The Lost Decade: Lessons From Japan's Real Estate Crisis

Economieën van vrije markten zijn onderhevig aan cycli. Economische cycli bestaan ​​uit fluctuerende perioden van economische expansie en krimp, gemeten aan de hand van het bruto binnenlands product (bbp) van een land. De lengte van economische cycli (perioden van expansie versus krimp) kan sterk variëren. De traditionele maat voor een economische recessie is twee of meer opeenvolgende kwartalen van dalend bruto binnenlands product. Er zijn ook economische depressies, die lange periodes van economische krimp zijn, zoals de Grote Depressie van de jaren dertig.

Van 1991 tot 2001 kende Japan een periode van economische stagnatie en prijsdeflatie die bekend staat als 'het verloren decennium van Japan'. Hoewel de Japanse economie deze periode ontgroeide, deed het dit in een tempo dat veel langzamer was dan andere geïndustrialiseerde landen. Tijdens deze periode leed de Japanse economie zowel onder een kredietcrisis als een liquiditeitsval. In dit artikel zullen we de betekenis van deze termen definiëren en bespreken, en uit voorbeelden van "Japan's Lost Decade" putten.

Het verloren decennium van Japan
De Japanse economie was de afgunst van de wereld in de jaren tachtig - het groeide met een gemiddeld jaarlijks percentage (gemeten aan BBP) van 3, 89% in de jaren tachtig, vergeleken met 3, 07% in de Verenigde Staten (volgens het Bureau of Economic Analysis). Maar de Japanse economie kwam in de jaren negentig in de problemen. Van 1991 tot 2003 groeide de Japanse economie, gemeten aan het BBP, slechts 1, 14% per jaar, ruim onder die van andere geïndustrialiseerde landen ("De oorzaken van het verloren decennium van Japan" door Charles Yuji Horioka. Japan & de wereldeconomie, juni 2006) . We zullen de oorzaken van de trage groei van Japan in de volgende paragrafen bekijken, maar het is vermeldenswaard dat de trage groei begon in 1989 met het uiteenspatten van een paar bubbels.

De Japanse aandelen- en onroerend goed-bubbels barsten vanaf het najaar van 1989. De aandelenwaarden daalden met 60% van eind 1989 tot augustus 1992, terwijl de landwaarden in de jaren negentig daalden en in 2001 met maar liefst 70% daalden. (Zie voor meer informatie over bubbels Economische smeltingen: laat ze verbranden of uitroeien? En waarom de bubbels op de woningmarkt knallen .)

De rentefouten van de Bank of Japan
Algemeen wordt erkend dat de Bank of Japan (BoJ), de centrale bank van Japan, verschillende fouten heeft gemaakt die de negatieve effecten van het uiteenspatten van het aandelenkapitaal en de zeepbellen in het vastgoed hebben vergroot en verlengd. Het monetaire beleid was bijvoorbeeld stop-and-go; bezorgd over de inflatie en de activaprijzen, remde de Bank of Japan de geldhoeveelheid eind jaren tachtig af, wat mogelijk heeft bijgedragen aan het uiteenspatten van de aandelenbubbel. Toen de aandelenwaarden daalden, bleef de BoJ de rentetarieven verhogen omdat het zich bezig hield met onroerendgoedwaarden, die nog steeds waardeerden. Hogere rentetarieven droegen bij aan het einde van de stijgende grondprijzen, maar hielpen ook de algemene economie in een neerwaartse spiraal te glijden. In 1991, toen aandelen en grondprijzen daalden, keerde de Bank of Japan de koers drastisch terug en begon de rente te verlagen, volgens "Japan's Lost Decade: Lessons for the United States in 2008", door John Makin (AEI Online, maart 2008). . Maar het was te laat, er was al een liquiditeitsval ingesteld en er begon een kredietcrisis.

Een liquiditeitsval
Een liquiditeitsval is een economisch scenario waarin huishoudens en beleggers op contanten zitten; op korte termijnrekeningen of letterlijk als contant geld bij de hand.

Ze kunnen dit om een ​​paar redenen doen: ze hebben er geen vertrouwen in dat ze een hoger rendement kunnen behalen door te beleggen, ze denken dat deflatie aan de horizon ligt (contant geld zal in waarde toenemen ten opzichte van vaste activa) of deflatie bestaat al. Alle drie de redenen zijn sterk gecorreleerd en onder dergelijke omstandigheden worden de opvattingen van huishoudens en beleggers werkelijkheid. In een liquiditeitsval worden lage rentetarieven, als een kwestie van monetair beleid, niet effectief. Mensen en investeerders besteden of investeren gewoon niet. Ze geloven dat goederen en diensten morgen goedkoper zullen zijn, dus wachten ze om te consumeren, en ze geloven dat ze een beter rendement kunnen verdienen door simpelweg op hun geld te zitten dan door het te investeren. De disconteringsvoet van de Bank of Japan bedroeg 0, 5% voor een groot deel van de jaren negentig, maar het faalde de Japanse economie te stimuleren en de deflatie bleef bestaan. (Zie Wat betekent deflatie voor beleggers? )

Een liquiditeitsval doorbreken
Om uit een liquiditeitsval te komen, moeten huishoudens en bedrijven bereid zijn te besteden en te investeren. Een manier om dit voor elkaar te krijgen is via fiscaal beleid. Regeringen kunnen consumenten rechtstreeks geld geven door verlaging van belastingtarieven, uitgiften van belastingkortingen en overheidsuitgaven. Japan probeerde verschillende fiscale beleidsmaatregelen om uit zijn liquiditeitsval te breken, maar algemeen wordt aangenomen dat deze maatregelen niet goed werden uitgevoerd - geld werd verspild aan inefficiënte projecten voor openbare werken en gegeven aan falende bedrijven. De meeste economen zijn het erover eens dat geld effectief moet worden toegewezen, wil het fiscale stimuleringsbeleid effectief zijn. Met andere woorden, laat de markt beslissen waar te besteden en te investeren door geld rechtstreeks in handen van consumenten te plaatsen. (Lees voor meer informatie Wat is fiscaal beleid? )

Een andere manier om uit de liquiditeitsval te komen, is door de economie "opnieuw op te blazen" door het feitelijke geldaanbod te vergroten in plaats van te streven naar nominale rentetarieven. Een centrale bank kan geld in een economie injecteren zonder rekening te houden met een vastgestelde doelrente (zoals de fed fed rate in de VS) door de aankoop van staatsobligaties in open-markttransacties. Dit is wanneer een centrale bank een obligatie koopt, in welk geval het deze effectief inruilt voor contant geld, wat de geldhoeveelheid verhoogt. Dit staat bekend als het monetiseren van schulden. (Er moet worden opgemerkt dat open-markttransacties ook worden gebruikt om de doelrentetarieven te bereiken en te behouden, maar wanneer een centrale bank geld verdient met de schuld, doet dit dit zonder rekening te houden met een doelrentetarief.) (Lees voor meer informatie Hoe centrale banken injecteren geld in de economie? )

In 2001 begon de Bank of Japan zich te richten op de geldhoeveelheid in plaats van op rentetarieven, hetgeen de deflatie matigde en de economische groei stimuleerde. Wanneer een centrale bank echter geld in het financiële systeem injecteert, hebben banken meer geld bij de hand, maar moeten ook bereid zijn dat geld uit te lenen. Dit brengt ons bij het volgende probleem waar Japan voor stond: een kredietcrisis.

Kredietcrisis
Een kredietcrisis is een economisch scenario waarin banken de kredietbehoeften hebben aangescherpt en voor het grootste deel niet lenen. Ze kunnen om verschillende redenen niet lenen, waaronder: 1) de noodzaak om reserves aan te houden om hun balansen te herstellen nadat ze verliezen hebben geleden, wat gebeurde met Japanse banken die zwaar hadden geïnvesteerd in onroerend goed, en 2) er kan een algemene terugval zijn in het nemen van risico's, wat in de Verenigde Staten in 2007 en 2008 is gebeurd toen financiële instellingen die in eerste instantie geleden hadden verliezen als gevolg van subprime hypotheekleningen zich terugtrokken in alle soorten leningen, hun balans afbouwden en in het algemeen probeerden hun risiconiveaus te verlagen gebieden. (Blijf lezen over de afsmelting van de hypotheek in onze speciale functie Subprime Hypotheken.)
Berekend risico nemen en lenen is het levensbloed van een vrijemarkteconomie. Wanneer kapitaal wordt aangewend, worden banen gecreëerd, worden uitgaven verhoogd, worden efficiëntie ontdekt (productiviteit neemt toe) en groeit de economie. Aan de andere kant, wanneer banken terughoudend zijn om te lenen, is het moeilijk voor de economie om te groeien. Op dezelfde manier als een liquiditeitsval tot deflatie leidt, is een kredietcrisis ook bevorderlijk voor deflatie, omdat banken niet willen lenen en daarom consumenten en bedrijven niet kunnen uitgeven, waardoor de prijzen dalen.

Oplossingen voor een kredietcrisis
Zoals gezegd leed Japan ook in de jaren negentig onder een kredietcrisis en de Japanse banken liepen traag verliezen op. Hoewel publieke middelen beschikbaar werden gesteld aan banken om hun balans te herstructureren, hebben ze dit niet gedaan vanwege de angst voor stigma in verband met het onthullen van lang verborgen verliezen en de angst om controle te verliezen aan buitenlandse investeerders ("Japan's Lost Decade: Lessons for de Verenigde Staten in 2008 ", door John Makin, AEI Online, maart 2008) Om uit een kredietcrisis te komen, moeten bankverliezen worden erkend, moet het banksysteem transparant zijn en moeten banken vertrouwen krijgen in hun vermogen om te beoordelen en te beheren risico.

Gevolgtrekking
Het is duidelijk dat deflatie veel problemen veroorzaakt. Wanneer de activaprijzen dalen, verzamelen huishoudens en beleggers contant geld omdat contant geld morgen meer waard zal zijn dan vandaag. Dit creëert een liquiditeitsval. Wanneer de activaprijzen dalen, daalt de waarde van onderpandleningen, wat op zijn beurt leidt tot bankverliezen. Wanneer banken verliezen lijden, stoppen ze met lenen, waardoor een kredietcrisis ontstaat. Meestal beschouwen we inflatie als een zeer slecht economisch probleem, wat het kan zijn, maar het opnieuw oppompen van een economie is misschien precies wat nodig is om langdurige perioden van langzame groei te voorkomen, zoals Japan in de jaren negentig heeft meegemaakt. (Voor meer informatie over inflatie, zie Inflatie: wat is inflatie? )

Het probleem is dat het opnieuw opblazen van een economie niet eenvoudig is, vooral als banken niet willen lenen. De grote Amerikaanse econoom, Milton Friedman, suggereerde dat de manier om een ​​liquiditeitsval te voorkomen is om financiële tussenpersonen te omzeilen en direct geld te geven aan particulieren om uit te geven. Dit staat bekend als "helikoptergeld", omdat de theorie is dat een centrale bank letterlijk geld uit een helikopter kan laten vallen. Dit suggereert ook dat, ongeacht in welk land je woont, het leven draait om op het juiste moment op de juiste plek zijn!