Voorbeelden van expansief monetair beleid

Er zijn verschillende acties die een centrale bank kan ondernemen, namelijk expansief monetair beleid. Monetair beleid zijn acties die worden ondernomen om de economie van een land te beïnvloeden. Expansionary moves zijn onder meer:

• De dalingen van de discontovoet
• Aankopen van overheidseffecten
• Verlagingen van de reserveratio

Al deze opties hebben hetzelfde doel: het uitbreiden van het aanbod van valuta of geld voor het land.

Stimuleren van monetair beleid

Vaak zal de centrale bank beleid gebruiken om de economie te stimuleren tijdens een recessie of in afwachting van een recessie. Uitbreiding van de geldhoeveelheid resulteert in lagere rentetarieven en financieringskosten, met als doel consumptie en investeringen te stimuleren.

Wanneer de rente al hoog is, concentreert de centrale bank zich op het verlagen van de disconteringsvoet. Naarmate dit tarief daalt, kunnen bedrijven en consumenten goedkoper lenen. De dalende rente maakt staatsobligaties en spaarrekeningen minder aantrekkelijk, waardoor beleggers en spaarders worden aangemoedigd om risicovolle activa te gebruiken.

Wanneer de rentetarieven al laag zijn, is er minder ruimte voor de centrale bank om de kortingspercentages te verlagen. In dit geval kopen centrale banken overheidseffecten. Dit staat bekend als kwantitatieve versoepeling (QE). QE stimuleert de economie door het aantal in omloop zijnde overheidseffecten te verminderen. De toename van geld ten opzichte van een afname van effecten creëert meer vraag naar bestaande effecten, verlaagt de rente en stimuleert het nemen van risico's.

Een reserveratio is een hulpmiddel dat door centrale banken wordt gebruikt om de kredietactiviteit te vergroten. Tijdens recessies lenen banken minder snel geld en consumenten hebben minder kans op leningen vanwege economische onzekerheid. De centrale bank streeft naar meer kredietverstrekking door banken door de reserveverhouding te verlagen, wat in wezen de hoeveelheid kapitaal is die een commerciële bank moet aanhouden bij het verstrekken van leningen.

Voorbeelden van de implementatie van monetair beleid

De meest algemeen erkende succesvolle uitvoering van het monetaire beleid in de Verenigde Staten vond plaats in 1982 tijdens de anti-inflatoire recessie veroorzaakt door de Federal Reserve onder leiding van Paul Volcker.

De Amerikaanse economie van eind jaren zeventig kende een stijgende inflatie en stijgende werkloosheid. Dit fenomeen, stagflatie genoemd, werd voorheen als onmogelijk beschouwd volgens de Keynesiaanse economische theorie en de inmiddels ter ziele gegane Phillips Curve. Tegen 1978 maakte Volcker zich zorgen dat de Federal Reserve de rentetarieven te laag hield en tot 9% liet stijgen. Toch bleef de inflatie bestaan.

Volcker bleef op koers en bleef de inflatiedruk bestrijden door de rente te verhogen. Tegen juni 1981 steeg het tarief van de gevoede fondsen tot 20% en de prime rate tot 21, 5%. De inflatie, die datzelfde jaar een piek bereikte van 13, 5%, stortte halverwege 1983 in op 3, 2%.

De stijgende tarieven waren een schok voor de kapitaalstructuur in de economie. Veel bedrijven moesten opnieuw onderhandelen over hun schulden en kosten besparen. Banken riepen leningen in en de totale bestedingen en leningen daalden dramatisch. Tijdens deze reorganisatie steeg de werkloosheid in de VS voor het eerst sinds de Grote Depressie tot meer dan 10%. De doelstelling van het monetaire beleid van het verlagen van de inflatie leek echter te zijn bereikt.

Een recenter voorbeeld van een expansief monetair beleid werd in de late jaren 2000 tijdens de Grote Recessie in de Verenigde Staten gezien. Toen de huizenprijzen begonnen te dalen en de economie vertraagde, begon de Federal Reserve haar disconteringsvoet te verlagen van 5, 25% in juni 2007 helemaal tot 0% tegen het einde van 2008. Met de economie nog steeds zwak, begon het met aankopen van de overheid effecten van januari 2009 tot augustus 2014, voor een totaal van US $ 3, 7 biljoen.