Consumentenkredietwet van 1968
Consumentenkredietwet van 1968 is de federale wetgeving die openbaarmakingsvereisten heeft gecreëerd die moeten worden nageleefd door consumentenkredietverstrekkers zoals banken, creditcardbedrijven en autoleasebedrijven. Op grond van de wet zijn consumentenkredietnemers verplicht om consumenten te informeren over jaarlijkse percentages (in tegenstelling tot de stand-alone rentevoet), speciale of eerder verborgen leningsvoorwaarden en de totale potentiële kosten voor de kredietnemer.
UITBREIDING Wet bescherming consumentenkrediet van 1968
De wet op de bescherming van de consumentenkrediet van 1968 was belangrijk omdat deze de voorwaarden van leningen transparanter maakte voor kredietnemers die misschien niet zo goed thuis zijn in financiën. Als een lener bijvoorbeeld het jaarlijkse rentepercentage (JKP) toont, zal aan het licht komen dat als de lening een rentepercentage van 10% (jaarrendement (APY)) per maand voorschrijft, de lener daadwerkelijk dichter bij 10, 5% betaalt in bruikleen gegeven gedurende het jaar.
Uitbreiding van het consumentenrecht
De CCPA vormde de basis voor een verscheidenheid aan consumentenbeschermingswetten die in de jaren sinds 1968 werden aangenomen. Onder deze wetten zijn de Truth in Lending Act, de Fair Credit Reporting Act, de Equal Credit Opportunity Act, de Fair Debt Collection Practices Act en de Electronic Fund Transfer Act.
Een belangrijke bepaling van de CCPA werd titel III genoemd, die het bedrag van de inkomsten dat kan worden gegarneerd beperkt tot 25% van het beschikbare weekinkomen na verplichte belastingaftrek of het bedrag waarmee het beschikbare inkomen hoger is dan 30 keer het minimumloon. Dit beëindigde de praktijk van schuldeisers die een hgh-percentage van de lonen weghalen om een uitstaande schuld te betalen.
De Fair Credit Reporting Act (FCRA) is de wet die het verzamelen van kredietinformatie en de toegang tot kredietrapporten regelt. Het werd in 1970 aangenomen om de eerlijkheid, nauwkeurigheid en privacy van de persoonlijke informatie in de bestanden van de kredietinformatiebureaus te waarborgen. De Fair Credit Reporting Act is de primaire wetgeving die van toepassing is op alle activiteiten met betrekking tot de rapportage van kredietinformatie voor consumenten. Twee belangrijke aandachtsgebieden voor de wet omvatten de bescherming van kredietrapportage-informatie en de normen voor de registratie van kredietinformatie.
De Truth in Lending Act (TILA) was een federale wet die in 1968 werd aangenomen om consumenten te beschermen in hun omgang met geldschieters en crediteuren. De TILA werd door de Federal Reserve Board geïmplementeerd via een reeks voorschriften. De belangrijkste aspecten van de wet betreffen de stukjes informatie die aan een kredietnemer moet worden bekendgemaakt voordat het krediet wordt verstrekt: het jaarlijkse rentepercentage (JKP), de looptijd van de lening en de totale kosten voor de kredietnemer. Deze informatie moet opvallen in documenten die vóór de ondertekening aan de consument worden gepresenteerd, en mogelijk ook in periodieke rekeningafschriften.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.