Hoe veroorzaken asset-bubbels recessies?

Asset bubbels dragen de schuld van enkele van de meest verwoestende recessies die de Verenigde Staten ooit hebben doorgemaakt. De beurszeepbel van de jaren 1920, de dot-com-zeepbel van de jaren 1990 en de onroerendgoed-zeepbel van de jaren 2000 waren activa-bubbels gevolgd door scherpe economische neergang. Activabellen zijn vooral verwoestend voor particulieren en bedrijven die te laat beleggen, wat betekent kort voordat de bubbel barst. Deze ongelukkige timing tast het vermogen aan en zorgt ervoor dat bedrijven failliet gaan, wat een cascade-effect van hogere werkloosheid, lagere productiviteit en financiële paniek veroorzaakt.

Belangrijkste leerpunten

• Er zijn zeepbellen wanneer de marktprijzen in sommige sectoren veel hoger zijn dan de grondslagen suggereren.
• Van marktpsychologie en emoties zoals hebzucht en herdersinstincten wordt gedacht dat ze brandstof voor bellen bieden.
• Wanneer bellen uiteindelijk knallen, hebben ze de neiging om economische pijn in hun kielzog achter te laten, waaronder recessie of zelfs depressie.

Hoe activabellen werken

Een actiefzeepbel doet zich voor wanneer de prijs van een actief, zoals aandelen, obligaties, onroerend goed of grondstoffen, snel stijgt zonder onderliggende fundamenten, zoals een even snel stijgende vraag, om de prijspiek te rechtvaardigen.

Net als een sneeuwbal voedt een zeepbel zichzelf. Wanneer een activaprijs begint te stijgen met een aanzienlijk hogere koers dan de bredere markt, springen opportunistische beleggers en speculanten in en bieden de koers nog meer op. Dit leidt tot verdere speculatie en verdere prijsstijgingen die niet worden ondersteund door marktfundamentals.

Het echte probleem begint wanneer de zeepbel zo snel gaat dat gewone mensen, van wie velen weinig tot geen beleggingservaring hebben, dit opmerken en besluiten dat ze kunnen profiteren van stijgende prijzen. De resulterende stroom van investeringsdollars in het actief duwt de prijs naar een nog hoger en onhoudbaar niveau.

Uiteindelijk veroorzaakt een van de verschillende triggers dat de activabubbel barst. Dit zorgt ervoor dat de prijzen snel dalen en verwoesting veroorzaakt voor laatkomers in het spel, van wie de meesten een groot percentage van hun investeringen verliezen. Een veel voorkomende trigger is dat de vraag uitgeput raakt. De resulterende neerwaartse verschuiving oefent een neerwaartse druk uit op de prijzen. Een andere mogelijke trigger is een vertraging in een ander deel van de economie. Zonder economische kracht hebben minder mensen het beschikbare inkomen om te investeren in dure activa. Dit verschuift ook de vraagcurve naar beneden en laat de prijzen dalen.

Historische voorbeelden van activa-bubbels

De grootste zeepbellen in de recente geschiedenis zijn gevolgd door diepe recessies. Het omgekeerde is even waar. Sinds het begin van de 20e eeuw zijn de grootste en meest spraakmakende economische crises in de VS voorafgegaan door zeepbellen. Hoewel de correlatie tussen zeepbellen en recessies onweerlegbaar is, debatteren economen over de kracht van de oorzaak-gevolg-relatie. Er bestaat echter een universele overeenkomst dat het uiteenspatten van een zeepbel op zijn minst enige rol heeft gespeeld in elk van de volgende economische recessies.

De jaren 1920 Stock Market Bubble / The Great Depression

De jaren 1920 begonnen met een diepe maar korte recessie die plaatsmaakte voor een langdurige periode van economische expansie. Uitbundige rijkdom, zoals afgebeeld in F. Scott Fitzgerald's 'The Great Gatsby', werd een Amerikaanse steunpilaar tijdens de Roaring Twenties. De bubbel begon toen de overheid in reactie op de recessie de kredietbehoeften versoepelde en de rentetarieven verlaagde, in de hoop leningen aan te moedigen, de geldhoeveelheid te vergroten en de economie te stimuleren. Het werkte, maar te goed. Consumenten en bedrijven begonnen meer schulden aan te gaan dan ooit. Tegen het midden van het decennium was er nog $ 500 miljoen in omloop vergeleken met vijf jaar eerder. Aandelenkoersen stegen als gevolg van het nieuwe geld dat door de economie stroomde.

Het teveel aan jaren 1920 was leuk zolang het duurde, maar verre van duurzaam. Tegen 1929 begonnen scheuren in de gevel te verschijnen. Het probleem was dat de schuld de extravagantie van het decennium te veel had aangewakkerd. De slimme investeerders, degenen die waren afgestemd op het idee dat de goede tijden zouden eindigen, begonnen winst te nemen. Ze hielden hun winst vast en anticipeerden op een komende marktdaling. Het duurde niet lang voordat een enorme uitverkoop plaatsvond. Mensen en bedrijven begonnen hun geld zodanig op te nemen dat de banken niet over het beschikbare kapitaal beschikten om aan de verzoeken te voldoen. De snel verslechterende situatie culmineerde met de crash van 1929, die getuige was van de insolventie van verschillende grote banken als gevolg van bankruns.

De crash raakte The Great Depression, nog steeds bekend als de ergste economische crisis in de moderne Amerikaanse geschiedenis. Terwijl de officiële jaren van de depressie van 1929 tot 1939 waren, kwam de economie pas op lange termijn weer tot de Tweede Wereldoorlog in 1945 eindigde.

De recessie Dot-Com Bubble uit de jaren negentig

In het jaar 1990 bestonden de woorden internet, web en online niet eens in het gemeenschappelijke lexicon. Tegen 1999 domineerden ze de economie. De Nasdaq-index, die voornamelijk op technologie gebaseerde aandelen volgt, schommelde begin 500 onder de 500. Tegen de eeuwwisseling was het voorbij 5.000 gestegen.

Het internet heeft de manier veranderd waarop de wereld leeft en zaken doet. Veel robuuste bedrijven zijn gestart tijdens de dot-com-bubbel, zoals Google, Yahoo en Amazon. Het aantal van deze bedrijven dwergde echter het aantal fly-by-night bedrijven met geen langetermijnvisie, geen innovatie en vaak helemaal geen product. Omdat investeerders werden meegesleept in dot-com-manie, trokken deze bedrijven nog steeds miljoenen investeringsdollars aan, waarvan velen er zelfs in slaagden om publiek te worden zonder ooit een product op de markt te brengen.

Een uitverkoop van Nasdaq in maart 2000 betekende het einde van de dot-com-zeepbel. De recessie die volgde was relatief oppervlakkig voor de bredere economie maar verwoestend voor de technologische industrie. In de Bay Area in Californië, de thuisbasis van technisch zwaar Silicon Valley, bereikten de werkloosheidspercentages hun hoogste niveau in decennia.

De vastgoedbel uit de jaren 2000 / de grote recessie

Veel factoren kwamen samen om de vastgoedzeepbel uit 2000 te produceren. De grootste waren lage rentetarieven en aanzienlijk versoepelde kredietvoorwaarden. Terwijl huiskoorts zich verspreidde als een door droogte aangewakkerde brand, begonnen kredietverstrekkers, met name in de risicovolle arena die bekend staat als subprime, met elkaar te concurreren over wie de normen het meest kon versoepelen en de meest risicovolle kopers kon aantrekken. Een leningproduct dat het best het niveau van krankzinnigheid weerspiegelt dat subprime-kredietverstrekkers in het midden van de jaren 2000 bereikten, is de NI-NA-NE-lening; geen inkomsten, geen activa en geen werkgelegenheidsverificatie waren vereist voor goedkeuring.

Voor een groot deel van de jaren 2000 was het verkrijgen van een hypotheek eenvoudiger dan het krijgen van toestemming om een ​​appartement te huren. Als gevolg hiervan steeg de vraag naar onroerend goed. Makelaars in onroerend goed, bouwers, bankiers en hypotheekmakelaars dartelden in het overtollige, waardoor ze net zo gemakkelijk stapels geld verdienden als de Masters of the Universe uit de jaren 1980 in Tom Wolfe's "Bonfire of the Vanities".

Zoals je zou verwachten, was een bubbel grotendeels gevoed door de gewoonte om honderdduizenden dollars te lenen aan mensen die niet konden bewijzen dat ze activa of zelfs banen hadden, niet duurzaam. In bepaalde delen van het land, zoals Florida en Las Vegas, begonnen de huizenprijzen al in 2006 te dalen. Tegen 2008 was het hele land volledig in een economische crisis. Grote banken, waaronder de legendarische Lehman Brothers, werden insolvabel, als gevolg van het vastleggen van te veel geld aan effecten die werden ondersteund door de bovengenoemde subprime-hypotheken. De huizenprijzen daalden in sommige gebieden met meer dan 50%. Vanaf 2015 is de meerderheid van de Amerikanen van mening dat de economie nog steeds niet volledig is hersteld van de Grote Recessie.