FDIC verzekerd account
Een FDIC-verzekerde rekening is een bank- of spaarrekening (spaar- en leenvereniging) die voldoet aan de vereisten om gedekt te worden door de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC). Het type rekeningen dat FDIC-verzekerd kan zijn, zijn onderhandelbare herroepingsopdrachten (NU), cheques, spaarrekeningen en geldmarktrekeningen; en depositocertificaten (CD's). Het maximale bedrag dat verzekerd is op een gekwalificeerde rekening is $ 250.000 per deposant, per FDIC-verzekerde bank en per eigendomscategorie. Dat betekent dat als u tot dat bedrag op een bankrekening heeft en de bank faalt, de FDIC u compenseert voor eventuele verliezen die u hebt geleden. Elk bedrag dat $ 250.000 overschrijdt, moet worden verdeeld over meerdere door FDIC verzekerde banken.
FDIC-verzekerde rekening breken
Een gekwalificeerde rekening moet worden aangehouden bij een bank die deelnemer is van het FDIC-programma. Deelnemende banken moeten een officieel bord tonen aan elk loket of station waar regelmatig deposito's worden ontvangen. Depositors kunnen verifiëren of een bank lid is van FDIC via een zoekopdracht op FDIC.gov. Lidmaatschap van de FDIC is vrijwillig, bij aangesloten banken of financiert de verzekeringsdekking via premiebetalingen. Credit union accounts kunnen worden verzekerd tot $ 250.000 als de credit union lid is van de National Credit Union Administration (NCUA).
FDIC-verzekerd account: dekking en limieten
Kortom, alle direct opeisbare rekeningen die algemene verplichtingen van de bank worden, worden gedekt door de FDIC. Rekeningen die niet in aanmerking komen voor FDIC-dekking omvatten kluisjes, beleggingsrekeningen (met aandelen, obligaties, enz.), Beleggingsfondsen (hier is waarom) en levensverzekeringen. Individuele pensioenrekeningen (IRA's) zijn verzekerd tot $ 250.000, evenals herroepbare trustrekeningen, hoewel dekking voor herroepbaar vertrouwen ook geldt voor elke in aanmerking komende begunstigde.
FDIC garandeert stortingen tot $ 250.000 per account per persoon. Voor gezamenlijke accounts ontvangt elke mede-eigenaar de volledige $ 250.000 aan bescherming, dus samen met de vele andere voordelen van een gezamenlijke account, zouden een paar of partners met een gezamenlijke account met $ 500.000 aan borg volledig worden beschermd. Meerdere rekeningen in dezelfde bank onder dezelfde naam van dezelfde rekeninghouder worden bij elkaar opgeteld om het bedrag van de verzekerde deposito's te bepalen, dus een persoon met twee rekeningen bij dezelfde bank van in totaal $ 300.000 zou $ 50.000 onbeschermd zijn.
De stortingslimieten zijn echter gescheiden voor elke verschillende bank, zelfs voor dezelfde eigenaar. Stel dat John H. Doe $ 200.000 heeft bij Bank A en $ 150.000 extra bij Bank B. Hoewel zijn totale stortingen meer dan $ 250.000 bedragen, wordt hij beschouwd als volledig gedekt zolang beide banken FDIC-verzekerd zijn. Als hij de $ 150.000 overdraagt aan Bank A, verliest hij dekking op $ 100.000, aangezien zijn totale storting bij Bank A nu $ 350.000 is. Een dergelijke verzekering tegen deposito's komt ten goede aan spaarders omdat ze zich alleen zorgen hoeven te maken over het vinden van de beste rente op een spaarrekening in plaats van of hun geld veilig is.
Doel van de FDIC
De FDIC bewaakt tegen faillissement van banken in de Verenigde Staten. Het werd opgericht als onderdeel van de Banking Act van 1933 na een periode van vier jaar waarin bijna 10.000 Amerikaanse banken faalden of hun activiteiten opschortten. De meeste van deze sluitingen waren het gevolg van een run op de bank; banken hadden niet genoeg geld in hun kluizen om aan de opnameverzoeken van deposanten te voldoen, dus moesten ze hun deuren sluiten, waardoor veel gezinnen geen toegang hadden tot hun spaargeld. Het doel was om het geloof van in paniek geraakte Amerikanen te herstellen na de beurskrach van 1929 en het begin van de Grote Depressie.
Conceptueel dient de FDIC als een bolwerk tegen paniek in de toekomst. De FDIC 'verzekert' of garandeert de waarde van alle bankdeposito's tot een bepaald bedrag (dat sinds de oprichting is gegroeid: in oktober 2008 heeft het Congres het bedrag dat door de FDIC-depositoverzekering wordt gedekt, verhoogd van $ 100.000 naar de huidige $ 250.000). De FDIC, die de risico's voor gedeponeerde fondsen bewaakt en aanpakt, dient vandaag om het vertrouwen van het publiek te behouden en de stabiliteit in het financiële systeem te bevorderen door de bevordering van degelijke bankpraktijken.
Volgens de FDIC heeft geen enkele inlegger een cent aan verzekerde fondsen verloren als gevolg van bankfaillissement sinds de verzekering op 1 januari 1934 debuteerde. Gemeten op de verdiensten van het voorkomen van paniek, is de FDIC een doorslaand succes geweest. Lasteraars geloven dat gedwongen depositoverzekeringen moreel gevaar in het banksysteem met zich meebrengen en spaarders en banken aanmoedigt om risicovoller gedrag te vertonen; klanten hoeven immers niet te schelen welke bank veiliger leningen verstrekt als de FDIC ze toch allemaal zal redden. Desalniettemin heeft de Amerikaanse economie in de ruim 80 jaar van de FDIC geen legitieme paniek gehad.
FDIC verzekerde rekening en fractionele reservebankieren
Om te begrijpen hoe en waarom de FDIC functioneert, is het van cruciaal belang om te begrijpen hoe het moderne spaar- en leenstelsel werkt. Moderne bankrekeningen zijn niet zoals kluisjes; het geld van de deposant gaat niet in een geïndividualiseerde kluislade om nutteloos te wachten tot toekomstige opname. In plaats daarvan leiden banken geld van depositorrekeningen om nieuwe leningen te verstrekken omdat ze inkomsten uit de rente willen genereren.
De federale overheid vereist dat de meeste banken slechts 10% van alle deposito's bij de hand houden; de overige 90% kan worden gebruikt om leningen te verstrekken. Als u een bankstorting van $ 1.000 heeft gedaan, kan uw bank in feite $ 900 van die storting nemen en gebruiken om een autolening of een hypotheek te financieren. Dit creëert een situatie waarin een deposant een claim heeft van $ 1.000 op een spaarrekening, terwijl een lener tegelijkertijd een claim heeft op $ 900 in kredietfondsen.
Dit is het particuliere mechanisme waarmee banken nieuw geld in de economie creëren, dat economen soms de depositvermenigvuldiger noemen. Dit soort bankieren wordt "fractional reserve banking" genoemd, omdat slechts een klein deel van de totale deposito's als reserves bij de bank worden bewaard. Fractioneel reservebankieren creëert extra liquiditeit op de kapitaalmarkten en helpt de rente laag te houden, maar het kan ook een onstabiele bankomgeving creëren.
Bankstoringen
Fractioneel reservebankieren is kwetsbaar wanneer te veel deposanten tegelijkertijd hun geld terug vragen. Een fractionele reservebank behoudt misschien slechts 10% van de beschikbare deposito's, maar het is mogelijk dat de klanten van de bank tegelijkertijd tegelijkertijd meer dan 10% van hun geld kunnen opvragen. Wanneer te veel spaarders hun geld terug vragen, een zogenaamde 'bankrun', moet de bank sommige klanten met lege handen afwijzen. Andere spaarders verliezen hun vertrouwen en vragen ook hun geld terug, uit angst dat ze hun spaargeld niet kunnen terugverdienen.
Historisch gezien hebben bankruns een besmettelijk effect gecreëerd dat zich naar andere banken verspreidt. Anders kunnen gezonde banken runs van hun spaarders zien, wat leidt tot systemische bankpanics. De Verenigde Staten hebben verschillende bankpanieken meegemaakt, met name in 1907, die een drijvende kracht was achter de oprichting van de Federal Reserve in 1913, en opnieuw aan het begin van de Grote Depressie.
In juridisch jargon "faalt" een bank alleen wanneer deze wordt gesloten door een federale of nationale regelgevende instantie. Buiten paniek gebeurt dit hoogstwaarschijnlijk omdat de bank de bankwetten overtreedt of onjuiste financiële beslissingen neemt, zoals slechte leningen of investeringen, en niet in staat is aan depositoverzoeken te voldoen.
Als een FDIC-verzekerde bank niet kan voldoen aan de depositoverplichtingen, treedt de FDIC in werking en betaalt de verzekering aan de inleggers op hun rekeningen. Eenmaal "mislukt", wordt de bank zelf verondersteld door de FDIC, die de activa van de bank verkoopt en alle verschuldigde schulden betaalt. Wanneer een bank failliet gaat, krijgen rekeninghouders hun geld vrijwel onmiddellijk terug tot het verzekerde bedrag. Als hun deposito's die limiet overschrijden, moeten ze wachten tot de FDIC de activa van de bank verkoopt om een eventueel overschot terug te verdienen.
Het FDIC-reservefonds
Vóór 2006 financierde de FDIC zichzelf via het Bankverzekeringsfonds en het Savings Association Insurance Fund. Deze waren in wezen samengesteld uit verzekeringspremies die de FDIC aan aangesloten banken in rekening bracht voor huisvesting en bewaring van hun fondsen.
President George W. Bush ondertekende de Federal Deposit Insurance Reform Act van 2005 om de concurrerende fondsen samen te voegen. Vanaf 2015 blijven alle premies achter in het Deposit Insurance Fund (DIF), van waaruit alle FDIC-verzekerde deposito's worden gedekt.
Het systeem is nooit volledig gefinancierd; in feite is de FDIC normaal gesproken meer dan 99% lager dan zijn totale verzekeringsblootstelling. Het Congres verleende de FDIC de macht om tot $ 500 miljard te lenen van het ministerie van Financiën, waardoor het systeem effectief werd ondersteund door de Federal Reserve. Met andere woorden, als de FDIC zijn andere opties uitgeput, zal de overheid ingrijpen om verdere financiële ondersteuning te bieden.
De FDIC kan ook geld lenen van de Schatkist in de vorm van kortlopende leningen. Dit gebeurde tijdens de spaar- en kredietcrisis in 1991, toen de FDIC genoodzaakt was enkele miljarden dollars te lenen om de rekeningen van de falende spaargelden te dekken.