Hoe banken rentetarieven op uw leningen bepalen

Wanneer u naar een bank gaat om een ​​rekening te openen, zult u zien dat elk soort depositorekening een verschillende rentevoet heeft, afhankelijk van de bank en de rekening. De Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) meldt dat het type rekeningen dat meestal de hoogste rentetarieven verdient, geldmarktrekeningen zijn, dan spaarrekeningen en ten slotte het controleren van rekeningen.

Een bank verdient een spread op de fondsen die ze uitleent van de fondsen die ze als storting opneemt. De netto rentemarge (NIM), die de meeste banken elk kwartaal rapporteren, vertegenwoordigt deze spread, wat simpelweg het verschil is tussen wat het verdient aan leningen en wat het betaalt als rente op deposito's. Dit wordt natuurlijk veel gecompliceerder gezien de duizelingwekkende reeks kredietproducten en rentetarieven die worden gebruikt om de uiteindelijk voor leningen in rekening gebrachte rente te bepalen.

Hieronder vindt u een overzicht van hoe een bank de rentevoet voor consumenten en zakelijke leningen bepaalt.

Het begint allemaal met rentebeleid

Banken zijn over het algemeen vrij om de rentevoet te bepalen die zij zullen betalen voor deposito's en kosten voor leningen, maar ze moeten rekening houden met de concurrentie, evenals de marktniveaus voor tal van rentetarieven en Fed-beleid.

De Federal Reserve Bank van de Verenigde Staten beïnvloedt de rentetarieven door bepaalde rentetarieven vast te stellen, vereisten voor de bankreserve op te leggen en “risicovrij” te kopen en verkopen (een term die wordt gebruikt om aan te geven dat deze tot de veiligste van de bestaande behoren) invloed hebben op de deposito's die banken aanhouden bij de Fed.

Dit wordt het monetaire beleid genoemd en is bedoeld om de economische activiteit te beïnvloeden, evenals de gezondheid en veiligheid van het totale banksysteem. De meeste marktgebaseerde landen hanteren een soortgelijk type monetair beleid in hun economieën. Het belangrijkste middel dat de Amerikaanse Fed gebruikt om het monetaire beleid te beïnvloeden, is het vaststellen van de federale fondsenkoers, die simpelweg de rente is die banken gebruiken om aan elkaar te lenen en met de Fed te handelen. Wanneer de Fed renteverhogingen instelt, zoals vier keer in 2018, stijgt de winst voor de banksector.

Veel andere rentetarieven, waaronder de prime rate, een rentetarief dat banken gebruiken voor de ideale klant (meestal een zakelijke klant) met een solide kredietwaardigheid en betalingsgeschiedenis, zijn gebaseerd op Fed-tarieven zoals de Fed-fondsen.

Andere overwegingen waarmee banken rekening kunnen houden, zijn verwachtingen voor de inflatie, de vraag naar en de snelheid voor geld in de Verenigde Staten en, internationaal, aandelenmarktniveaus en andere factoren.

Marktgebaseerde factoren

Terugkerend naar de NIM, proberen banken deze te maximaliseren door de steilheid van de opbrengstcurves te bepalen. De rentecurve toont in principe in grafische vorm het verschil tussen de korte en de lange rente. Over het algemeen wil een bank lenen of kortetermijnrente betalen aan deposanten en lenen tegen het langetermijndeel van de rentecurve. Als een bank dit met succes kan doen, zal het geld verdienen en aandeelhouders behagen.

Een omgekeerde rentecurve, wat betekent dat de rentetarieven aan de linkerkant of het kortetermijnspectrum hoger zijn dan de langetermijnrente, maakt het voor een bank vrij moeilijk om winstgevend te lenen. Gelukkig komen omgekeerde opbrengstcurven niet vaak voor en duren ze over het algemeen niet erg lang.

In één rapport, met de titel "Hoe stellen banken rentetarieven vast", wordt geschat dat banken hun tarieven baseren op economische factoren, waaronder het niveau en de groei van het bruto binnenlands product (bbp) en de inflatie. Het citeert ook rentevoetvolatiliteit - de ups en downs in markttarieven - als een belangrijke factor waar banken naar kijken.

Deze factoren hebben allemaal invloed op de vraag naar leningen, waardoor de rente hoger of lager kan worden. Wanneer de vraag laag is, zoals tijdens een economische recessie, zoals de Grote Recessie, die officieel tussen 2007 en 2009 heeft geduurd, kunnen banken de depositorente verhogen om klanten aan te moedigen om te lenen, of de rentetarieven verlagen om klanten te stimuleren om te lenen.

Lokale marktoverwegingen zijn ook belangrijk. Kleinere markten kunnen hogere rentetarieven hebben als gevolg van minder concurrentie, evenals het feit dat de kredietmarkten minder liquide zijn en een lager algemeen leenvolume hebben.

Client ingangen

Zoals hierboven vermeld, is de prime rate van een bank - de rente die banken aan hun meest kredietwaardige klanten in rekening brengen - de beste rente die ze bieden en gaat ze uit van een zeer grote kans dat de lening volledig en op tijd wordt terugbetaald. Maar zoals elke consument die heeft geprobeerd een lening af te sluiten weet, spelen een aantal andere factoren een rol.

Bijvoorbeeld, hoeveel een klant leent, wat zijn of haar credit score is, en de algehele relatie met de bank (bijvoorbeeld het aantal producten dat de klant gebruikt, hoe lang hij of zij klant is geweest, de grootte van de rekeningen) komen allemaal in het spel.

De hoeveelheid geld die wordt gebruikt als aanbetaling voor een lening zoals een hypotheek - of het nu geen, 5 procent, 10 procent of 20 procent is - is ook belangrijk. Studies hebben aangetoond dat wanneer een klant een grote initiële aanbetaling doet, hij of zij voldoende "skin in the game" heeft om niet weg te lopen van een lening in moeilijke tijden.

Het feit dat consumenten weinig geld neerlegden (en zelfs leningen hadden met negatieve aflossingsschema's, wat betekent dat het leningssaldo in de loop van de tijd toenam) om huizen te kopen tijdens de Woonbel van de vroege jaren 2000, wordt gezien als een enorme factor die de vlammen van de subprime hypotheekmassa en de daaruit voortvloeiende grote recessie. Onderpand of andere activa (auto, huis, ander onroerend goed) als onderpand voor de lening, beïnvloedt ook de huid in het spel.

De looptijd van de lening, of hoe lang tot het einde van de looptijd, is ook belangrijk. Bij een langere looptijd is het risico groter dat de lening niet wordt afgelost. Dit is over het algemeen de reden waarom de langetermijnrente hoger is dan die voor de korte termijn. Banken kijken ook naar de totale capaciteit voor klanten om schulden aan te gaan.

De schuldendienstverhouding probeert bijvoorbeeld een handige formule te maken die een bank gebruikt om de rentevoet in te stellen die zij voor een lening in rekening brengt, of die zij in staat is te betalen op een aanbetaling.

Een samenvatting van verschillende rentetarieven

Er zijn veel andere soorten rentetarieven en leningproducten. Als het gaat om het vaststellen van de tarieven, zijn bepaalde leningen, zoals hypothecaire leningen voor woonhuizen, mogelijk niet gebaseerd op de prime rate, maar eerder op de US Treasury Bill-rente (een korte rente van de overheid), de London Interbank Aangeboden Rate (LIBOR) en Amerikaanse staatsobligaties op langere termijn.

Naarmate de tarieven op deze benchmarks stijgen, stijgen ook de tarieven die banken hanteren. Andere leningen en tarieven omvatten door de overheid gefinancierde leningen zoals hypotheekgedekte effecten (MBS), leningen voor studenten en leningen voor kleine ondernemingen (SBA-leningen), waarvan de laatste gedeeltelijk worden ondersteund door de overheid.

Wanneer de overheid achter je staat, zijn de leenrente vaak lager en worden deze gebruikt als basis voor andere leningen aan consumenten en bedrijven. Dit kan natuurlijk leiden tot roekeloze leningen en morele risico's wanneer leners aannemen dat de overheid ze zal redden als een lening slecht wordt.

Het komt neer op

Banken gebruiken een reeks factoren om rentetarieven vast te stellen. De waarheid is dat ze op zoek zijn naar maximale winst (via de NIM) voor hun aandeelhouders. Aan de andere kant zoeken consumenten en bedrijven het laagst mogelijke tarief. Een gezond verstand benadering voor het verkrijgen van een goede koers zou zijn om de bovenstaande discussie op zijn kop te zetten, of te kijken naar de tegenovergestelde factoren van wat een bank mogelijk zoekt.

De eenvoudigste manier om te beginnen is vanuit de input van klanten, zoals het hebben van de hoogst mogelijke credit score, het stellen van onderpand of een grote aanbetaling voor een lening, en het gebruiken van veel diensten (cheques, sparen, makelaardij, hypotheek) van dezelfde bank een korting.

Lenen tijdens een neerwaartse economie of wanneer de onzekerheid groot is (over factoren zoals inflatie en een volatiel renteklimaat) kan een goede strategie zijn om een ​​gunstig tarief te bereiken - vooral als u een tijdstip kiest waarop een bank bijzonder gemotiveerd kan zijn om een deal of geef je de best mogelijke prijs. Ten slotte kan het zoeken naar een lening of rente met overheidssteun u ook helpen om de laagst mogelijke rente te behalen.