Kosten voor bijzondere waardevermindering: het goede, het slechte en het lelijke

Een bijzondere waardevermindering is een relatief nieuwe term die wordt gebruikt om waardeloze goodwill af te schrijven. Deze kosten begonnen in 2002 de krantenkoppen te halen toen bedrijven nieuwe boekhoudregels aannamen en enorme afschrijvingen op goodwill openbaarden (bijvoorbeeld AOL - $ 54 miljard, SBC - $ 1, 8 miljard en McDonald's - $ 99 miljoen) om de verkeerde toewijzing van activa die plaatsvonden tijdens de dot com bubble (1995-2000). Ze werden opnieuw de overhand tijdens de Grote Recessie, omdat de zwakke economie en de haperende aandelenmarkt meer afschrijvingen op goodwill dwongen en zorgen over de balansen van bedrijven verhoogden. Dit artikel definieert de waardevermindering en kijkt naar de goede, slechte en lelijke effecten.

De bijzondere waardeverminderingen begonnen in 2002 de krantenkoppen te halen toen bedrijven nieuwe boekhoudregels aannamen en enorme afschrijvingen op goodwill openbaarden.

Waardevermindering gedefinieerd

Zoals bij de meeste algemeen aanvaarde boekhoudprincipes (GAAP), ligt de definitie van 'waardevermindering' in het oog van de toeschouwer. De voorschriften zijn complex, maar de basisprincipes zijn relatief eenvoudig te begrijpen. Volgens de nieuwe regels moet alle goodwill worden toegewezen aan de rapportage-eenheden van de onderneming die naar verwachting zullen profiteren van die goodwill. Vervolgens moet de goodwill worden getest (ten minste jaarlijks) om te bepalen of de geregistreerde waarde van de goodwill groter is dan de reële waarde. Als de reële waarde lager is dan de boekwaarde, wordt de goodwill als "waardevermindering" beschouwd en moet deze worden afgeboekt. Deze heffing vermindert de waarde van goodwill tot de reële marktwaarde en vertegenwoordigt een "mark-to-market" -heffing.

Kosten voor bijzondere waardevermindering: het goede, het slechte en het lelijke

De goede

Indien correct gedaan, zal dit beleggers meer waardevolle informatie verschaffen. Balansen zijn opgeblazen met goodwill die het gevolg is van acquisities tijdens de bubbeljaren waarin bedrijven te veel betaalden voor activa door te dure aandelen te kopen. Te hoge financiële overzichten verstoren niet alleen de analyse van een bedrijf, maar ook wat beleggers voor hun aandelen moeten betalen. De nieuwe regels dwingen bedrijven om deze slechte investeringen te herwaarderen, net zoals wat de aandelenmarkt deed met individuele aandelen.

De bijzondere waardevermindering biedt beleggers ook een manier om het bedrijfsmanagement en haar staat van dienst bij de besluitvorming te evalueren. Bedrijven die vanwege de waardevermindering miljarden dollars moeten afschrijven, hebben geen goede investeringsbeslissingen genomen. Managements die de kogel bijten en een eerlijke allesomvattende aanklacht nemen, moeten gunstiger worden bekeken dan degenen die een bedrijf langzaam doodbloeden door te beslissen om een ​​reeks terugkerende waardeverminderingen te nemen, waardoor de realiteit wordt gemanipuleerd.

De slechte

De boekhoudregels (FAS 141 en FAS 142) bieden bedrijven veel vrijheid om goodwill toe te wijzen en de waarde ervan te bepalen. Het bepalen van de reële waarde is altijd al een kunst geweest als een wetenschap en verschillende experts kunnen eerlijk tot verschillende waarderingen komen. Bovendien is het mogelijk om het toewijzingsproces te manipuleren om te voorkomen dat de waardeverminderingstest wordt afgezworen. Naarmate managements proberen deze afschrijvingen te voorkomen, zullen er ongetwijfeld meer boekhoudkundige shenanigans ontstaan.

Het proces van toewijzing van goodwill aan bedrijfseenheden en het waarderingsproces is vaak verborgen voor investeerders, wat voldoende mogelijkheden voor manipulatie biedt. Bedrijven zijn ook niet verplicht om bekend te maken wat de reële waarde van goodwill is, hoewel deze informatie beleggers zou helpen een beter geïnformeerde investeringsbeslissing te nemen.

De lelijke

Dingen kunnen lelijk worden als hogere waardeverminderingen het eigen vermogen verlagen tot niveaus die leiden tot wanbetaling van technische leningen. De meeste geldschieters vereisen dat bedrijven die geld hebben geleend, beloven bepaalde exploitatieverhoudingen te handhaven. Als een bedrijf niet aan deze verplichtingen voldoet (ook wel leningsconvenanten genoemd), kan het worden beschouwd als in gebreke blijven van de leningsovereenkomst. Dit kan een nadelig effect hebben op het vermogen van het bedrijf om zijn schuld te herfinancieren, vooral als het een grote hoeveelheid schuld heeft en meer financiering nodig heeft.

Een voorbeeld van bijzondere waardeverminderingen

Veronderstel dat NetcoDOA (een zogenaamd bedrijf) een eigen vermogen heeft van $ 3, 45 miljard, immateriële activa van $ 3, 17 miljard en een totale schuld van $ 3, 96 miljard. Dit betekent dat het netto vermogen van NetcoDOA $ 28 miljoen is ($ 3, 45 miljard eigen vermogen minus immateriële activa van $ 3, 17 miljard).

Laten we ook aannemen dat NetcoDOA eind 2012 een banklening heeft afgesloten die in 2017 afloopt. De lening vereist dat NetcoDOA een kapitalisatieratio van maximaal 70% aanhoudt. Een typische kapitalisatieratio wordt gedefinieerd als schuld vertegenwoordigd als een percentage van het kapitaal (schuld plus eigen vermogen). Dit betekent dat de kapitalisatieratio van NetcoDOA 53, 4% is: schuld van $ 3, 96 miljard gedeeld door kapitaal van $ 7, 41 miljard (eigen vermogen van $ 3, 45 miljard plus schuld van $ 3, 96 miljard).

Ga er nu van uit dat NetcoDOA wordt geconfronteerd met een bijzondere waardevermindering die de helft van zijn goodwill ($ 1.725 miljard) tenietdoet, waardoor het eigen vermogen ook met hetzelfde bedrag zal dalen. Hierdoor zal de kapitalisatieratio stijgen tot 70%, wat de limiet is die door de bank is vastgesteld. Ga er ook vanuit dat het bedrijf in het meest recente kwartaal een operationeel verlies boekte waardoor het eigen vermogen verder werd verlaagd en de kapitalisatieratio het maximum van 70% overschreed.

In deze situatie verkeert NetcoDOA in technische wanbetaling. De bank heeft het recht om te eisen dat deze onmiddellijk wordt terugbetaald (door te verklaren dat NetcoDOA in gebreke is) of, waarschijnlijker, van NetcoDOA te verlangen dat zij opnieuw over de lening onderhandelt. De bank kan een hogere rente vragen of NetcoDOA vragen om een ​​andere geldschieter te vinden, wat misschien niet gemakkelijk is.

(Opmerking: de hierboven gebruikte cijfers zijn gebaseerd op reële gegevens. Ze vertegenwoordigen de gemiddelde waarden voor de 61 aandelen in de lijst van de geïntegreerde telecomindustrie van Baseline.)

Het komt neer op

Boekhoudregels die bedrijven verplichten om hun goodwill op de markt te markeren, waren een pijnlijke manier om de verkeerde toewijzing van activa op te lossen die plaatsvond tijdens de dot com bubble (1995-2000) of tijdens de subprime meltdown (2007-09). Op verschillende manieren zal het beleggers helpen door relevantere financiële informatie te verstrekken, maar het biedt bedrijven ook een manier om de realiteit te manipuleren en het onvermijdelijke uit te stellen. Uiteindelijk kunnen veel bedrijven te maken krijgen met wanbetalingen.

Individuen moeten zich bewust zijn van deze risico's en deze meenemen in hun investeringsbeslissingsproces. Er zijn geen gemakkelijke manieren om het waardeverminderingsrisico te evalueren, maar er zijn een paar generalisaties die als rode vlaggen moeten dienen om aan te geven welke bedrijven risico lopen:

1. Het bedrijf heeft in het verleden grote overnames gedaan.
2. Bedrijf heeft hoge (meer dan 70%) leverage ratio's en negatieve operationele kasstromen.
3. De aandelenkoers van het bedrijf is het afgelopen decennium aanzienlijk gedaald.