Garn-St. Germain Depository Institutions Act
The Garn-St. Germain Depository Institutions Act werd in 1982 door het Congres aangenomen om de druk op banken en spaartegoeden en leningen te verminderen die toenam nadat de Federal Reserve de rente had verhoogd in een poging de inflatie te bestrijden. De wet volgde op de oprichting van het Deregulatiecomité voor depositarisinstellingen door de Monetary Control Act, die als hoofddoel had de renteplafonds voor bankdeposito's tegen 1986 af te schaffen.
The Garn-St. Germain Depository Institutions Act is vernoemd naar sponsors Congreslid Fernand St. Germain, een democraat uit Rhode Island, en senator Jake Garn, een republikein uit Utah. Co-sponsors van de rekening waren congreslid Steny Hoyer en senator Charles Schumer. Het wetsvoorstel passeerde het Huis met een substantiële marge van 272-91.
Belangrijkste leerpunten
- The Garn-St. Germain Depository Institutions Act verlichtte de bankdruk en was bedoeld om de inflatie te bestrijden.
- Deze act is vernoemd naar congreslid Fernand St. Germain en senator Jake Garn. Congreslid Steny Hoyer en senator Charles Schumer waren cosponsors.
- Titel VIII van de Garn-St. Met Germain Depository Act konden banken hypotheken met een aanpasbare rente aanbieden.
Hoe de Garn-St. Germain Depository Institutions Act Works
De inflatie in de Verenigde Staten was aanzienlijk gestegen in het midden van de jaren zeventig en opnieuw nadat de Federal Reserve de tarieven tot in de jaren tachtig agressief begon te verhogen in de hoop de trend om te keren. Beleggers stroomden naar beleggingsfondsen voor beleggingsfondsen om hogere rentetarieven te verkrijgen, en bedrijven ontwikkelden alternatieven zoals terugkoopovereenkomsten.
Traditionele banken zaten in het midden omdat ze meer betaalden voor hun deposito's dan ze verdienden aan hypotheekleningen die in eerdere jaren tegen veel lagere rentetarieven waren verstrekt. Banken waren ook niet in staat om onder lagere rentetarieven voor hun eigen langetermijnbelangen uit te komen, waardoor ze illiquide werden omdat ze niet in staat waren om voldoende deposito's te verkrijgen om hun bestaande leningen te financieren. Tegelijkertijd beperkte Fed Regulation Q banken en spaargelden en leningen (ook wel S&L of spaargeld genoemd) om hun rentetarieven te verhogen.
Titel VIII van de Garn-St. Germain Depository Act, "Alternative Mortgage Transactions", machtigde banken om hypotheken met een variabele rente aan te bieden. De wet had echter ook substantiële voordelen voor eigenaren van onroerend goed voor consumenten, omdat het consumenten in staat stelde hun onroerend goed met hypotheek in inter vivos trusts te plaatsen zonder dat de verkoopclausule optrad die banken in staat stelt om het verschuldigde saldo op een hypotheek af te sluiten en te innen. eigendom wanneer eigendom van dat eigendom wordt overgedragen. Dit maakte het voor eigenaren van onroerend goed gemakkelijker om onroerend goed door te geven aan minderjarigen en erfgenamen, en stond de rijken ook toe hun onroerend goed te beschermen tegen schuldeisers of schikkingen.
Veel analisten zijn van mening dat de wet een van de factoren was die bijdroeg aan de spaar- en kredietcrisis, die resulteerde in een van de grootste reddingsoperaties van de overheid in de Amerikaanse geschiedenis, die ongeveer $ 124 miljard kostte.
Onbedoelde gevolgen
The Garn-St. Germain Depository Institutions Act verwijderde het renteplafond voor banken en spaargeld, machtigde hen om commerciële leningen te verstrekken en gaf de federale agentschappen de mogelijkheid om bankacquisities goed te keuren. Toen de regelgeving eenmaal was losgemaakt, begonnen S & L's echter met risicovolle activiteiten om verliezen te dekken, zoals leningen voor commercieel onroerend goed en investeringen in junk bonds.
Depositors in S & L's bleven geld naar deze risicovolle pogingen leiden omdat hun deposito's verzekerd waren door de Federal Savings and Loan Insurance Corporation (FSLIC).
Uiteindelijk zijn veel analisten van mening dat de wet een van de factoren was die bijdroeg aan de spaar- en kredietcrisis, die resulteerde in een van de grootste reddingsoperaties van de overheid in de Amerikaanse geschiedenis, die ongeveer $ 124 miljard kostte. Langetermijngevolgen omvatten het overwicht van 2/28 hypotheken met een aanpasbare rente, die uiteindelijk kunnen hebben bijgedragen aan de subprime-kredietcrisis en de grote recessie van 2008.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.