Wat is de Wereldbank?

De Wereldbankgroep (WBG) werd in 1944 opgericht om Europa na de Tweede Wereldoorlog weer op te bouwen onder de Internationale Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling (IBRD). Het is een van de vele organisaties die de wereldeconomie willen vormgeven.

Tegenwoordig functioneert de Wereldbank als een internationale organisatie die armoede bestrijdt door ontwikkelingshulp te bieden aan landen met een laag inkomen en een laag inkomen. Door leningen te verstrekken en advies en training aan te bieden in zowel de private als de publieke sector, wil de Wereldbank armoede uitbannen door mensen te helpen zichzelf te helpen. Onder de Wereldbank Groep (WBG) zijn er complementaire instellingen die helpen bij het realiseren van hun doelstellingen.

Belangrijkste leerpunten

• De Wereldbank is een internationale organisatie die ontwikkelingshulp biedt aan landen met een laag inkomen en een laag inkomen.
• De World Back is opgericht in 1944 en heeft 189 aangesloten landen die tot doel hebben de armoede in ontwikkelingslanden te verminderen.
• Hoewel WBG ernaar streeft een armoedevrije wereld te creëren, zijn er groepen die hartstochtelijk tegen de internationale beschermheer zijn, omdat critici vinden dat haar inspanningen de zaken juist verergeren.

Lidmaatschap van de Wereldbank

Er zijn 189 lidstaten die aandeelhouder zijn van de IBRD, de primaire tak van de WBG. Om lid te worden, moet een land echter eerst lid worden van het Internationaal Monetair Fonds (IMF). De grootte van de aandeelhouders van de Wereldbank, zoals die van de aandeelhouders van het IMF, hangt af van de grootte van de economie van een land. De kosten van een abonnement op de Wereldbank zijn dus een factor van het quotum dat aan het IMF wordt betaald.

Toetreding tot het IMF heeft verschillende verantwoordelijkheden die het helpen zijn functies uit te voeren. Er zijn verplichte abonnementskosten die gelijk zijn aan 88, 29% van het quotum dat een land aan het IMF moet betalen. Bovendien is een land verplicht 195 Wereldbank-aandelen te kopen (US $ 120.635 per aandeel, als gevolg van een kapitaalverhoging in 1988). Van deze 195 aandelen moet 0, 60% contant worden betaald in Amerikaanse dollars, terwijl 5, 40% kan worden betaald in de lokale valuta van een land, in Amerikaanse dollars of in niet-verhandelbare niet-rentedragende biljetten. Het saldo van de 195 aandelen blijft achter als "opvraagbaar kapitaal", wat betekent dat de Wereldbank zich het recht voorbehoudt om de geldwaarde van deze aandelen te vragen wanneer en indien nodig. Een land kan nog eens 250 aandelen inschrijven, die op het moment van lidmaatschap niet hoeven te worden betaald, maar worden achtergelaten als 'opvraagbaar kapitaal'.

De president van de Wereldbank is afkomstig van de grootste aandeelhouder, de Verenigde Staten, en de leden worden vertegenwoordigd door een raad van bestuur. Gedurende het jaar worden bevoegdheden echter gedelegeerd aan een raad van 24 uitvoerende bestuurders (ED's). De vijf grootste aandeelhouders - de VS, het VK, Frankrijk, Duitsland en Japan - hebben elk een individuele ED, en de 19 extra ED's vertegenwoordigen de rest van de lidstaten als groepen van kiesdistricten. Van deze 19 hebben China, Rusland en Saoedi-Arabië echter gekozen voor kiesdistricten uit één land, wat betekent dat ze elk één vertegenwoordiger hebben binnen de 19 ED's. Deze beslissing is gebaseerd op het feit dat deze landen grote, invloedrijke economieën hebben, die vereisen dat hun belangen individueel worden geuit in plaats van binnen een groep worden verdund. De Wereldbank krijgt haar financiering van rijke landen, evenals van de uitgifte van obligaties op de kapitaalmarkten van de wereld.

De Wereldbank heeft twee mandaten:

• Om een ​​einde te maken aan extreme armoede, door het aandeel van de wereldbevolking dat in extreme armoede leeft te verminderen tot 3% tegen 2030.
• Om gedeelde welvaart te bevorderen, door het inkomen van de armste 40% van de mensen in elk land te verhogen.

De delen die het geheel vormen

De IBRD biedt hulp aan middeninkomens en arme, maar kredietwaardige landen. Het werkt ook als een paraplu voor meer gespecialiseerde instanties onder de Wereldbank. De IBRD was de oorspronkelijke arm van de Wereldbank die verantwoordelijk was voor de wederopbouw van het naoorlogse Europa. Alvorens lid te worden van de filialen van de WBG (de International Development Association, de International Finance Corporation, het Multilateral Investment Guarantee Agency en het International Centre for Settlement of Investment Disputes), moet een land lid zijn van de IBRD.

De International Development Association biedt leningen aan 's werelds armste landen. Deze leningen komen in de vorm van "kredieten" en zijn in wezen rentevrij. Ze bieden een aflossingsvrije periode van 10 jaar en hebben een looptijd van 35 tot 40 jaar.

De International Finance Corporation (IFC) werkt om particuliere investeringen door zowel buitenlandse als lokale investeerders te bevorderen. Het geeft advies aan investeerders en bedrijven en biedt genormaliseerde financiële marktinformatie via zijn publicaties, die kunnen worden gebruikt om tussen markten te vergelijken. De IFC fungeert ook als een investeerder in kapitaalmarkten en zal overheden helpen inefficiënte overheidsbedrijven te privatiseren.

Het Multilateral Investment Guarantee Agency (MIGA) ondersteunt directe buitenlandse investeringen in een land door zekerheid te bieden tegen de investering in geval van politieke onrust. Deze garanties komen in de vorm van een verzekering tegen politieke risico's, wat betekent dat MIGA een verzekering biedt tegen het politieke risico dat een investering in een ontwikkelingsland kan dragen.

Ten slotte vergemakkelijkt en werkt het Internationaal Centrum voor beslechting van investeringsgeschillen een regeling na in geval van een geschil tussen een buitenlandse investeerder en een lokaal land.

Aanpassen aan de tijd

Zoals eerder vermeld, is de belangrijkste functie van de WBG het elimineren van armoede en het bieden van hulp aan de armen door leningen, beleidsadvies en technische bijstand aan te bieden. Als zodanig leren de landen die hulp ontvangen nieuwe manieren om te functioneren. In de loop van de tijd is echter beseft dat, naarmate een natie zich ontwikkelt, het meer hulp nodig heeft om zich een weg te banen door het ontwikkelingsproces. Dit heeft ertoe geleid dat sommige landen zoveel schulden en schulden hebben opgebouwd dat betalingen onmogelijk kunnen worden voldaan. Veel van de armste landen kunnen een snellere schuldverlichting ontvangen via de regeling voor arme landen met een zware schuldenlast, die schulden en schuldendienstbetalingen vermindert en sociale uitgaven aanmoedigt.

Een ander onderwerp waarop de Bank zich onlangs heeft gericht, heeft zichzelf gepresenteerd als een bedreiging voor het levensonderhoud van een land: ondersteuningsprogramma's voor HIV / AIDS. De WBG heeft zich ook gericht op het verminderen van het risico van projecten door middel van betere evaluatie- en toezichtmechanismen, evenals een multidimensionale benadering van de algemene ontwikkeling. (Dit omvat niet alleen leningen, maar ook ondersteuning voor juridische hervormingen, educatieve programma's, milieuveiligheid, maatregelen tegen corruptie en andere vormen van sociale ontwikkeling.)

De Bank moedigt al haar klanten aan om beleid te voeren dat duurzame groei, gezondheid, onderwijs, sociale ontwikkelingsprogramma's bevordert, gericht op governance en armoedebestrijdingsmechanismen, het milieu, particuliere ondernemingen en macro-economische hervormingen.

Oppositie tegen de bank

Hoewel WBG streeft naar een armoedevrije wereld, zijn er groepen die hartstochtelijk tegen de internationale beschermheer zijn. Deze tegenstanders zijn van mening dat de fundamentele structuur van de Bank de bestaande onbalans tussen arm en rijk alleen maar verergert. Het systeem stelt de grootste aandeelhouders in staat om de stemming te domineren, wat ertoe leidt dat het WBG-beleid wordt bepaald door de rijken, maar wordt uitgevoerd door de armen.

Dit kan ertoe leiden dat beleid dat niet in het belang is van het ontwikkelingsland dat hulp ontvangt, wiens politieke, sociale en economische beleid vaak moet worden gevormd rond WBG-resoluties. Bovendien, hoewel de Bank training, hulp, informatie en andere middelen biedt die kunnen leiden tot duurzame ontwikkeling, hebben tegenstanders opgemerkt dat ontwikkelingslanden vaak gezondheids-, onderwijs- en andere sociale programma's moeten uitstellen om hun leningen terug te betalen .

Oppositiegroepen hebben geprotesteerd door Wereldbankobligaties te boycotten. Dit zijn de obligaties die de WBG op wereldwijde kapitaalmarkten verkoopt om geld in te zamelen voor sommige van haar activiteiten. Deze oppositiegroeperingen pleiten ook voor een einde aan alle praktijken die een land vereisen om structurele aanpassingsprogramma's uit te voeren (inclusief privatiserings- en bezuinigingsmaatregelen van de overheid), een einde aan de schulden van de armsten van de armen, en een einde aan milieuschadelijke projecten zoals als mijnbouw of dammen bouwen.

Het komt neer op

Het is niet verwonderlijk dat er een meningsverschil bestaat over hoe hulp wordt gegeven. Degenen die hulp bieden, willen inderdaad een stem hebben in hoe de leningen worden gebruikt en wat voor soort economisch beleid wordt bevorderd in het ontwikkelingsproces van een land. Veel ontwikkelingslanden en arme landen zitten echter vast in een moeras van schulden en verarming, ongeacht hoeveel hulp ze ontvangen. Gegeven dit, moeten we misschien onthouden dat het proces van hulp ook een zich ontwikkelende staat is, waarin zowel de gever als de ontvanger elkaar moeten helpen een armoedevrije wereld te bereiken.