Wat was de grote depressie?
De grote depressie was de grootste en langste economische recessie in de moderne wereldgeschiedenis. Het begon met de Amerikaanse beurscrash van 1929 en eindigde pas in 1946 na de Tweede Wereldoorlog. Economen en historici noemen de Grote Depressie vaak als de meest catastrofale economische gebeurtenis van de 20e eeuw.
De crash van de aandelenmarkt
Tijdens de korte depressie die van 1920 tot 1921 duurde, bekend als de vergeten depressie, daalde de Amerikaanse aandelenmarkt met bijna 50% en daalde de bedrijfswinst met meer dan 90%. De Amerikaanse economie kende de rest van het decennium echter een krachtige groei. De Roaring Twenties, zoals het tijdperk bekend werd, was een periode waarin het Amerikaanse publiek de aandelenmarkt ontdekte en als eerste dook.
Speculatieve razernij trof zowel de vastgoedmarkten als de New York Stock Exchange (NYSE). Een losse geldhoeveelheid en een hoge margehandel door beleggers hebben bijgedragen tot een ongekende stijging van de activaprijzen. In de aanloop naar oktober 1929 stegen de aandelenkoersen tot hoge veelvouden van alle tijden met meer dan 30 keer winst, en de benchmark Dow Jones Industrial Average steeg met 500% in slechts vijf jaar.
- De grote depressie was de grootste en langste economische recessie in de moderne wereldgeschiedenis.
- Het Amerikaanse publiek begon in de jaren twintig enorm te investeren in de speculatieve markt.
- De marktcrash van 1929 heeft veel nominale rijkdom tenietgedaan voor zowel particulieren als bedrijven.
- Andere factoren, waaronder inactiviteit gevolgd door overactie door de Fed, droegen ook bij aan de Grote Depressie.
- Beide voorzitters Hoover en Roosevelt probeerden de impact van de depressie te verzachten door overheidsbeleid.
- Noch het overheidsbeleid, noch het begin van de Tweede Wereldoorlog kan alleen worden gecrediteerd voor het beëindigen van de depressie.
- Handelsroutes gecreëerd tijdens de Tweede Wereldoorlog bleven open en hielpen de markt herstellen.
De NYSE-zeepbel barstte gewelddadig op 24 oktober 1929, een dag die bekend werd als Black Thursday. Een korte rally vond plaats op vrijdag 25 en tijdens een sessie van een halve dag op zaterdag 26. De volgende week bracht echter Black Monday 28 oktober en Black Tuesday 29 oktober. De Dow Jones Industrial Index (DJIA) daalde meer dan 20% gedurende die twee dagen. De aandelenmarkt zou uiteindelijk bijna 90% dalen ten opzichte van de piek van 1929.
Rimpelingen van de crash verspreiden zich over de Atlantische Oceaan naar Europa en veroorzaken andere financiële crises, zoals de ineenstorting van de Boden-Kredit Anstalt, de belangrijkste bank van Oostenrijk. In 1931 trof de economische ramp beide continenten volledig.
De Amerikaanse economie Tailspin
De beurscrash in 1929 heeft de nominale rijkdom, zowel zakelijk als privé, tenietgedaan en de Amerikaanse economie in de problemen gebracht. Begin 1929 bedroeg het werkloosheidspercentage in de VS 3, 2%; en tegen 1933 was het gestegen tot 24, 9%. Ondanks ongekende interventies en overheidsuitgaven door zowel de Herbert Hoover- als de Franklin Delano Roosevelt-administraties, bleef het werkloosheidspercentage in 1938 boven 18, 9%. 1941.
Hoewel de crash waarschijnlijk de tien jaar durende economische neergang veroorzaakte, zijn de meeste historici en economen het erover eens dat de crash alleen niet de grote depressie veroorzaakte. Het verklaart ook niet waarom de diepte en de persistentie van de inzinking zo ernstig waren. Een verscheidenheid aan specifieke evenementen en beleidsmaatregelen droeg bij tot de Grote Depressie en hielp deze in de jaren 1930 te verlengen.
Fouten door de Young Federal Reserve
De relatief nieuwe Federal Reserve (de Fed) heeft voor en na de crash in 1929 de geld- en kredietvoorziening verkeerd beheerd. Volgens monetaristen zoals Milton Friedman en erkend door de voormalige Federal Reserve-voorzitter Ben Bernanke.
De Fed werd opgericht in 1913 en bleef gedurende de eerste acht jaar van zijn bestaan inactief. Nadat de economie zich herstelde van de depressie van 1920 tot 1921, stond de Fed aanzienlijke monetaire expansie toe. De totale geldhoeveelheid groeide met $ 28 miljard, een toename van 61, 8% tussen 1921 en 1928. De bankdeposito's stegen met 51, 1%, de spaar- en leningaandelen stegen met 224, 3% en de netto levensverzekeringsreserves stegen met 113, 8%. Dit alles gebeurde nadat de Federal Reserve in 1917 de vereiste reserves had verlaagd tot 3%. De winsten in goudreserves via de Schatkist en de Fed waren slechts $ 1, 16 miljard.
Door de geldhoeveelheid te vergroten en de rente gedurende het decennium laag te houden, heeft de Fed de snelle expansie in gang gezet die aan de instorting voorafging. Een groot deel van de groei van de overtollige geldhoeveelheid heeft de aandelenmarkt en vastgoedbellen opgeblazen. Nadat de bubbels barsten en de markt crashte, koos de Fed de tegenovergestelde koers door de geldhoeveelheid met bijna een derde te verminderen. Deze verlaging veroorzaakte ernstige liquiditeitsproblemen voor veel kleine banken en verstikte de hoop op een snel herstel.
Tight-Fisted Fed in de jaren '30
Zoals Bernanke in een toespraak van november 2002 opmerkte, werden de paniek in de banken meestal al binnen enkele weken opgelost voordat de Fed bestond. Grote particuliere financiële instellingen lenen geld aan de sterkste kleinere instellingen om de systeemintegriteit te handhaven. Dat soort scenario had zich twee decennia eerder voorgedaan, tijdens de paniek van 1907.
Toen waanzinnige verkoop de New York Stock Exchange naar beneden liet spiraalsgewijs en leidde tot een bankrun, stapte investeringsbank JP Morgan in om Wall Street-inwoners te verzamelen om aanzienlijke hoeveelheden kapitaal naar banken zonder fondsen te verplaatsen. Ironisch genoeg was het die paniek die de regering ertoe bracht de Federal Reserve op te richten om minder afhankelijk te zijn van individuele financiers zoals Morgan.
Na Black Thursday probeerden de hoofden van verschillende banken in New York vertrouwen te wekken door grote blokken blue-chipaandelen prominent te kopen tegen prijzen boven de markt. Hoewel deze acties vrijdag een korte rally veroorzaakten, werden de paniekverkopen maandag hervat. In de decennia sinds 1907 was de aandelenmarkt voorbij het vermogen van dergelijke individuele inspanningen gegroeid. Nu was alleen de Fed groot genoeg om het Amerikaanse financiële systeem te ondersteunen.
De Fed slaagde hier echter niet in met een geldinjectie tussen 1929 en 1932. In plaats daarvan zag het de geldhoeveelheid instorten en letterlijk duizenden banken falen. Destijds maakte de bankwetgeving het voor instellingen erg moeilijk om voldoende te groeien en te diversifiëren om een massale opname van deposito's te overleven of op de bank te lopen.
De harde reactie van de Fed, hoewel moeilijk te begrijpen, kan zijn opgetreden omdat hij vreesde dat zorgeloze banken in de toekomst alleen maar fiscale onverantwoordelijkheid zouden aanmoedigen. Sommige historici beweren dat de Fed de omstandigheden heeft gecreëerd waardoor de economie oververhit is geraakt en vervolgens een toch al slechte economische situatie heeft verergerd.
Hoover's Propped-Up prijzen
Hoewel vaak gekenmerkt als een "niets doen" -president, ondernam Herbert Hoover actie nadat de crash plaatsvond. Tussen 1930 en 1932 verhoogde hij de federale uitgaven met 42% door massale openbare werkenprogramma's zoals de Reconstruction Finance Corporation (RFC) uit te voeren en belastingen te heffen om de programma's te betalen. De president verbood immigratie in 1930 om te voorkomen dat laaggeschoolde werknemers de arbeidsmarkt overstromen. Helaas hebben veel van de andere post-crash interventies van hem en het Congres - loon-, arbeids-, handels- en prijscontroles - het vermogen van de economie om middelen aan te passen en opnieuw toe te wijzen aangetast.
Een van de grootste zorgen van Hoover was dat het loon van de werknemers zou dalen als gevolg van de economische neergang. Om hoge loonkosten in alle sectoren te garanderen, redeneerde hij, moesten de prijzen hoog blijven. Om de prijzen hoog te houden, zouden consumenten meer moeten betalen. Het publiek was tijdens de crash zwaar verbrand en de meeste mensen hadden niet de middelen om rijkelijk aan goederen en diensten te besteden. Evenmin konden bedrijven rekenen op buitenlandse handel, omdat buitenlandse landen niet bereid waren om te hoge Amerikaanse goederen te kopen, net zoals Amerikanen.
Amerikaans protectionisme
Deze sombere realiteit dwong Hoover om wetgeving te gebruiken om prijzen en dus lonen te ondersteunen door goedkopere buitenlandse concurrentie weg te smoren. In navolging van de traditie van protectionisten, en tegen de protesten van meer dan 1.000 economen van het land, tekende Hoover de wet Smoot-Hawley Tariff van 1930 in de wet. De wet was aanvankelijk een manier om de landbouw te beschermen, maar zwol in een multi-industrie tarief, enorme rechten opleggen aan meer dan 880 buitenlandse producten. Bijna drie dozijn landen namen wraak en de invoer daalde van $ 7 miljard in 1929 tot slechts $ 2, 5 miljard in 1932. Tegen 1934 was de internationale handel met 66% gedaald. Het is niet verrassend dat de economische omstandigheden wereldwijd verslechterden.
De wens van Hoover om banen te behouden en het individuele en bedrijfsinkomen was begrijpelijk. Hij moedigde bedrijven echter aan om de lonen te verhogen, ontslagen te voorkomen en de prijzen hoog te houden op een moment dat ze van nature hadden moeten dalen. Met eerdere recessie- / depressiecycli leden de Verenigde Staten één tot drie jaar aan lage lonen en werkloosheid voordat de prijsdalingen tot een herstel leidden. Niet in staat om deze kunstmatige niveaus te handhaven, en met wereldwijde handel effectief afgesneden, verslechterde de Amerikaanse economie van een recessie naar een depressie.
De controversiële New Deal
President Franklin Roosevelt werd in 1933 gestemd en beloofde een enorme verandering. De New Deal die hij initieerde, was een innovatieve, ongekende reeks binnenlandse programma's en acties om het Amerikaanse bedrijfsleven te ondersteunen, de werkloosheid te verminderen en het publiek te beschermen.
Losjes gebaseerd op de Keynesiaanse economie, was het concept dat de overheid de economie kon en moet stimuleren. De New Deal stelde hoge doelen om de nationale infrastructuur, volledige werkgelegenheid en gezonde lonen te creëren en te onderhouden. De overheid begon deze doelen te bereiken door middel van prijs-, loon- en zelfs productiecontroles.
Sommige economen beweren dat Roosevelt veel van de interventies van Hoover voortzette, alleen op grotere schaal. Hij hield een rigide focus op prijsondersteuning en minimumlonen en verwijderde het land van de gouden standaard, waarbij het individuen verbood gouden munten en edelmetaal te hamsteren. Hij verbood monopolistisch, sommigen beschouwen ze als competitief, bedrijfspraktijken, en stelde tientallen nieuwe openbare werkenprogramma's en andere bureaus voor het creëren van banen in.
De regering Roosevelt betaalde boeren en boeren om de productie te stoppen of te verminderen. Een van de meest hartverscheurende raadsels van de periode was de vernietiging van overtollige gewassen, ondanks de noodzaak voor duizenden Amerikanen om toegang te krijgen tot betaalbaar voedsel.
Federale belastingen verdrievoudigden tussen 1933 en 1940 om deze initiatieven te betalen, evenals nieuwe programma's zoals sociale zekerheid. Deze verhogingen omvatten verhogingen van accijnzen, persoonlijke inkomstenbelastingen, successierechten, vennootschapsbelasting en een teveel aan winstbelasting.
New Deal succes en falen
De New Deal wekte opnieuw vertrouwen bij het publiek, omdat er meetbare resultaten waren, zoals hervorming en stabilisatie van het financiële stelsel. Roosevelt verklaarde in maart 1933 een volledige feestdag om institutionele instorting te voorkomen als gevolg van paniekopnames. Een programma voor de aanleg van een netwerk van dammen, bruggen, tunnels en wegen die nog steeds in gebruik zijn. De projecten boden duizenden banen aan via federale werkprogramma's.
Hoewel de economie zich tot op zekere hoogte herstelde, was het herstel veel te zwak voor het New Deal-beleid om ondubbelzinnig succesvol te worden geacht om Amerika uit de Grote Depressie te halen.
Historici en economen zijn het niet eens over de reden. Keynesianen beschuldigen een gebrek aan federale uitgaven - Roosevelt ging niet ver genoeg in zijn regeringsgerichte herstelplannen. Omgekeerd beweren anderen dat Roosevelt, net als Hoover voor hem, de depressie mogelijk heeft verlengd door te proberen onmiddellijke verbetering te stimuleren, in plaats van de gebruikelijke tweejaarlijkse loop van het dieptepunt te laten doorgaan en zich vervolgens te herstellen.
Een studie door twee economen aan de Universiteit van Californië, Los Angeles, gepubliceerd in het Journal of Political Economy van augustus 2004 schatte dat de New Deal de Grote Depressie met ten minste zeven jaar verlengde. Het is echter mogelijk dat het relatief snelle herstel, kenmerkend voor andere herstel na een depressie, niet zo snel na 1929 heeft plaatsgevonden. Dit verschil is omdat het de eerste keer was dat het grote publiek, en niet alleen de elite van Wall Street, grote hoeveelheden op de aandelenmarkt verloor.
Robert Higgs, een Amerikaanse economische historicus, heeft betoogd dat de nieuwe regels en voorschriften van Roosevelt zo snel kwamen en zo revolutionair waren - net als zijn beslissingen om de derde en vierde termijn te zoeken - dat bedrijven bang werden om in te huren of te investeren. Philip Harvey, hoogleraar rechten en economie aan de Rutgers University, heeft gesuggereerd dat Roosevelt meer geïnteresseerd was in het aanpakken van zorgen over het maatschappelijk welzijn dan het creëren van een macro-economisch stimuleringspakket in Keynesiaanse stijl.
De impact van de Tweede Wereldoorlog
Volgens het bruto binnenlands product (BBP) en alleen de werkgelegenheidscijfers leek de grote depressie rond 1941 tot 1942 plotseling te eindigen, net toen de Verenigde Staten de Tweede Wereldoorlog ingingen. Het werkloosheidspercentage daalde van 8 miljoen in 1940 tot minder dan 1 miljoen in 1943. Meer dan 16, 2 miljoen Amerikanen waren echter dienstplichtig om te vechten in de strijdkrachten. In de particuliere sector groeide het reële werkloosheidscijfer tijdens de oorlog.
Als gevolg van oorlogstekorten veroorzaakt door rantsoenering daalde de levensstandaard en stegen de belastingen dramatisch om de oorlogsinspanning te financieren. Particuliere investeringen daalden van $ 17, 9 miljard in 1940 tot $ 5, 7 miljard in 1943 en de totale productie in de particuliere sector daalde met bijna 50%.
Hoewel het idee dat de oorlog een einde maakte aan de Grote Depressie een gebroken raamfout is, heeft het conflict de Verenigde Staten wel op weg naar herstel gebracht. De oorlog opende internationale handelskanalen en keerde prijs- en looncontroles om. Plots was er de vraag van de overheid naar goedkope producten en de vraag creëerde een enorme fiscale stimulans.
Toen de oorlog eindigde, bleven de handelsroutes open. In de eerste 12 maanden daarna stegen particuliere investeringen van $ 10, 6 miljard naar $ 30, 6 miljard. De aandelenmarkt brak in een paar jaar uit op een bull run.
Het komt neer op
De Grote Depressie was het resultaat van een ongelukkige combinatie van factoren - een flip-flop Fed, protectionistische tarieven en inconsistente toegepaste interventies van de overheid. Het kan zijn ingekort of zelfs vermeden door een wijziging in een van deze factoren.
Terwijl het debat over de vraag of de interventies passend waren, doorgaat, bestaan veel van de hervormingen van de New Deal, zoals sociale zekerheid, werkloosheidsverzekering en landbouwsubsidies, nog steeds. De veronderstelling dat de federale overheid zou moeten optreden in tijden van nationale economische crisis wordt nu sterk ondersteund. Deze erfenis is een van de redenen waarom de Grote Depressie wordt beschouwd als een van de belangrijkste gebeurtenissen in de moderne Amerikaanse geschiedenis.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.