Uitleg van het Capital Asset Pricing Model (CAPM)

Hoeveel u uw beleggingen ook diversifieert, er zal altijd een bepaald risiconiveau bestaan. Dus zoeken beleggers natuurlijk naar een rendement dat dat risico compenseert. Het Capital Asset Pricing Model (CAPM) helpt bij het berekenen van het investeringsrisico en welk rendement op een investering een belegger mag verwachten.

Systematisch risico versus niet-systematisch risico

Het prijsmodel voor kapitaalgoederen werd ontwikkeld door de financieel econoom (en later Nobelprijswinnaar in de economie) William Sharpe, uiteengezet in zijn boek Portfolio Theory and Capital Markets uit 1970. Zijn model begint met het idee dat individuele beleggingen twee soorten risico's bevatten:

1. Systematisch risico - Dit zijn marktrisico's - dat wil zeggen algemene risico's van beleggen - die niet kunnen worden gediversifieerd. Rentevoeten, recessies en oorlogen zijn voorbeelden van systematische risico's.
2. Niet-systematisch risico - Dit risico wordt ook wel 'specifiek risico' genoemd en heeft betrekking op afzonderlijke aandelen. In meer technische termen vertegenwoordigt het de component van het rendement van een aandeel dat niet gecorreleerd is met algemene marktbewegingen.

De moderne portefeuilletheorie toont aan dat specifiek risico kan worden weggenomen of op zijn minst kan worden beperkt door diversificatie van een portefeuille. Het probleem is dat diversificatie het probleem van systematisch risico nog steeds niet oplost; zelfs een portefeuille met alle aandelen op de aandelenmarkt kan dat risico niet wegnemen. Daarom is bij de berekening van een verdiend rendement de meeste plaaginvesteerders het systematisch risico.

De CAPM-formule

CAPM is geëvolueerd als een manier om dit systematische risico te meten. Sharpe vond dat het rendement op een individueel aandeel of een aandelenportefeuille gelijk zou moeten zijn aan de kapitaalkosten. De standaardformule blijft de CAPM, die de relatie beschrijft tussen risico en verwacht rendement.

Hier is de formule:

Ra = Rrf + βa ∗ (Rm − Rrf) waarbij: Ra = Verwacht rendement op een securityRrf = Risicovrij tariefRm = Verwacht rendement van de marktβa = De bèta van het beveiligingssysteem \ begin {uitgelijnd} & R_a = R_ {rf} + \ beta_a * \ left (R_m - R_ {rf} \ right) \\ & \ textbf {where:} \\ & R_a = \ text {Verwacht rendement op een beveiliging} \\ & R_ {rf} = \ text {Risicovrij rate} \\ & R_m = \ text {Verwacht rendement van de markt} \\ & \ beta_a = \ text {De bèta van de beveiliging} \\ & \ left (R_m - R_ {rf} \ right) = \ text {Equity marktpremie} \ end {uitgelijnd} Ra = Rrf + βa ∗ (Rm −Rrf) waarbij: Ra = Verwacht rendement op een beveiligingRrf = Risicovrije koersRm = Verwacht rendement van de marktβa = De bèta van de beveiliging

Het uitgangspunt van CAPM is de risicovrije rente - doorgaans een rendement op 10-jaars staatsobligaties. Er wordt een premie toegevoegd, een vergoeding die beleggers eisen als compensatie voor het extra risico dat ze lopen. Deze aandelenmarktpremie bestaat uit het verwachte rendement van de markt als geheel minus het risicovrije rendement. De risicopremie op aandelen wordt vermenigvuldigd met een coëfficiënt die Sharpe "bèta" noemt.

Beta's rol in CAPM

Volgens CAPM is bèta de enige relevante maatstaf voor het risico van een aandeel. Het meet de relatieve volatiliteit van een aandeel, dat wil zeggen, het laat zien hoeveel de prijs van een bepaald aandeel op en neer springt vergeleken met hoeveel de gehele beurs op en neer springt. Als een aandelenkoers exact in lijn met de markt beweegt, is de bèta van het aandeel 1. Een aandeel met een bèta van 1, 5 zou met 15% stijgen als de markt met 10% zou stijgen en met 15% dalen als de markt met 10% zou dalen. .

Bèta wordt gevonden door statistische analyse van individuele, dagelijkse aandelenkoersrendementen in vergelijking met de dagelijkse rendementen van de markt over precies dezelfde periode. In hun klassieke 1972-studie 'The Capital Asset Pricing Model: Some Empirical Tests' bevestigden financieel economen Fischer Black, Michael C. Jensen en Myron Scholes een lineair verband tussen het financiële rendement van aandelenportefeuilles en hun bèta's. Ze bestudeerden de prijsbewegingen van de aandelen op de New York Stock Exchange tussen 1931 en 1965.

Bèta, vergeleken met de aandelenrisicopremie, toont het bedrag aan compensatie dat beleggers nodig hebben om extra risico te nemen. Als de bèta van het aandeel 2.0 is, is het risicovrije tarief 3% en is het marktrendement 7%, het overtollige rendement van de markt is 4% (7% - 3%). Dienovereenkomstig is het overtollige rendement van het aandeel 8% (2 x 4%, het marktrendement vermenigvuldigd met de bèta), en het totale vereiste rendement van het aandeel is 11% (8% + 3%, het overtollige rendement van het aandeel plus de risicovrije rente) .

Wat de bètaberekening aangeeft, is dat een riskantere investering een premie moet verdienen boven het risicovrije tarief. Het bedrag boven de risicovrije rente wordt berekend door de aandelenmarktpremie vermenigvuldigd met de bèta ervan. Met andere woorden, het is mogelijk om, door de afzonderlijke delen van de CAPM te kennen, te bepalen of de huidige prijs van een aandeel in overeenstemming is met het waarschijnlijke rendement.

Wat CAPM betekent voor beleggers

Dit model presenteert een eenvoudige theorie die een eenvoudig resultaat oplevert. De theorie zegt dat de enige reden waarom een ​​belegger gemiddeld meer zou moeten verdienen door in één aandeel te beleggen in plaats van een ander, is dat één aandeel risicovoller is. Het is niet verrassend dat het model de moderne financiële theorie is gaan domineren. Maar werkt het echt?

Het is niet helemaal duidelijk. Het grote knelpunt is beta. Toen professoren Eugene Fama en Kenneth French naar aandelenrendementen op de New York Stock Exchange, de American Stock Exchange en Nasdaq keken, ontdekten ze dat verschillen in bèta's over een lange periode de prestaties van verschillende aandelen niet verklaarden. De lineaire relatie tussen bèta en individuele aandelenrendementen wordt ook over kortere perioden verbroken. Deze bevindingen lijken erop te wijzen dat CAPM mogelijk onjuist is.

Hoewel sommige studies twijfels doen rijzen over de geldigheid van CAPM, wordt het model nog steeds veel gebruikt in de investeringsgemeenschap. Hoewel het moeilijk is om vanuit bèta te voorspellen hoe individuele aandelen op bepaalde bewegingen kunnen reageren, kunnen beleggers waarschijnlijk veilig afleiden dat een portefeuille met hoog-bèta-aandelen meer dan de markt in beide richtingen zal bewegen, en een portefeuille met laag-bèta-aandelen zal bewegen minder dan de markt.

Dit is belangrijk voor beleggers, met name fondsbeheerders, omdat ze misschien niet willen of niet in staat zijn om contanten aan te houden als ze denken dat de markt waarschijnlijk zal dalen. Als dat zo is, kunnen ze in plaats daarvan low-beta-aandelen houden. Beleggers kunnen een portefeuille aanpassen aan hun specifieke risico-rendementsvereisten, gericht op het houden van effecten met bèta's van meer dan 1 terwijl de markt stijgt, en effecten met bèta's van minder dan 1 wanneer de markt daalt.

Niet verrassend droeg CAPM bij aan de toename van het gebruik van indexering - het samenstellen van een aandelenportefeuille om een ​​bepaalde markt of activaklasse na te bootsen - door risicomijdende beleggers. Dit is grotendeels te wijten aan de boodschap van CAPM dat het alleen mogelijk is om hogere rendementen te behalen dan die van de markt als geheel door een hoger risico te nemen (bèta).

Het komt neer op

Het prijsmodel voor kapitaalgoederen is geenszins een perfecte theorie. Maar de geest van CAPM is correct. Het biedt een nuttige maatregel die beleggers helpt bepalen welk rendement ze verdienen op een investering, in ruil voor het risico dat hun geld ermee loopt.