Carbon Credit
Een koolstofkrediet is een vergunning of certificaat waarmee de houder, zoals een bedrijf, kooldioxide of andere broeikasgassen kan uitstoten. Het krediet beperkt de uitstoot tot een massa gelijk aan één ton kooldioxide. Het uiteindelijke doel van koolstofkredieten is het verminderen van de uitstoot van broeikasgassen in de atmosfeer.
Carbon credits creëerden een markt waarin bedrijven of landen kunnen handelen voor het recht om broeikasgassen uit te stoten.
Hoe een Carbon Credit werkt
Een koolstofkrediet is in wezen een vergunning - afgegeven door een overheid of een andere regelgevende instantie - waarmee de houder een bepaalde hoeveelheid koolwaterstofbrandstof gedurende een bepaalde periode kan verbranden. Elk koolstofkrediet wordt gewaardeerd tegen één ton koolwaterstofbrandstof. Bedrijven of landen krijgen een bepaald aantal credits toegewezen en kunnen deze verhandelen om de totale wereldwijde uitstoot in evenwicht te houden. "Aangezien kooldioxide het belangrijkste broeikasgas is, " merkt de Verenigde Naties op, "spreken mensen eenvoudigweg van handel in koolstof."
Het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) van de Verenigde Naties heeft een voorstel voor een koolstofkrediet ontwikkeld als een marktgericht mechanisme om de wereldwijde koolstofemissies te vertragen. Een overeenkomst uit 1997, bekend als het Kyoto-protocol, stelde bindende emissiereductiedoelstellingen vast voor de landen die het ondertekenden en zou in 2005 in werking treden. Een mechanisme waardoor landen werden aangemoedigd om hun doelstellingen te halen, was emissiehandel.
Het Kyoto-protocol verdeelde landen in geïndustrialiseerde en ontwikkelende economieën. Geïndustrialiseerde landen - of bijlage 1 - opereerden op hun eigen emissiehandel. Als een land minder dan zijn streefhoeveelheid koolwaterstoffen zou uitstoten, zou het zijn overtollige kredieten kunnen verkopen aan landen die hun Kyoto-doelstellingen niet haalden, via een ERPA (Emission Reduction Purchase Agreement).
Het afzonderlijke Clean Development Mechanism voor ontwikkelingslanden heeft CO2-credits uitgegeven, een Certified Emission Reduction (CER). Een ontwikkelingsland zou deze kredieten kunnen ontvangen voor het ondersteunen van initiatieven voor duurzame ontwikkeling. De handel in CER's vond plaats op een afzonderlijke markt.
Belangrijkste leerpunten
- Koolstofkredieten zijn bedacht als een marktgericht mechanisme om de wereldwijde koolstofemissies te vertragen.
- Landen of bedrijven met overtollige koolstofkredieten kunnen deze ruilen met anderen die meer nodig hebben om hun doelen te bereiken en boetes te vermijden.
- Emissiehandel is gebaseerd op internationale overeenkomsten, meest recent de Overeenkomst van Parijs van 2015.
De eerste verbintenisperiode van het Kyoto-protocol eindigde in 2012 en het protocol werd dat jaar herzien in een overeenkomst die bekend staat als het Doha-amendement, dat nog moet worden geratificeerd. In de tussentijd hebben meer dan 170 landen zich aangesloten bij de Overeenkomst van Parijs van 2015, die ook emissienormen vaststelt en emissiehandel mogelijk maakt.
Voorbeeld van koolstofkrediet
In het kader van het cap-and-trade- of emissieprogramma mag een bedrijf dat minder dan zijn limiet uitstoot zijn ongebruikte credits verkopen aan een ander bedrijf dat zijn limiet overschrijdt. Stel bijvoorbeeld dat bedrijf A een limiet van 10 ton heeft, maar 12 ton uitstoot produceert. Bedrijf B heeft ook een emissieplafond van 10 ton maar stoot slechts acht uit, wat resulteert in een overschot van twee credits. Bedrijf A kan de extra credits van Bedrijf B kopen om aan de voorwaarden te blijven voldoen.
Zonder die koolstofkredieten te kopen, zou bedrijf A met boetes worden geconfronteerd. Als de prijs van de credits echter hoger is dan de boetes van de overheid, kunnen sommige bedrijven de boetes accepteren en hun activiteiten voortzetten. Door de boetes te verhogen, kunnen regelgevers het kopen van credits aantrekkelijker maken. Ze kunnen ook het aantal credits dat ze elk jaar uitgeven verlagen, waardoor credits waardevoller worden op de cap-and-trade-markt en bedrijven een stimulans krijgen om te investeren in schone technologie zodra het goedkoper wordt dan credits kopen of boetes betalen.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.