Wat u moet weten over het werkgelegenheidsrapport

Om 8.30 uur EST op de eerste vrijdag van elke maand, geeft het Bureau of Labor Statistics van het Amerikaanse ministerie van Arbeid de samenvatting van de werkgelegenheidssituatie vrij, ook wel bekend als het werkgelegenheids- of banenrapport. Op basis van de Current Populations Survey, die huishoudens onderzoekt, en de Current Employment Statistics Survey, die werkgevers onderzoekt, schat het rapport het aantal werknemers en werklozen, het aantal gewerkte uren en talloze andere gerelateerde feiten en cijfers. De informatie wordt alom verwacht, voorspeld en gebruikt door Wall Street-bedrijven, hun economen en veel zakelijke beslissers. Het kan zelfs van invloed zijn op het bredere vertrouwen van het publiek en het bedrijfsleven, en dus op toekomstige beslissingen voor bedrijven en personeel.

Wat het rapport niet zegt
Het rapport wordt nauwkeurig onderzocht op wat het te zeggen heeft over de staat van de economie. Het aantal gecreëerde banen kan aangeven of een economie verbetert, oververhit raakt of afneemt. Helaas, omdat de cijfers vaak belangrijke herzieningen krijgen lang na hun eerste publicatie, is het werkgelegenheidsrapport niet zozeer voorspellend als wel een bevestiging van economische omstandigheden. Ook kunnen de cijfers van maand tot maand onverwachte schommelingen hebben, met voorspellingen die vele maanden achter elkaar ver weg zijn.

In een scenario na de recessie kunnen bijvoorbeeld nieuwe banen ver achterblijven bij wat economen voorspelden. Dan kan er eindelijk een maand zijn waarin drie keer zoveel banen verschijnen als verwacht, waardoor de Federal Reserve de rente verhoogt. De volgende maand zou het rapport echter verschrikkelijk lage cijfers kunnen opleveren, en de informatie uit de enquêtes onder bedrijven en huishoudens zou steeds meer kunnen verschillen, wat de ergernis van economen over het gebrek aan voorspelbaarheid van het rapport verergert.

Afgezien van onzekerheid biedt het werkgelegenheidsrapport wel degelijk nuttige informatie over andere werkgelegenheids- en economie-gerelateerde indicatoren. Met name onverwachte resultaten geven vaak aan dat er iets ongewoons aan de hand is met de economie en de werkgelegenheid.

Wie gebruikt het werkgelegenheidsrapport?
De valutamarkt wordt het meest aangedreven door het werkgelegenheidsrapport. Dit werd aangetoond in een studie van 1995 door de Federal Reserve Bank van New York, waarin verschillende manieren werden opgemerkt waarop werkgelegenheidsgegevens de valutamarkt hadden beïnvloed. Een onverwachte stijging van de werkgelegenheid betekent bijvoorbeeld een stijging van de Amerikaanse dollar. De studie meldde ook dat reacties op verrassingen verband houden met de implicaties voor de korte rente. De valutamarkt is steeds gevoeliger geworden voor de gegevens en besteedt bijzondere aandacht aan het onderzoek naar de vestiging.

Maar de belangstelling voor het werkgelegenheidsrapport houdt daar niet op. De obligatiemarkt houdt zich bezig met wat het rapport kan aangeven over inflatie en rentetarieven. Een krachtig werkgelegenheidsrapport kan wijzen op een economie die te snel opwarmt, waardoor economen en handelaren zich zorgen gaan maken over de inflatoire druk. Het kan echter ook zorgen baren over een strakker monetair beleid en aanstaande renteverhogingen. De aandelenmarkt ziet een stijgende werkgelegenheid als een teken van bedrijfsoptimalisme en groeipotentieel. Het houdt zich ook bezig met inflatie en rentetarieven, maar in mindere mate.

De enquêtes
De namen van de twee werkgelegenheidsonderzoeken geven de facetten van de bevolking aan waarop ze betrekking hebben. Het huishoudensenquête interviewt 60.000 huishoudens, terwijl het vestigingsonderzoek gegevens verzamelt van 160.000 bedrijven en overheidsinstellingen met betrekking tot 400.000 werklocaties, of ongeveer een derde van alle payroll-werknemers. Hoewel het werkgelegenheidsrapport maandelijks wordt gepubliceerd, bestrijken de enquêtes eigenlijk slechts één week, inclusief de 12e dag van de maand.

Beide enquêtes hebben hun voor- en nadelen. Het huishoudensenquête omvat zowat elke soort werknemer, inclusief zelfstandigen, landarbeiders en zelfs degenen die thuis werken om een ​​gezin te stichten. Het vestigingsonderzoek omvat alleen werknemers van bedrijven die loonstellingsaantallen bieden. Dus hoewel de steekproef van enquêtes groot is, mist de enquête onder bedrijven een aanzienlijke demografie en kan de arbeidsparticipatie verkeerd worden weergegeven wanneer het aantal zelfstandigen extreem wordt. De enquête onder huishoudens omvat echter slechts 60.000 mensen en wordt vaak bekritiseerd omdat deze vluchtig is vanwege de relatief kleine steekproef.

De bedrijfscyclus
Het aantal zelfstandigen kan tijdens de hele bedrijfscyclus aanzienlijk fluctueren. Recessie, ontslagen en krappe arbeidsmarkten kunnen veel mensen ertoe aanzetten zaken voor zichzelf te doen. Veel geschoolde arbeiders worden adviseurs en het is gebruikelijk dat mensen overleg plegen met hun voormalige werkgevers. Deze mensen worden vaak buiten beschouwing gelaten in het vestigingsonderzoek, en een groei van het aantal consultants heeft de neiging het werkloosheidspercentage te overdrijven.

Omgekeerd, wanneer de economie begint te versnellen en bedrijven weer aannemen, besluiten veel zelfstandigen terug te keren naar de loonlijst voor de gestage loonstrookjes en voordelen. Op dergelijke momenten kan het verschil tussen de enquêtes tussen huishoudens en bedrijven worden omgekeerd.

Een andere factor die van invloed is op de loonenquête en niet op de huishoudensenquête, is het personeelsverloop. Telkens wanneer iemand binnen de rapportageperiode van functie verandert, worden deze twee keer geteld - één keer door elke werkgever. Dit blijft de hele tijd doorgaan, dus het zou niet van grote invloed moeten zijn op de verandering van het aantal werknemers van maand tot maand. Over langere periodes kan de omloopsnelheid echter variëren gedurende de conjunctuurcyclus. Een theorie is dat de omzet vertraagt ​​tijdens het vroege deel van het economisch herstel, omdat werknemers gevoelig zijn voor ontslagen en daarom werkzekerheid willen.

Enquêtecomponenten
Zowel het onderzoek naar de inrichting als het huishouden bestaat uit verschillende componenten die bijdragen aan het werkgelegenheidsrapport:

De huishoudelijke enquête:

• Werkloosheid: het aantal werklozen en het werkloosheidspercentage.
• Totale werkgelegenheid en de beroepsbevolking: het totale aantal werknemers en het aandeel van de bevolking van 16 jaar en ouder dat werkt.
• Personen die geen deel uitmaken van de beroepsbevolking : het aantal personen dat marginaal verbonden is aan de beroepsbevolking. Dit zijn mensen die willen werken en in de afgelopen 12 maanden werk hebben gezocht, maar niet in de afgelopen vier weken. Ze worden niet als werkzaam beschouwd. Deze component rapporteert ook het aantal ontmoedigde werknemers die geloven dat er geen werk voor hen beschikbaar is.

Het vestigingsonderzoek:

• Industrie Payroll Werkgelegenheid: totale werkgelegenheid en specifieke statistieken over de werkgelegenheid.
• Wekelijkse uren: de gemiddelde werkweek voor werknemers op productie- en niet-supervisorniveau en de uren die worden gewerkt door werknemers in de productie.
• Uur- en weekwinst: de gemiddelde wekelijkse en gemiddelde wekelijkse inkomsten van productie- en niet-supervisormedewerkers.

Het komt neer op
Hoewel het werkgelegenheidsverslag mogelijk volatiel is en ver na dato nog ingrijpend moet worden herzien, blijft het een veel geziene indicator voor economisch welzijn. En de cijfers die het geeft over de werkgelegenheid hebben rechtstreeks invloed op de financiële markten. Het aantal nieuwe banen dat wordt gecreëerd, geeft aanwijzingen over de economie en de bedrijfswinsten en biedt indirect inzicht in rentetarieven en valutaprijzen.