Beleggingsadviseur versus makelaar: wat is het verschil?

Hoewel hun taken lijken op die van een buitenstaander, vervullen beleggingsadviseurs en -makelaars zeer verschillende functies in de financiële dienstverlening. Hieronder belichten we de overeenkomsten en verschillen tussen de beleggingsadviseur (ook wel de financiële adviseur genoemd) en de makelaar.

Belangrijkste leerpunten

• Beleggingsadviseurs ontvangen een vast bedrag of percentage van AUM om klanten te adviseren over effecten en / of portefeuilles te beheren.
• Makelaars zijn betaalde commissies om transacties uit te voeren of activa voor klanten te kopen en verkopen.
• Makelaars en beleggingsadviseurs worden gereguleerd door verschillende instanties en vereisen verschillende kwalificaties voor de praktijk (bijvoorbeeld, FINRA regelt makelaars en de SEC reguleert beleggingsadviseurs).
• Beide professionals mogen wettelijk geen advies geven dat in strijd is met de behoeften van hun klanten.

Brokers

Vóór online handelen was toegang tot een makelaar traditioneel een luxe die voorbehouden was aan de rijken. Individuele beleggers hadden zeer weinig of geen directe toegang tot de markt en moesten hun bestellingen plaatsen via een erkende makelaar (meestal per telefoon). In ruil daarvoor brachten makelaars zeer hoge commissies in rekening. De komst van online kortingsmakelaars heeft echter de taak van de makelaar veranderd.

Nu hebben personen die op de aandelenmarkt willen handelen niet langer een makelaar in stand-by nodig om hun koop- en verkooporders uit te voeren en kunnen ze direct toegang krijgen voor slechts centen in commissies. Hoewel makelaars nog steeds orders uitvoeren, hebben velen hun diensten uitgebreid naar gepersonaliseerd beleggingsbeheer om het in rekening brengen van hogere commissies te rechtvaardigen.

Tegenwoordig is het niet ongewoon om makelaars dubbel geregistreerd te zien als beleggingsadviseurs. Makelaars kunnen ook zwaar betrokken zijn als onderdeel van een verkoopteam bij onderhandse plaatsingen, beursintroducties (IPO's) of secundaire uitgiften. In samenwerking met de bedrijfsfinancieringsafdelingen van hun bedrijf, kunnen makelaars werken om hun klanten te verkopen voor een nieuwe uitgifte of private deal om een ​​bedrijf te helpen kapitaal aan te trekken. In ruil daarvoor kan de makelaar een commissie, aandelen of warrants ontvangen in de uitgevende onderneming.

Beleggingsadviseurs

Beleggingsadviseurs daarentegen werken aan een vergoedingsysteem voor het verstrekken van beleggingsadvies dat is afgestemd op de behoeften van individuele klanten en beheren vaak beleggingsrekeningen. Een beleggingsadviseur kan bijvoorbeeld samenwerken met een klant om een ​​volledig raamwerk voor vermogensbeheer te creëren, inclusief het bijstaan ​​van de klanten door middel van fiscale, landgoed- en hypotheekplanning. Niet te verwarren met een financieel adviseur, beleggingsadviseurs zijn geregistreerd bij en worden gereguleerd door de Securities and Exchange Commission (SEC) en of een overheidsinstantie. Beleggingsadviseurs worden ook wel vermogensbeheerders, vermogensbeheerders en vermogensbeheerders genoemd.

Belangrijkste verschillen in voorschriften

Beleggingsadviseurs worden ook aan een hogere wettelijke norm gehouden dan makelaars. In de Verenigde Staten moeten beleggingsadviseurs zich houden aan de Investment Advisers Act van 1940, die adviseurs oproept om fiduciaire taken uit te voeren met betrekking tot de rekeningen van hun klanten. Fiduciaire plicht, die wettelijk afdwingbaar is krachtens de Advisers Act Secties 206 (1) / (2), verbiedt adviseurs om "elk apparaat, schema of artefice in dienst te nemen om een ​​cliënt of potentiële cliënt te bedriegen."

De norm legt de adviseur ook de "bevestigende plicht van 'uiterste goede trouw' en volledige en eerlijke openbaarmaking van materiële feiten op" als onderdeel van de plicht van de adviseur om loyaliteit en zorg te betrachten. Dit omvat "een verplichting om de belangen van de cliënt niet ondergeschikt te maken aan de zijne." Vanwege het belang van dit fiduciaire gedrag kunnen de meeste beleggingsadviseurs investeringsbeslissingen voor hun cliënten nemen zonder eerst de toestemming van de cliënt te krijgen.

Vóór 2011 moesten alle beleggingsadviseurs met een beheerd vermogen van $ 30 miljoen of meer (AUM) registreren bij de Amerikaanse Securities and Exchange Commission (SEC), terwijl adviseurs met minder dan $ 25 miljoen zich alleen hoefden te registreren bij hun overheidsinstantie. In 2011 verhoogde de Dodd-Frank Act het minimum beheerd vermogen voor SEC-registratie tot $ 110 miljoen.

Makelaars, zoals ruim gedefinieerd door de SEC als "elke persoon die zich bezighoudt met transacties in effecten voor rekening van anderen" (waartoe ook beleggingsadviseurs kunnen behoren), moeten zich registreren bij de SEC en een zelfregulerende organisatie. De meest bekende zelfregulerende organisatie voor makelaars is de Financial Industry Regulatory Authority (FINRA).

Belangrijkste verschillen in testen en licenties

Beleggingsadviseurs en -makelaars hebben ook verschillende trainings- en licentievereisten. Makelaars moeten slagen voor de Series 7, ook wel bekend als het examen voor de algemene effectenvertegenwoordiger; de Series 7 fungeert ook als een voorloper voor verdere examens in de effectenindustrie. Aan de andere kant moeten toekomstige beleggingsadviseurs slagen voor het examen Series 65, wat een vereiste is voordat ze tegen een vergoeding financieel advies kunnen verstrekken.

Een bijkomend onderscheid tussen de Series 7 en de Series 65 is dat alleen de Series 7 vereist dat een persoon wordt gesponsord door een bedrijf voordat hij zich inschrijft voor de test. De Series 65 wordt ook vaak gebruikt door gecertificeerde openbare accountants (CPA's) om deel te nemen aan het beleggingsadviesbedrijf. In tegenstelling tot gecharterde financiële analisten (CFA's) en gecertificeerde financiële planners (CFP's), voldoet de CPA-aanwijzing niet aan de vereisten om afstand te doen van het Series 65-examen.