Zijn return-of-premium rijders het waard?

Vervoerders van levensverzekeringen begonnen in het begin van de jaren 1990 met het aanbieden van return-of-premium-rijders over hun termijnpolissen als een oplossing voor het dilemma "live-and-loss" dat wordt gepresenteerd door traditionele termijnpolissen. Zoals de naam al aangeeft, zal deze rijder polishouders van een overlijdensrisicoverzekering toestaan ​​om alle of een deel van hun betaalde premies gedurende de looptijd van de polis terug te vorderen als ze niet overlijden tijdens de aangegeven looptijd. Dit verlaagt effectief hun netto kosten tot nul als er geen uitkering bij overlijden wordt betaald.

Natuurlijk zal het toevoegen van deze bescherming de totale kosten van het beleid dienovereenkomstig verhogen. In dit artikel zullen we deze vorm van beleidsruiter bekijken die zeer aantrekkelijk kan zijn voor beleggers die op zoek zijn naar investeringen die op zoek zijn naar de gevoeligheid van termijndekking.

Belangrijkste leerpunten

• Een return-of-premium-rijder stelt polishouders van een overlijdensrisicoverzekering in staat om alle of een deel van hun betaalde premies tijdens de looptijd van de polis terug te vorderen als ze niet overlijden tijdens de aangegeven looptijd.
• Als de verzekeringnemer de termijn niet overleeft, levert het kopen van de traditionele dekking en het investeren van het verschil het grootste rendement op kapitaal op.
• Bij het nemen van een beslissing over het beleid moet rekening worden gehouden met de risicotolerantie van de polishouder en zijn of haar individuele fiscale situatie.
• Risicomijdende beleidseigenaren met een hoger inkomen zullen deze optie waarschijnlijk aantrekkelijker vinden met een gegarandeerd rendement.

Weegkosten en -baten

Laten we eens kijken naar een voorbeeld van hoe we de beslissing kunnen wegen om in te schrijven voor een terugkeer van premium rijder.

Een 37-jarige niet-rokende man kan bijvoorbeeld $ 250.000 aan termdekking krijgen via AIG voor $ 562 per jaar met een standaardrating. Als een premium-rijder wordt toegevoegd, stijgen de kosten naar $ 880 per jaar, een stijging van meer dan $ 300 per jaar. Zonder de rijder zal de beleidseigenaar in totaal $ 16.860 betalen gedurende de looptijd van het beleid. De extra rijder brengt dus de totale kosten van het termijnbeleid op $ 26.400. Opmerking: het gegeven citaat is voor een 30-jarig, level-term beleid voor een 37-jarige man, 6'3 ", 220 lbs, 6 punten op rij-record, niet-roker, geen medicijnen, geen ziekten.

Voor analytisch ingestelde mensen is de onvermijdelijke volgende vraag: maakt het terugvorderen van dit bedrag het de moeite waard om ondertussen $ 9.540 extra te betalen?

Opportunitykostenanalyse

Om erachter te komen of de extra kosten de moeite waard zijn, moet u hetzelfde type analyse uitvoeren als wordt gebruikt om te beslissen of u een permanente verzekeringsdekking wilt kopen of een tijdelijke verzekering wilt kopen en het verschil wilt investeren. Hiertoe moeten de opportunitykosten voor het toevoegen van de rijder aan het beleid worden berekend met behulp van een redelijke set aannames.

Bijvoorbeeld, met behulp van de getallen in Voorbeeld 1, als de extra $ 318 van de jaarlijkse premie die nodig is om de rijder te kopen wordt geïnvesteerd in een aandelenfonds binnen een Roth IRA, zal het fonds over 30 jaar iets meer dan $ 50.000 waard zijn, uitgaande van een jaarlijks groeipercentage van 10%. In dit geval zou de beleidseigenaar er beter aan doen het verschil te investeren dan de rijder aan zijn beleid toe te voegen. Maar dit antwoord is bedrieglijk eenvoudig omdat bij deze berekening geen rekening wordt gehouden met factoren als de risicotolerantie voor beleggers of de belastingschijf van de beleidseigenaar.

Wat als de beleidseigenaar een lage risicotolerantie heeft of zijn inkomen te hoog is om hem in staat te stellen bij te dragen aan een Roth IRA? Zo ja, dan zou hij het geld kunnen investeren in een belastbaar depositobewijs (CD) van 5%. Als hij in de belastingschijf van 30% zit, zou dit aan het einde van 30 jaar, na belastingen, iets meer dan $ 16.000 bedragen.

Als de beleidseigenaar de dekkingstermijn overleeft, blijft hij dus het CD-saldo van $ 16.000 over na een investering van in totaal $ 26.400 ($ 16.860 voor het beleid en nog eens $ 318 per jaar, of $ 9.540 in totaal meer dan 30 jaar in de CD.) Dit betekent dat de return-of-premium rijder zelf een hoger algemeen rendement zou opleveren.

Laten we dit nu in perspectief plaatsen. In Voorbeeld 2 wordt $ 318 elk jaar gedurende 30 jaar uitgegeven om in totaal $ 26.400 terug te krijgen; dit vertaalt zich in een jaarlijks belastingvrij rendement van ongeveer 6, 25%. Dit geld is belastingvrij omdat het een aangifte van hoofdsom is.

Het is belangrijk om te onthouden dat als de verzekeringnemer op enig moment tijdens de looptijd sterft, het kopen van alleen de traditionele dekking en het investeren van het verschil altijd het grootste rendement op kapitaal oplevert, omdat in dit geval het landgoed van de verzekeringnemer ontvangt niet alleen de uitkering bij overlijden, maar kan ook het geïnvesteerde geld verdelen. Daarom, als de beleidseigenaar van mening is dat er een substantiële kans is dat hij of zij de termijn niet zal overleven, dan is de terugkeer van premium rijder waarschijnlijk ongepast.

Als de verzekeringnemer op enig moment tijdens de looptijd sterft, zal alleen het kopen van alleen de traditionele dekking en het investeren van het verschil altijd het grootste rendement op kapitaal opleveren, omdat in dit geval het landgoed van de verzekeringnemer niet alleen de uitkering bij overlijden ontvangt, maar de geïnvesteerde contanten ook verdelen.

Het komt neer op

Of het beter is om de rendementsrijder te kopen of te investeren, het verschil zal uiteindelijk afhangen van de beleggingsrisicotolerantie van de beleidseigenaar en zijn of haar individuele fiscale situatie. Voor beleidseigenaren die kunnen beleggen in belastinguitgestelde of belastingvrije rekeningen en die comfortabel op de markten beleggen, is een basistermbeleid zonder de bestuurder waarschijnlijk logischer. Hogere inkomens, risicomijdende beleidseigenaren zullen waarschijnlijk de rijder van het inkomen met zijn gegarandeerde rendement aantrekkelijker vinden.