CMO versus CDO: dezelfde buitenkant, verschillende binnenkant

Een van de belangrijkste innovaties van Wall Street was het bundelen van leningen om vervolgens op te splitsen in afzonderlijke rentedragende instrumenten. Dit concept van onderpand en gestructureerde financiering dateert van vóór de markt voor onderpand hypotheekverplichtingen (CMO's) en onderpand schuldverplichtingen (CDO's). Het was pas in de vroege jaren 1980 dat het concept werd geformaliseerd door hypotheken opnieuw te verpakken om de door hypotheek gedekte beveiligingsindustrie (MBS) te creëren.

MBS's worden beveiligd door een pool van hypotheken waar alle rente en hoofdsom gewoon doorgaan naar beleggers. CMO's werden gecreëerd om beleggers specifieke kasstromen te geven in plaats van alleen de doorgang van rente en hoofdsom. CMO's werden voor het eerst uitgegeven in 1983 voor Federal Home Loan Mortgage Corp (Freddie Mac) door de investeringsbanken First Boston en Salomon Brothers, die een pool van hypothecaire leningen namen, verdeelden ze in tranches met verschillende rentetarieven en looptijden en gaven effecten uit op basis van die tranches. De hypotheken van oorsprong dienden als onderpand.

In tegenstelling tot CMO's, omvatten CDO's, die later in de jaren 1980 kwamen, een veel breder spectrum van leningen dan hypotheken. Hoewel er veel overeenkomsten zijn tussen de twee, zijn er enkele duidelijke verschillen in hun constructie, het soort leningen in totaal en het type beleggers dat op zoek is naar een van beide.

CMO - Geboren uit een behoefte

Collateralized hypotheekverplichtingen (CMO), een soort door hypotheek gedekte zekerheid (MBS), worden uitgegeven door een derde partij die handelt in woninghypotheken. De emittent van de CMO verzamelt woninghypotheken en verpakt deze opnieuw in een leenpool die wordt gebruikt als onderpand voor de uitgifte van een nieuwe set effecten. De emittent stuurt vervolgens de leningbetalingen van de hypotheken door en verdeelt zowel de rente als de hoofdsom onder de beleggers in de pool. De uitgevende instelling verzamelt een vergoeding, of verspreidt zich onderweg. Met CMO's kunnen de emittenten voorspelbare bronnen van inkomsten uit de hypotheken opsplitsen met behulp van tranches, maar net als alle MBS-producten zijn CMO's nog steeds onderworpen aan enig vooruitbetalingsrisico voor beleggers. Dit is het risico dat hypotheken in de pool vervroegd worden vooruitbetaald, geherfinancierd en / of in gebreke blijven. In tegenstelling tot een MBS kan de belegger kiezen hoeveel herbeleggingsrisico hij bereid is te nemen in een CMO.

Hieronder is een voorbeeld van een vereenvoudigde versie van drie tranches van verschillende looptijden met behulp van een opeenvolgende uitbetalingsstructuur. Tranche A, B en C ontvangen allemaal rentebetalingen gedurende hun levensduur, maar de hoofduitbetaling stroomt opeenvolgend totdat elke CMO met pensioen is. Bijvoorbeeld: Tranche C ontvangt geen hoofduitbetalingen totdat Tranche B met pensioen is en Tranche B ontvangt geen hoofduitbetalingen totdat Tranche A met pensioen is.

Hoewel de effecten zelf ingewikkeld kunnen lijken en het gemakkelijk is om verdwaald te raken in alle acroniemen, is het proces van het onderpand geven van leningen vrij eenvoudig.

De emittent van de GMO is als juridische entiteit de juridische eigenaar van een pool van hypotheken die worden gekocht bij banken en hypotheekbedrijven. Voorafgaand aan de komst van het opnieuw verpakken van hypotheken, bezocht een kredietnemer zijn lokale bank die geld zou lenen voor de aankoop van een huis. De bank zou dan de hypotheek houden met behulp van het huis als onderpand totdat het werd afgelost of het huis werd verkocht. Hoewel sommige banken nog steeds hypotheken in hun boeken hebben, worden de meeste hypotheken na verkoop snel verkocht aan derden die ze herverpakken. Voor de eerste geldschieter geeft dit enig gevoel van opluchting, omdat zij niet langer de lening bezitten of de lening hoeven af ​​te lossen. Deze hypotheken worden vervolgens onderpand en worden samen met leningen van vergelijkbare kwaliteit gegroepeerd in tranches (die slechts deel uitmaken van de pool van leningen). Door CMO's te creëren uit een pool van hypotheken, kunnen emittenten specifieke, afzonderlijke rente- en hoofdstromen in verschillende looptijden ontwerpen om de behoeften van de belegger te matchen met de kasstromen en looptijden die ze wensen. Voor juridische en fiscale doeleinden worden GMO's als afzonderlijke juridische entiteit ondergebracht in een investeringskanaal voor onroerendgoedhypotheken (REMIC). De REMIC is vrijgesteld van federale belasting op de inkomsten die zij op bedrijfsniveau van de onderliggende hypotheken ontvangen, maar inkomsten die aan beleggers worden betaald, worden als belastbaar beschouwd.

CDO - Sommige goede Sommige slechte

De collateralized debt verplichting (CDO) kwam tot leven aan het einde van de jaren 1980 en deelt veel van de kenmerken van een CMO: leningen worden samengevoegd, opnieuw verpakt in nieuwe effecten, beleggers krijgen rente en hoofdsom als inkomsten en de pools worden in tranches verdeeld met verschillende mate van risico en looptijd. Een CDO valt in de categorie die bekend staat als een asset backed security (ABS) en gebruikt, net als een MBS, de onderliggende leningen als het actief of onderpand. De ontwikkeling van de CDO vulde een leemte en bood een geldige manier voor kredietinstellingen om schulden hoofdzakelijk door middel van securitisatie naar investeringen te verplaatsen, op dezelfde manier als hypotheken werden gesecuritiseerd in CMO's. Net als CMO's uitgegeven door REMIC's, gebruiken CDO's special purpose entity's (SPE) om hun leningen te beveiligen, te bedienen en beleggers te matchen met beleggingseffecten. Het mooie van een CDO is dat het zowat alle inkomsten genererende schulden kan bevatten, zoals creditcards, autoleningen, studieleningen, vliegtuigleningen en bedrijfsschulden. Net als CMO's is het opdelen van de leningdelen gestructureerd van senior tot junior met enig toezicht van ratingbureaus die grade ratings toekennen, net als een enkele uitgifte obligatie, bijv. AAA, AA +, AA, etc.

Hieronder is een voorbeeld van hoe een CDO is gestructureerd. Elke CDO heeft een balans, net als elk bedrijf. De activa bestaan ​​uit de inkomsten producerende componenten zoals leningen, obligaties, enz. Elke linkse obligatie is gebonden aan een specifieke pool van activa aan de rechterkant. De obligaties worden vervolgens beoordeeld door derden op basis van de anciënniteit van hun vorderingen op de pool en de waargenomen kwaliteit van de onderliggende activa. In theorie zouden obligaties met een lagere kwaliteitsclassificatie en anciënniteit hogere rendementen van beleggers vereisen.

CMO's versus CDO's

Er zijn veel overeenkomsten tussen CMO's en CDO's, aangezien de laatste naar ontwerp zijn gemodelleerd naar de eerste. CMO's kunnen worden uitgegeven door private partijen of worden ondersteund door quasi-overheidsleningen (Federal National Mortgage Association, Government National Mortgage Association, Federal Home Loan Mortgage Corp., enz.), Terwijl CDO's een eigen label hebben.

Hoewel CMO's en CDO's aan de buitenkant vergelijkbare omhulsels hebben, zijn ze aan de binnenkant verschillend. De CMO is een beetje eenvoudiger te begrijpen omdat de kasstroom die het biedt afkomstig is van een specifieke pool van hypotheken, terwijl de CDO-kasstromen kunnen worden ondersteund door autoleningen, creditcardleningen, commerciële leningen en zelfs enkele tranches van een CMO. Hoewel de CMO-markt enig effect ondervond van de onroerendgoedimplosie van 2007, werd de CDO-markt harder getroffen. Slechts een klein deel van de GMO-markt werd als subprime beschouwd, terwijl CDO's tot subprime-CMO's tot hun kernbelangen maakten. De CDO's die de laagst gerangschikte, meest risicovolle tranches van CMO's kochten die ze met andere ABS-activa mengden, leden zwaar toen de sub-prime tranches naar het zuiden gingen. Het is onwaarschijnlijk dat de fouten uit het verleden opnieuw zullen worden gemaakt, omdat er vanuit de SEC veel meer toezicht is dan voorheen, maar soms herhaalt de geschiedenis zich. Beide producten spelen dezelfde rol van het poolen van leningen en activa en vervolgens het matchen van investeerders met de kasstromen, dus het is aan de investeerder om te beslissen hoeveel risico hij wil nemen.

CDO's waren een relatief klein segment van de ABS-markt met slechts $ 340 miljoen uitstaande emissies in 2002 vergeleken met de totale CMO-markt van $ 4, 7 biljoen. De CDO-markt barstte na 2002 los toen de securitisatie van door activa gedekte leningen groeide en emittenten hun aankopen van de risicovollere CMO-tranches vooruitgingen. Terwijl de onroerendgoedmarkten als paddestoelen uit de grond schieten, deden de CDO / CMO-markten dat ook, terwijl de totale uitstaande CDO's in 2007 een piek bereikten van $ 1, 3 biljoen. Deze fenomenale groei kwam abrupt tot stilstand toen de onroerendgoedzeepbel barstte, waardoor de CDO-markt werd teruggebracht tot ongeveer $ 850 miljoen in 2013.

Hoewel het er op papier goed uitzag om de riskantere tranches van CMO's te kopen waar geen vraag naar was en deze te bundelen in CDO's, bleek de kwaliteit van die tranches waarvan werd aangenomen dat ze subprime waren veel meer subprime te zijn dan eerst gedacht. Ratingbureaus en CDO-emittenten worden nog steeds verantwoordelijk gehouden, betalen boetes en geven restitutie na de instorting van de huizenmarkt in 2007, wat leidde tot miljarden verliezen in CDO's. Velen werden waardeloos 's nachts, gedegradeerd van AAA naar rommel. Degenen die zwaar in de meest risicovolle CDO's investeerden, leden grote verliezen toen die problemen uiteindelijk mislukten. Een aantal CDO-emittenten werd in rekening gebracht en / of beboet voor hun rol in het verpakken van risicovolle activa die faalden. Een van de grootste en meest gepubliceerde zaken was tegen Goldman Sachs (NYSE: GS) in 2010, die officieel werd aangeklaagd en beboet voor het structureren van CDO's en het niet goed informeren van zijn klanten over de potentiële risico's. Op basis van schattingen van de Securities and Exchange Commission verloren beleggers meer dan $ 1 miljard nadat het stof in 2010 was neergedaald.

CDO's bestaan ​​nog steeds, maar zullen voor altijd de littekens dragen van goede beslissingen die slecht zijn geworden.

Het komt neer op

Beleggers wereldwijd hebben een waardevolle les geleerd uit de begindagen van onderpand. Het vergde wat creatief denken om een ​​manier te vinden om een ​​grote pool van leningen aan te gaan en beveiligde investeringen voor investeerders te creëren. Dit maakte kapitaal vrij voor kredietverstrekkers, creëerde veel banen voor emittenten, creëerde liquiditeit in een niet zo liquide markt en hielp het eigenwoningbezit. Hetzelfde proces dat huiseigenaar aanjaagde, zorgde uiteindelijk voor een zeepbel voor onroerend goed en de daaropvolgende instorting. Het proces van onderpand gaf zichzelf energie maar veroorzaakte uiteindelijk zijn eigen instorting.