Wanneer goed nieuws eigenlijk slecht nieuws is voor beleggers

Context en presentatie zijn vaak belangrijker dan inhoud, althans op korte termijn. Veel openbare bedrijven hebben dit idee tot een perverse kunstvorm verheven door nieuws aan te kondigen dat eigenlijk heel slecht is voor aandeelhouders, maar het zo te draaien dat het klinkt alsof aandeelhouders dankbaar moeten zijn voor dergelijk vooruitziend leiderschap. Het echte goede nieuws kunnen scheiden van puffery en dubbelspraak is een waardevolle vaardigheid.

Beleggers moeten uitkijken naar deze vier voorbeelden van goed nieuws die meestal geen goed nieuws zijn.

herstructurering

Na de grote recessie en het gestage herstel van de economie in de jaren daarna zijn bedrijven over het algemeen in een stemming geweest om aan te nemen en uit te breiden in plaats van te herstructureren en te bezuinigen. Uiteindelijk kunnen we verwachten dat er een nieuwe golf van bedrijfsherstructureringen zal plaatsvinden bij openbare bedrijven. Hoewel analisten en instellingen deze bewegingen vaak aanmoedigen, moeten slimme beleggers sceptisch zijn.

Soms is herstructurering logisch in de wereld; vooral wanneer een bedrijf een nieuw managementteam inhuurt om een ​​bedrijf te verbeteren of omzeilen dat achterblijft en onderpresteert. Maar hoe zit het met de gevallen waarin het managementteam dat het vuurt, hetzelfde team is dat het personeel heeft aangenomen? Waarom zou een belegger, afgezien van een openbare mea culpa (en misschien de overgave van sommige bonussen of salarissen), vertrouwen op een CEO die in feite zegt: "Ik moet bekennen dat ze het hebben gedaan!"

Herstructureringen kunnen erg slecht zijn voor het moreel en ze eten de loyaliteit tussen werknemers en werkgevers weg. Erger nog, het aantal bedrijven dat zich een weg naar welvaart heeft banen is vrij kort. Wanneer een aandeelhouder ziet dat een van zijn of haar portefeuillebedrijven een herstructurering aankondigt, moeten ze zorgvuldig onderzoeken of de bewegingen gericht zijn op succes op de lange termijn (in plaats van een winstverhoging op de korte termijn) en of het huidige management echt de vaardigheden heeft om te bouwen aandeelhouderswaarde op lange termijn en effectief concurreren op de markt.

(Zie Verzilveren bij bedrijfsherstructurering voor meer informatie.)

herkapitalisatie

In de academische wereld bestaat al lang het idee dat er voor elk bedrijf een 'juiste' kapitaalstructuur bestaat - de perfecte balans tussen schuld- en aandelenfinanciering om winst en rendement te maximaliseren en tegelijkertijd risico en volatiliteit te minimaliseren. Zoals lezers kunnen vermoeden, hebben de professoren die deze theorieën bevorderen bijna nooit een bedrijf gerund, noch een hoge positie binnen een bedrijf bekleed.

Een herkapitalisatie betekent vaak een bedrijf dat een redelijk goede staat van dienst heeft in het genereren van kasstromen en weinig schulden zal vaak naar de markt gaan en aanzienlijke hoeveelheden schuld uitgeven. Dit verschuift in wezen de kapitalisatie van het bedrijf van een verhouding eigen vermogen / vreemd vermogen naar het tegenovergestelde.

Waarom zou een bedrijf zoiets doen? Tot op zekere hoogte is schuld goedkoop geld. Kredietwaardige bedrijven vinden vaak dat de couponrente op schulden lager is dan hun kosten van eigen vermogen en dat de rente op schulden fiscaal aftrekbaar is (dividenden in aandelen niet). Soms zullen bedrijven dit soort manoeuvre gebruiken om contant geld op te halen voor gebruik bij acquisities, met name in gevallen waarin het aandeel illiquide of anderszins onaantrekkelijk is als valutavaluta.

In veel andere gevallen gebruiken bedrijven echter de contanten die worden gegenereerd door de verkoop van schulden om een ​​groot eenmalig speciaal dividend te financieren. Dat is geweldig voor langetermijnbeleggers die de contante uitbetaling krijgen en vertrekken, maar het creëert een radicaal ander bedrijf voor degenen die blijven beleggen of zich inkopen na de herkapitalisatie.

Helaas herkapitaliseren veel bedrijven zichzelf tijdens periodes van piekcashflow en worstelen ze om te overleven onder het zware gewicht van schuldenbetalingen als de economische omstandigheden verslechteren. Bijgevolg is een herkapitalisatie alleen goed nieuws voor beleggers die bereid zijn het speciale dividend te nemen en uit te voeren, of in die gevallen waarin het een opmaat is naar een deal die de schuldenlast en de risico's die deze met zich meebrengt, waard is.

(Zie voor meer informatie De kapitaalstructuur van een bedrijf evalueren .)

Speciale dividenden

Met de populariteit (en flexibiliteit) van aandeleninkopen zijn speciale dividenden minder gebruikelijk geworden, maar ze komen nog steeds voor. Een speciaal dividend is eigenlijk hoe het klinkt - het bedrijf doet een eenmalige betaling aan contanten aan aandeelhouders zonder de specifieke verwachting om in de nabije toekomst opnieuw een soortgelijke betaling te doen.

Hoewel speciale dividenden gefinancierd door schulden op zichzelf gevaarlijk zijn, is er zelfs een probleem met dividenden die worden gefinancierd door een niet-strategische verkoop van activa of contanten. Het grootste probleem met speciale dividenden is de niet-zo-subtiele boodschap die bij hen hoort - het management is in principe uit ideeën en betere opties voor het kapitaal van het bedrijf.

Is het beter voor een bedrijf om een ​​cheque uit te schrijven aan zijn aandeelhouders in plaats van het geld te verspillen aan een domme acquisitie of een nieuw uitbreidingsproject dat zijn kapitaalkosten niet kan verdienen? Natuurlijk. Maar het zou nog beter zijn als het management een plan en een strategie zou hebben om kapitaal tegen een aantrekkelijk tarief te laten groeien en herinvesteren. Hoewel managementteams die willen erkennen dat een bedrijf zo groot is geworden als het praktisch kan, voor hun openheid moeten worden toegejuicht, moeten beleggers de boodschap dat een speciaal dividend wordt verzonden niet vergeten en hun toekomstige groeiverwachtingen dienovereenkomstig aanpassen.

(Zie Dividendfeiten die u misschien niet weet voor meer informatie .)

Gifpillen

Wat gebeurt er als een raad van bestuur bang is dat een bedrijf zijn aandeelhouders blootstelt aan de waarheid dat ze een premie kunnen oogsten door hun aandelen te verkopen in een buy-out en het management niet wil verkopen? Ze initiëren een gifpil of, zoals bedrijven ze liever noemen, een 'aandeelhoudersrechten'-plan. Gifpillen zijn ontworpen om onvriendelijke acquisities onbetaalbaar duur te maken voor de overnemende partij, waardoor vaak onderpresterende management hun banen en hun salarissen kunnen behouden.

In wezen stelt een bedrijf een trigger in waarbij elke aandeelhouder meer dan dat bedrag van het bedrijf verwerft, elke andere aandeelhouder behalve de triggerende aandeelhouder heeft het recht om nieuwe aandelen met een grote korting te kopen. Dit verdunt de triggerende aandeelhouder effectief en verhoogt de kosten van een deal aanzienlijk.

Wat echt jammer is aan deze deals is het ingebed paternalisme. Het management en de raad van bestuur vertellen hun eigen aandeelhouders: "Kijk, je bent niet slim genoeg om te beslissen of dit een goede deal is, dus zullen we voor jou beslissen." In andere gevallen is het gewoon een belangenconflict - het management of de directie heeft een grote hoeveelheid aandelen en is nog niet klaar om te verkopen.

Het is waar dat sommige onderzoeken hebben aangetoond dat bedrijven met gifpillen hogere biedingen (en overnamepremies) krijgen dan bedrijven die dat niet doen. Het probleem is dat er relatief weinig meer is dan de dreiging van rechtszaken die aandeelhouders kunnen doen om ervoor te zorgen dat een raad van bestuur hun fiduciaire plicht jegens aandeelhouders nakomt. Als een meerderheid van aandeelhouders het bedrijf tegen een bepaalde prijs wil verkopen, mogen een gifpil en de mening van het management over de waardering niet in de weg staan.

Het komt neer op

Nieuws brengt altijd een bepaalde mate van nuance met zich mee. Geen van de hier vermelde acties zijn universeel of automatisch "slecht" of "fout" voor een bedrijf en haar aandeelhouders. Het probleem is dat te vaak oneerlijke en zelfbedienende managers proberen hun aandeelhouders voor de gek te houden door te geloven dat snelle oplossingen een langetermijnstrategie zijn. Beleggers moeten een gezond gevoel van scepsis bevorderen en ervoor zorgen dat 'goed nieuws' echt zo goed is als het management wil dat u gelooft.

(Zie voor meer informatie Kan goed nieuws een verkoopsignaal zijn? En een evaluatie van het management van een bedrijf .)