microfinanciering
Microfinanciering, ook wel microkrediet genoemd, is een soort bankdienst die wordt aangeboden aan werklozen of personen met een laag inkomen of groepen die anders geen toegang zouden hebben tot financiële diensten. Terwijl instellingen die deelnemen op het gebied van microfinanciering meestal leningen verstrekken - microkredieten kunnen variëren van zo klein als $ 100 tot zo groot als $ 25.000 - veel banken bieden aanvullende diensten zoals betaal- en spaarrekeningen en microverzekeringsproducten, en sommige bieden zelfs financiële en zakelijke educatie. Het doel van microfinanciering is om arme mensen uiteindelijk de kans te geven zelfvoorzienend te worden.
01:14microfinanciering
Microfinanciering begrijpen
Microfinancieringsdiensten worden verstrekt aan werklozen of personen met een laag inkomen, omdat de meeste mensen die in armoede vastzitten of die over beperkte financiële middelen beschikken, onvoldoende inkomsten hebben om zaken te doen met traditionele financiële instellingen. Ondanks dat ze zijn uitgesloten van bankdiensten, proberen degenen die van slechts $ 2 per dag leven toch te sparen, lenen, krediet of verzekeringen te verwerven, en ze betalen wel hun schulden. Daarom kijken veel arme mensen meestal naar familie, vrienden en zelfs geleende haaien (die vaak exorbitante rentetarieven berekenen) voor hulp.
Microfinanciering stelt mensen in staat om op een veilige manier en op een manier die in overeenstemming is met ethische kredietpraktijken redelijke leningen aan kleine bedrijven aan te gaan. Hoewel ze overal ter wereld bestaan, vinden de meeste microfinancieringsoperaties plaats in ontwikkelingslanden, zoals Oeganda, Indonesië, Servië en Honduras. Veel microfinancieringsinstellingen richten zich vooral op het helpen van vrouwen.
Belangrijkste leerpunten
- Microfinanciering is een bankdienst voor werklozen of personen met een laag inkomen of groepen die anders geen toegang zouden hebben tot financiële diensten.
- het stelt mensen in staat om op een veilige manier en op een manier die in overeenstemming is met ethische kredietpraktijken redelijke leningen aan kleine bedrijven aan te gaan.
- De meeste microfinancieringsoperaties vinden plaats in ontwikkelingslanden, zoals Oeganda, Indonesië, Servië en Honduras.
- Net als conventionele geldschieters brengen microfinanciers rente op leningen in en stellen ze specifieke aflossingsplannen in.
- De Wereldbank schat dat meer dan 500 miljoen mensen hebben geprofiteerd van activiteiten die verband houden met microfinanciering.
Hoe microfinanciering werkt
Microfinancieringsorganisaties ondersteunen een groot aantal activiteiten, variërend van het bieden van de basis - zoals bankcheques en spaarrekeningen - tot startkapitaal voor kleine ondernemers en educatieve programma's die de beginselen van beleggen aanleren. Deze programma's kunnen zich richten op vaardigheden als boekhouding, cashflowbeheer en technische of professionele vaardigheden, zoals boekhouding. In tegenstelling tot typische financieringssituaties, waarbij de kredietverstrekker zich primair bezighoudt met het feit dat de kredietnemer voldoende onderpand heeft om de lening te dekken, richten veel microfinancieringsorganisaties zich op het helpen van ondernemers.
In veel gevallen moeten mensen die hulp zoeken bij microfinancieringsorganisaties eerst een basisopleiding voor geldbeheer volgen. De lessen gaan over inzicht in rentetarieven, het concept van cashflow, hoe financieringsovereenkomsten en spaarrekeningen werken, hoe te budgetteren en hoe schulden te beheren.
Eenmaal opgeleid, kunnen klanten leningen aanvragen. Net zoals bij een traditionele bank, zou een leningsfunctionaris leners helpen met aanvragen, toezicht houden op het kredietproces en leningen goedkeuren. De typische lening, soms slechts $ 100, lijkt misschien niet veel voor sommige mensen in de ontwikkelde wereld, maar voor veel arme mensen is dit cijfer vaak genoeg om een bedrijf te starten of andere winstgevende activiteiten uit te voeren.
Voorwaarden microfinanciering
Net als conventionele geldschieters, moeten microfinanciers rente op leningen in rekening brengen, en ze stellen specifieke aflossingsplannen in met regelmatige betalingen. Sommige geldschieters vereisen dat ontvangers van een lening een deel van hun inkomen op een spaarrekening zetten, wat kan worden gebruikt als verzekering als de klant in gebreke blijft. Als de lener de lening succesvol terugbetaalt, hebben ze net extra spaargeld opgebouwd.
Omdat veel aanvragers geen onderpand kunnen aanbieden, bundelen microlenders leners vaak samen als buffer. Na het ontvangen van leningen betalen de ontvangers hun schulden samen terug. Omdat het succes van het programma afhankelijk is van ieders bijdragen, creëert dit een vorm van groepsdruk die kan helpen om de terugbetaling te garanderen. Als een persoon bijvoorbeeld problemen heeft met het gebruik van zijn of haar geld om een bedrijf te starten, kan die persoon hulp vragen aan andere groepsleden of aan de leningsfunctionaris. Door aflossing beginnen leningontvangers een goede kredietgeschiedenis te ontwikkelen, waardoor ze in de toekomst grotere leningen kunnen verkrijgen.
Interessant is dat, hoewel deze leners vaak als zeer slecht kwalificeren, de bedragen voor terugbetalingen op microkredieten vaak zelfs hoger zijn dan het gemiddelde terugbetalingspercentage bij meer conventionele financieringsvormen. De microfinancieringsinstelling Opportunity International rapporteerde bijvoorbeeld in 2016 een terugbetaling van ongeveer 98, 9 procent.
Wilt u in de toekomst investeren en uw spaargeld beheren? De Master Your Money-cursus van Investopedia Academy biedt je meer dan 20 uur aan video's en interactieve lessen om je te helpen controle te houden over je financiën en je verdienvermogen te vergroten!
Geschiedenis van microfinanciering
Microfinanciering is geen nieuw concept. Kleine operaties bestaan al sinds de 18e eeuw. Het eerste optreden van microleningen wordt toegeschreven aan het Irish Loan Fund-systeem, geïntroduceerd door Jonathan Swift, dat probeerde de omstandigheden voor arme Ierse burgers te verbeteren. In zijn moderne vorm werd microfinanciering op grote schaal populair in de jaren zeventig.
De eerste organisatie die aandacht kreeg was de Grameen Bank, die in 1976 werd opgericht door Muhammad Yunus in Bangladesh. Naast het verstrekken van leningen aan haar klanten, suggereert de Grameen Bank ook dat haar klanten zich abonneren op haar "16 Beslissingen", een basislijst van manieren waarop de armen hun leven kunnen verbeteren.
De "16 beslissingen" hebben betrekking op een breed scala van onderwerpen, variërend van een verzoek om te stoppen met het uitgeven van bruidschatten voor het huwelijk van een paar, tot het sanitair houden van drinkwater. In 2006 werd de Nobelprijs voor de vrede uitgereikt aan zowel Yunus als de Grameen Bank voor hun inspanningen om het microfinancieringssysteem te ontwikkelen.
De Indiase SKS Microfinance bedient ook een groot aantal arme klanten. Gevormd in 1998, is het uitgegroeid tot een van de grootste microfinancieringsactiviteiten ter wereld. SKS werkt op dezelfde manier als de Grameen Bank en bundelt alle leners in groepen van vijf leden die samenwerken om ervoor te zorgen dat hun leningen worden terugbetaald.
Er zijn andere microfinancieringsactiviteiten over de hele wereld. Sommige grotere organisaties werken nauw samen met de Wereldbank, terwijl andere kleinere groepen in verschillende landen actief zijn. Sommige organisaties stellen geldschieters in staat om precies te kiezen wie ze willen ondersteunen, door kredietnemers te categoriseren met criteria zoals armoedegraad, geografische regio en het type kleine onderneming.
Anderen zijn zeer specifiek gericht. Er zijn bijvoorbeeld organisaties in Oeganda die zich richten op het verschaffen van kapitaal aan vrouwen om projecten te ondernemen zoals het telen van aubergines en het openen van kleine cafés. Sommige groepen richten hun inspanningen alleen op bedrijven waarvan het doel is om de algemene gemeenschap te verbeteren door middel van initiatieven zoals het aanbieden van onderwijs, beroepstraining en werken aan een beter milieu.
Voordelen van microfinanciering
De Wereldbank schat dat meer dan 500 miljoen mensen direct of indirect hebben geprofiteerd van microfinancieringsgerelateerde activiteiten. De International Finance Corporation (IFC), onderdeel van de grotere Wereldbankgroep, schat dat vanaf 2014 meer dan 130 miljoen mensen direct hebben geprofiteerd van microfinancieringsgerelateerde activiteiten. Deze operaties zijn echter alleen beschikbaar voor ongeveer 20% van de drie miljard mensen die in aanmerking komen als arm van de wereld.
Naast het verstrekken van microfinancieringsopties, heeft de IFC ook geholpen bij het opzetten of verbeteren van kredietrapportagebureaus in 30 ontwikkelingslanden. Het heeft ook gepleit voor het toevoegen van relevante wetten in 33 landen die financiële activiteiten regelen.
De voordelen van microfinanciering gaan verder dan de directe effecten van mensen een bron voor kapitaal geven. Ondernemers die succesvolle bedrijven creëren, creëren op hun beurt banen, handel en algemene economische verbetering binnen een gemeenschap. Vooral empowerment van vrouwen, zoals veel microfinancieringsorganisaties, kan leiden tot meer stabiliteit en welvaart voor gezinnen.
De for-profit controverse
Hoewel er talloze hartverwarmende succesverhalen zijn, variërend van micro-ondernemers die hun eigen watervoorzieningsbedrijf in Tanzania starten, tot een lening van $ 1500 waarmee een gezin een barbecuerestaurant in China kon openen, tot immigranten in de Verenigde Staten die hun eigen bedrijf konden bouwen, is microfinanciering soms onder kritiek gekomen.
Hoewel microfinancieringsrente over het algemeen lager is dan die van conventionele banken, hebben critici beweerd dat deze transacties geld verdienen aan de armen - vooral omdat de trend in microfinancieringsinstellingen met winstoogmerk, zoals BancoSol in Bolivia en de bovengenoemde SKS (die begon eigenlijk als een non-profit organisatie (NPO) maar werd winstgevend in 2003.)
Een van de grootste en meest controversiële, is Mexico's Compartamos Banco. De bank werd in 1990 opgericht als non-profit. Echter, 10 jaar later besloot het management de onderneming te transformeren in een traditioneel, winstgevend bedrijf. In 2007 werd het openbaar op de Mexicaanse effectenbeurs en bracht het oorspronkelijke openbare aanbod (IPO) meer dan $ 400 miljoen op. Net als de meeste andere microfinancieringsbedrijven, verstrekt Compartamos Banco relatief kleine leningen, bedient zij een grotendeels vrouwelijke klantenkring en bundelt zij leners in groepen.
Het belangrijkste verschil ligt in de manier waarop het de fondsen gebruikt die het aan rente en aflossingen verstrekt. Zoals elk beursgenoteerd bedrijf verdeelt het ze onder aandeelhouders. Non-profitorganisaties nemen daarentegen een meer filantropische houding aan met betrekking tot winst en gebruiken ze om het aantal mensen dat ze helpen uit te breiden of om meer programma's te maken. Naast Compartamos Banco hebben veel grote financiële instellingen en andere grote bedrijven microfinancieringsafdelingen met winstoogmerk opgezet, waaronder bijvoorbeeld CitiGroup, Barclays en General Electric. Andere bedrijven hebben beleggingsfondsen opgericht die voornamelijk in microfinancieringsbedrijven beleggen.
Compartamos Banco en zijn for-profit collega's zijn door velen bekritiseerd, waaronder de grootvader van de moderne microfinanciering zelf, Muhammad Yunus. De onmiddellijke, pragmatische angst is dat grote microfinancieringsbankiers, uit een verlangen om geld te verdienen, hogere rentetarieven zullen hanteren die een schuldenval voor leners met een laag inkomen kunnen creëren. Maar Yunus en anderen hebben ook een meer fundamentele zorg: dat de stimulans voor microkrediet armoedebestrijding moet zijn, geen winst. Door hun aard - en hun verplichting jegens aandeelhouders - werken deze beursgenoteerde bedrijven tegen de oorspronkelijke missie van microfinanciering in en helpen ze de armen boven alles.
In reactie hierop stellen Compartamos en andere for-profit microfinanciers tegen dat commercialisering hen in staat stelt efficiënter te werken en meer kapitaal aan te trekken door aantrekkelijk te zijn voor investeerders die winst zoeken. Door een winstgevend bedrijf te worden, zo luidt hun argument, kan een microfinancieringsbank haar bereik vergroten door meer geld en meer leningen te verstrekken aan aanvragers met een laag inkomen. Voorlopig bestaan er echter charitatieve en gecommercialiseerde microfinanciers.
Andere zorgen
Naast de kloof tussen de non-profitorganisaties en microfinancieringsinstellingen met winstoogmerk, zijn er nog andere kritieken. Sommigen zeggen dat individuele microleningen van $ 100 niet genoeg geld zijn om onafhankelijkheid te bieden - ze houden de ontvangers liever aan het werk op bestaansniveau of dekken gewoon de basisbehoeften, zoals voedsel en onderdak.
Een betere aanpak is volgens deze critici het scheppen van banen door nieuwe fabrieken te bouwen en nieuwe goederen te produceren. Ze noemen de voorbeelden van China en India, waar de ontwikkeling van grote industrieën heeft geleid tot stabiele werkgelegenheid en hogere lonen, wat op zijn beurt miljoenen heeft geholpen uit de laagste armoede te komen.
Andere critici hebben gezegd dat de aanwezigheid van rentebetalingen, hoe laag ook, nog steeds een last is. Ondanks de gezonde aflossingspercentages zijn er nog steeds leners die geen leningen kunnen of niet terugbetalen vanwege het falen van hun ondernemingen, persoonlijke catastrofe of andere redenen. Dus deze toegevoegde schuld kan ontvangers van microkrediet nog armer maken dan toen ze begonnen.