn echter twee afzonderlijke termen die niet noodzakelijkerwijs overlappen. Niet alle tekortuitgaven worden uitgevoerd als onderdeel van het begrotingsbeleid en niet alle voorstellen voor begrotingsbeleid vereisen tekortuitgaven.

Fiscaal beleid verwijst naar het gebruik van de belasting- en bestedingsbevoegdheden van de overheid om economische resultaten te beïnvloeden. Bijna elk fiscaal beleid bevordert, of is op zijn minst bedoeld om, volledige werkgelegenheid en hogere niveaus van economische groei binnen een bepaalde regio te bevorderen. Fiscaal beleid is bijna altijd specifieker en doelgerichter dan het monetaire beleid. Er worden bijvoorbeeld belastingen geheven of verlaagd voor specifieke groepen, praktijken of goederen. Overheidsuitgaven moeten gericht zijn op bepaalde projecten of goederen, en overdrachten vereisen een ontvanger.

In macro-economische modellen verschuift de totale vraagcurve voor de economie naar rechts wanneer overheden hun uitgaven verhogen of belastingen verlagen. Een toename van de totale vraag zou ertoe moeten leiden dat bedrijven groeien en meer werknemers aannemen. In Keynesiaanse economische modellen is de totale vraag de motor van economische groei.

Wanneer een regering de economie buiten de grenzen van haar begroting wil stimuleren, kan zij ervoor kiezen schulden aan te gaan om het verschil te maken. Het bedrag aan jaarlijkse overheidsuitgaven dat de jaarlijkse overheidsinkomsten overschrijdt, vormt het begrotingstekort.

Tekortuitgaven zijn alleen te onderscheiden van andere vormen van overheidsuitgaven omdat een overheid geld moet lenen om het uit te voeren; het maakt de ontvangers van overheidsfondsen niet uit of het geld wordt opgehaald via belastingontvangsten of obligaties of wordt afgedrukt. Op macro-economische schaal vormen tekortuitgaven echter enkele problemen die andere instrumenten van het begrotingsbeleid niet hebben; wanneer de overheid het tekort financiert met de oprichting van staatsobligaties, nemen de netto particuliere investeringen en leningen af ​​als gevolg van verdringing, wat kan leiden tot een verlaging van de totale vraag.

Keynesiaanse economen stellen dat tekortuitgaven niet hoeven te leiden tot verdringing, vooral in een liquiditeitsval wanneer de rentetarieven bijna nul zijn. Neoklassieke en Oostenrijkse economen beweren dat zelfs als de nominale rentetarieven niet stijgen wanneer overheden de kredietmarkten overspoelen met schulden, de bedrijven en instellingen die staatsobligaties kopen nog steeds geld uit de particuliere sector halen om dit te doen. Ze beweren ook dat het privégebruik van geld productiever is dan openbaar gebruik, dus de economie verliest zelfs als de totale niveaus van de totale vraag constant blijven.

Keynesiaanse economen weerleggen dat extra inkomsten worden gegenereerd door elke extra dollar aan overheidsuitgaven of elke dollarvermindering van belastingen. Dit staat bekend als het multiplier-effect. Aldus zouden tekortuitgaven in theorie zelfs productiever kunnen zijn dan particuliere investeringen in termen van het verhogen van de totale vraag. Er is echter nog steeds veel discussie over de effectiviteit van het multiplier-effect en de grootte ervan.

Andere economen beweren dat fiscaal beleid zijn effectiviteit verliest en zelfs contraproductief kan zijn in landen met een hoog schuldniveau, wat mogelijk negatieve multiplicatoren oplevert. Als dit waar is, zouden tekortuitgaven afnemende marginale rendementen hebben als de overheid consequent begrotingstekorten loopt.