Wat de werkloosheidsgraad ons niet vertelt

De huidige bevolkingsenquête (CPS), uitgevoerd door het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics (BLS), is een belangrijke bron van gegevens over de Amerikaanse werkloosheid. Het nationale werkloosheidspercentage is afgeleid van dit onderzoek en is het aantal dat door de media het meest wordt aangeprezen om de toestand van de economie en haar werknemers samen te vatten.

Maar het vertelt niet het hele verhaal.

Wat het zegt

Volgens de BLS-website telt het CPS de volgende werknemers:

• Alle personen die tijdens de referentieweek voor loon of winst werkten.
• Alle personen die ten minste 15 uur onbetaald werk hebben verricht in een familiebedrijf dat door iemand in hun huishouden wordt beheerd.
• Alle personen die tijdelijk afwezig waren in hun reguliere baan, of ze nu werden betaald of niet (inclusief personen die op vakantie waren, ziek waren, problemen hadden met kinderopvang, omgaan met familie- of persoonlijke verplichtingen, met zwangerschaps- of vaderschapsverlof, betrokken bij een industrieel geschil, of verhinderd te werken vanwege slecht weer).

Wat er niet staat

Het is duidelijk dat de CPS een belangrijke maatregel is, maar het kan ons niet alles vertellen over de werkloosheid in de VS Dus, wat ontbreekt er?

1. Of werknemers fulltime uren hebben

De CPS telt mensen als tewerkgesteld als ze in deeltijd of tijdelijke banen werken, ongeacht het aantal gewerkte uren of of deze tewerkstelling een voldoende of ideale tewerkstellingssituatie voor die werknemer vertegenwoordigt. Als een ontslagen consultant 10 uur bij fastfood werkt, wordt hij als werknemer beschouwd, maar deze baan is waarschijnlijk niet voldoende om zijn rekeningen te betalen, noch ideaal voor hem of de samenleving als geheel, aangezien hij gekwalificeerd is om meer te doen uitdagend, productiever en beter betaald werk.

2. Of werknemers "onderbezet" zijn

De consultant die werkt als server bij een fastfood-joint geeft ons een voorbeeld van iets anders dat niet wordt gemeten aan de hand van het werkloosheidspercentage: onderbezetting of werken bij een baan die minder vaardigheden vereist en een lager loon biedt dan de beste banen waarvoor een werknemer is gekwalificeerd. Onze consultant zou ook als een onvrijwillige deeltijdwerker worden beschouwd - nog een andere factor die de werkloosheidsgraad niet in aanmerking neemt.

3. Of een werknemer het zoeken naar een baan heeft opgegeven, ook al heeft hij of zij er een nodig

De BLS telt alleen als werklozen die "geen baan hebben, in de voorafgaande vier weken actief naar werk hebben gezocht en momenteel beschikbaar zijn voor werk." Als u verkouden bent (bekend als een "tijdelijke ziekte"), wordt u nog steeds door de enquête beschikbaar geacht voor werk. Als de toestand van de economie echter zo slecht is dat u depressief wordt omdat u uw baan verliest, of als uw recente pogingen om naar een baan te zoeken zo nutteloos zijn geweest dat u de afgelopen vier weken niet eens hebt geprobeerd een nieuwe baan te vinden, worden niet langer als werkloos beschouwd: u raakt "marginaal gehecht" aan het personeel of een "ontmoedigde werknemer" en wordt niet langer meegeteld in het werkloosheidspercentage. Andere mensen die niet als deel van de beroepsbevolking worden beschouwd, zijn onder meer gevangenen, mensen die zich in verpleeghuizen bevinden, leden van de strijdkrachten in actieve dienst, huisvrouwen, studenten en gepensioneerden.

4. Wat de werkloosheidscijfers in context betekenen

Een ander probleem met het werkloosheidspercentage is dat het niet kan worden gebruikt om de werkloosheidsniveaus van verschillende jaren nauwkeurig te vergelijken. Volgens een rapport van economen John Schmitt en Dean Baker van het Centre for Economic and Policy Research uit 2009 is het moeilijk om bijvoorbeeld het werkloosheidspercentage in 1982 versus het werkloosheidspercentage in 2009 nauwkeurig te vergelijken vanwege veranderingen in de leeftijdsopbouw van de bevolking. Een jongere bevolking, zo stellen zij, zal leiden tot een hoger werkloosheidspercentage omdat "de jongeren vaker van baan veranderen en eerder in en uit de beroepsbevolking stappen". Verder kunnen de methoden van de overheid om het werkloosheidspercentage te meten in de loop van de tijd veranderen, net zoals in 1994 toen de BLS de CPS reviseerde en zijn vragenlijst en enkele arbeidsconcepten veranderde.

Dit zijn slechts enkele van de problemen om te veel op het nationale werkloosheidspercentage te vertrouwen als een zinvolle indicator voor de toestand van de economie en haar personeelsbestand. Helaas betekent dit vaak dat het werkelijke percentage mensen dat geen baan heeft of niet genoeg geld verdient vaak slechter is dan het officiële werkloosheidspercentage suggereert.