Robert M. Solow
Robert M. Solow is een opmerkelijke Amerikaanse econoom en professor emeritus aan het Massachusetts Institute of Technology. Solow is winnaar van zowel de Nobel Memorial Prize in de economische wetenschappen in 1987 als de ontvanger van de John Bates Clark-medaille in 1961, een prijs voor economen onder de veertig die uitstekende bijdragen leveren aan het veld.
Belangrijkste leerpunten
- Robert M. Solow is een Amerikaanse econoom en professor Emeritus bij MIT, die de Nobelprijs voor de economie heeft gewonnen, evenals de John Bates Clarke-medaille voor economen onder de 40.
- Hij staat erom bekend het concept van Solow-residuen te ontwikkelen, wat de rol van technologie in productiviteitsverhogingen voor een economie verklaart.
- Naast de academische wereld heeft Solow ook de regering gediend als lid van de Raad van Economische Adviseurs onder president Kennedy en in de President's Commission on Income Maintenance onder president Nixon.
De carrière van Robert M. Solow begrijpen
Solow is het best bekend voor zijn werk over de groeitheorie, wat hem hielp samenwerken in het ontwikkelen van het Solow-Swan neoklassieke groeimodel, een baanbrekende theorie binnen de economie. Hij kreeg in 2014 de Presidential Medal of Freedom voor zijn uitstekende bijdragen aan de economische theorie en praktijk.
Solow's opleiding
Solow werd geboren in Brooklyn in 1924 en won op zestienjarige leeftijd een beurs aan de Harvard University. In 1942 verliet Solow de universiteit om lid te worden van het Amerikaanse leger, waar hij diende in de Tweede Wereldoorlog in Noord-Afrika en Sicilië voordat hij in 1945 terugkeerde naar Harvard.
Als student aan Harvard werd hij onderzoeksassistent onder professor en econoom Wassily Leontief en leverde hij bijdragen aan de input-output analysemethode in de economie die Leontief hielp ontwikkelen. In 1949 ging hij naar fellowship om te studeren en te studeren en werd kort daarna universitair docent aan het MIT.
Bij MIT had Solow een kantoor naast Paul Samuelson, een andere prominente econoom, die Solow's onderzoek naar groeitheorie introduceerde in zijn zesde editie van Samuelsons 'Economics: An Intro Analysis'.
Bijdragen van Solow
Een van de belangrijkste concepten waar Solow bekend om staat, is het Solow-residu. Het verklaart de rol van technologie in een economie door de productiviteit te meten met betrekking tot constante arbeid en kapitaal.
Het concept heeft zijn wortels in een artikel uit 1957 genaamd Technische verandering en Aggregate Production Function. Op basis van de gegevens van het bruto nationaal product (BNP) concludeerde Solow dat de helft van zijn totale groei te wijten was aan arbeid en kapitaal. Technische veranderingen waren goed voor de resterende.
In 1958 was Solow co-auteur van "Lineaire programmering en economische analyse" en publiceerde later "Groeitheorie - een tentoonstelling" in 1970 en "De arbeidsmarkt als een sociale instelling" in 1990.
De samenwerkingen van Solow met Samuelson werpen veel vruchten af, waarbij de twee economen samenwerken aan de ontwikkeling van von Neumann groeitheorie, kapitaaltheorie, lineaire programmering en de Phillips-curve.
Naast zijn bijdragen aan het academische veld van economie, diende Solow ook de regering als lid van de Raad van Economische Adviseurs onder president Kennedy en in de President's Commission on Income Maintenance onder president Nixon.
Als professor heeft Solow talloze bijdragen geleverd door veel van zijn studenten te begeleiden in hun eigen carrière als econoom, waaronder enkele extra Nobelprijswinnaars zoals oud-student Peter Diamond, die de prijs ontving in 2010. Solow ging met pensioen in 1995, maar heeft nog steeds een kantoor aan het MIT, en hij blijft op 91-jarige leeftijd onderzoek doen en publiceren.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.