De duistere kant van de WTO

De Wereldhandelsorganisatie (WTO) is opgericht op 1 januari 1995 en is sindsdien een bron van controverses geweest. De geboorte van de WTO was meer een voortzetting dan een echt nieuwe creatie. Zijn voorganger, de Algemene Overeenkomst betreffende Tarieven en Handel (GATT), deelde zijn afkomst met door Bretton Woods geïnspireerde instanties zoals het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en de Wereldbank. Het idee achter deze organisaties is dat onpartijdige politici een efficiëntere wereldeconomie kunnen creëren dan de chaotische interactie van vrije marktkrachten. (De WTO stelt de wereldwijde handelsregels vast, maar wat doet het precies en waarom verzetten velen zich ertegen? Meer informatie in Wat is de Wereldhandelsorganisatie? )

Politiek en handel
In theorie krijgen leden van de WTO onder gelijke voorwaarden toegang tot elkaars markten. Dit betekent dat geen twee landen lieverd handelspacten kunnen sluiten zonder dezelfde voorwaarden toe te kennen aan elke andere natie, of tenminste elke andere natie in de WTO. Sommige critici beweren echter dat de WTO in de praktijk een manier is geworden om de politiek in de handel te dwingen en op de lange termijn problemen veroorzaakt.

Een probleem waar veel WTO-critici op wijzen, zijn duidelijke concessies die de organisatie aan haar handvesten heeft gedaan. Het meest opvallende voorbeeld is het systeem van tariefbemiddeling dat plaatsvindt via een organisatie die is ontworpen om handelsbelemmeringen te verminderen. De WTO-regels staan ​​een natie toe om bepaalde industrieën te beschermen als de afschaffing van tarieven ongewenste neveneffecten zou hebben, waaronder het verlies van vitale binnenlandse industrieën. Voedselproductie is een van de meest voorkomende, maar staalproductie, autoproductie en vele anderen kunnen naar eigen goeddunken worden toegevoegd. Zorgwekkender is een druk van ontwikkelde landen om arbeidseffecten - banenverlies, minder uren of lonen - aan de lijst met redenen voor gerechtvaardigde tarieven toe te voegen. (Voor alles wat u moet weten - van de verschillende soorten tarieven tot hun effecten op de lokale economie - bekijk The Basics Of Tariffs And Trade Barriers .)

De oorlog tegen tarieven
Een tarief is een algemene belasting die op alle kopers van een bepaald product wordt geheven en kan negatieve bijwerkingen hebben. De opbrengst van het tarief komt terecht in de schatkist. Dit verhoogt de omzet en kan de binnenlandse industrie beschermen tegen buitenlandse concurrentie. De resulterende hoge prijs van buitenlandse goederen stelt binnenlandse producenten echter ook in staat om hun prijzen te verhogen. Als gevolg hiervan kan een tarief ook werken als een vermogensoverdrachtsbelasting die publiek geld gebruikt om een ​​binnenlandse industrie te ondersteunen die een niet-concurrerend product produceert.

Dus, hoewel het afschaffen van het tarief de werknemers in die industrie kan schaden, kan het de last voor iedereen verminderen. De WTO is begonnen met het bemiddelen van tariefafspraken, waardoor er kritiek op komt.

Wat zit er in een naam?
Antidumpingmaatregelen en beperkende quota zijn gewoon tarieven onder een andere naam, hoewel ze anders worden behandeld door de WTO. Hoewel de WTO kan bogen op het feit dat het aantal internationale tarieven sinds het begin is gedaald, zijn veel verminderingen gecompenseerd door de invoering van deze "stealth-tarieven". (Iedereen heeft het over globalisering, maar wat is het en waarom verzetten sommigen zich erover? Lees meer in Wat is internationale handel?)

Achter de one-way mirror
Veel critici van de WTO beweren ook dat de organisatie heeft geworsteld met een van de basisdoelen die het zichzelf heeft gesteld: transparantie. Zelfs in een van haar belangrijkste functies - het beslechten van geschillen door middel van onderhandelingen - is de WTO berucht ondoorzichtig als het gaat om het onthullen hoe nederzettingen werden bereikt. Of het nu gaat om het beslechten van geschillen of het onderhandelen over nieuwe handelsbetrekkingen, het is zelden duidelijk in welke landen het besluitvormingsproces zich bevindt. Vanwege deze terughoudendheid is de WTO van links en rechts aangevallen.

Links ziet de WTO als de handlanger van een schimmige kliek van sterkere landen die overeenkomsten dwingen waardoor ze minder ontwikkelde landen kunnen exploiteren. Deze kliek gebruikt de WTO om ontwikkelingslanden open te breken als markten om te verkopen, terwijl ze hun eigen markten beschermen tegen producten van zwakkere landen. Deze zienswijze heeft zijn punten, omdat de economisch meest machtige landen de WTO-agenda lijken te bepalen en als eersten antidumpingmaatregelen hebben genomen om de begunstigde binnenlandse industrieën te beschermen, terwijl zij zich ook verzetten tegen soortgelijke acties van minder machtige landen. (Om dit verder te onderzoeken, bekijk The Globalization Debate .)

Onbemind, Onnodig, Ongewenst
Voorstanders van de vrije markt vallen de WTO aan omdat het een onnodige entiteit is. In plaats van ingewikkelde en zwaar gepolitiseerde afspraken tussen landen te maken over wat ze wel en niet kunnen beschermen, suggereert het vrije marktdenken dat handel aan bedrijven moet worden overgelaten om per deal te trainen. Ze zijn van mening dat als de WTO echt was opgezet om de handel aan te moedigen, dit de lidstaten zou dwingen alle beschermende maatregelen te laten vallen en echte vrijhandel mogelijk te maken, in plaats van tariefonderhandelingen te vergemakkelijken.

Alleen toetjes
Uiteindelijk kunnen de landen die de WTO gebruiken om hun eigen industrieën te beschermen, zichzelf alleen pijn doen als het ervoor zorgt dat hun eigen industrieën inefficiënter worden zonder echte internationale concurrentie. Volgens de economische theorie neemt een gebrek aan concurrentie de prikkels weg om in nieuwe technologie te investeren, de kosten onder controle te houden en de productie continu te verbeteren, omdat het binnenlandse bedrijf prijzen gewoon kan opblazen tot net onder de tariefprijs van buitenlandse goederen. In de tussentijd zullen de internationale concurrenten alleen maar slanker, hongeriger en beter worden in het slagen ondanks barrières. Als deze cyclus doorzet, kunnen de internationale concurrenten de sterkere bedrijven worden en kunnen consumenten hun producten kiezen op basis van kwaliteit, en misschien zelfs een premie betalen boven binnenlandse goederen.

Het komt neer op
De WTO heeft een donkere kant. Jarenlang hebben critici geprotesteerd dat de WTO een manier was voor landen om handel te drijven, oorlogen uit te voeren tegen onderontwikkelde landen, en beschouwden het als een onnodige en dure laag voor de natuurlijke marktkrachten van de internationale handel. Hoewel het de vraag is of de organisatie economisch nuttig is, is de WTO politiek erg belangrijk. Vervolgens zullen overheden - met of zonder ondersteuning van de burger - de organisatie waarschijnlijk blijven ondersteunen.