Stelling van beleggingsfondsen
De stelling van beleggingsfondsen is een beleggingsstrategie die suggereert dat beleggingsfondsen uitsluitend in een portefeuille worden gebruikt voor diversificatie en optimalisatie van de gemiddelde variantie.
01:21Een inleiding tot beleggingsfondsen
Inzicht in de stelling van beleggingsfondsen
De stelling van beleggingsfondsen suggereert het gebruik van beleggingsfondsen voor het opbouwen van een uitgebreide portefeuille. De stelling van de beleggingsfondsen werd geïntroduceerd door James Tobin die van 1955 tot 1956 samen met Harry Markowitz werkte bij de Cowles Foundation aan de Yale University. De stelling van beleggingsfondsen volgt de principes van de moderne portefeuilletheorie, die Markowitz bij de Cowles Foundation heeft bestudeerd. Markowitz ontving in 1990 de Nobel Memorial Prize in de economische wetenschappen voor zijn werk aan de moderne portefeuilletheorie.
Een portefeuille van beleggingsfondsen biedt een nog grotere risicobeperking door diversificatie en biedt beleggers tegelijkertijd blootstelling aan verschillende beleggingen.
Moderne portefeuilletheorie
De stelling van de beleggingsfondsen verklaart het belang van diversificatie in een portefeuille en laat zien hoe dit het portefeuillerisico kan beperken. De gemiddelde variantie-optimalisatie gepresenteerd door Harry Markowitz vormt de basis voor de stelling. Gegeven de gemiddelde variantie-optimalisatie van moderne technieken voor portefeuilletheorie, kan een belegger de optimale allocaties in een portefeuille identificeren.
Belangrijkste leerpunten
- Stelling van beleggingsfondsen is een strategie die wordt gebruikt om een gediversifieerde portefeuille samen te stellen met alleen beleggingsfondsen.
- De stelling onderschrijft de moderne portefeuilletheorie, waar diversificatie het portefeuillerisico kan beperken.
- De stelling van beleggingsfondsen stelt beleggers in staat om een efficiënte grens in kaart te brengen om een optimale allocatie te identificeren.
Met behulp van een universum van investeringen kan een belegger een efficiënte grens in kaart brengen en optimale allocaties identificeren die door de kapitaalmarkt worden bepaald om te beleggen. De kapitaalmarktlijn is opgebouwd als een soort glijpad waarmee beleggers hun risicotolerantie kunnen kiezen en bij elk interval kunnen beleggen volgens de toegewezen toewijzingen.
De moderne portefeuilletheorie biedt veel speelruimte bij de investeringen die worden gebruikt om een efficiënte grens op te bouwen. De activa die worden gebruikt bij de ontwikkeling van de efficiënte grens vormen de basis voor de kapitaalmarktlijn. Beleggers kunnen dus in het algemeen de kapitaalmarktlijn hoger verleggen door gebruik te maken van een universum van beter presterende beleggingen op verschillende risiconiveaus.
Mutual Fund Portfolio Construction
Gegeven de technische analyse van de moderne portefeuilletheorie, kan een belegger de moderne portefeuilletheorie gebruiken om dezelfde grafische weergaven en coördinaten te maken met behulp van een universum van beleggingsfondsen. Een efficiënte grens wordt opgebouwd met behulp van beleggingsfondsen, en een kapitaalmarktlijn wordt gecreëerd die de toewijzingen voor diversificatie biedt.
Net als bij de moderne portefeuilletheorie, worden beleggingen in risicovrije activa vertegenwoordigd door schatkistpapier. Verderop op de kapitaalmarkt kan een belegger grotere hoeveelheden activa met een hoger risico opnemen, zoals beleggingsfondsen van opkomende markten. Aan de onderkant van het spectrum kan een belegger beleggen in kortlopende beleggingsfondsen van hoge kwaliteit met vreemd vermogen.
Over het algemeen suggereert de stelling van beleggingsfondsen dat beleggers een optimale portefeuille kunnen opbouwen met behulp van beleggingsfondsen. Dit type portefeuille kan de diversificatie vergroten. Het kan ook andere voordelen hebben, zoals operationele handelsefficiënties.
Scoren beleggingsfondsen
Beleggers die op zoek zijn naar de beste beleggingsfondsen of de beste fondsen voor hen moeten zich richten op een paar belangrijke criteria. Een standaardmaatstaf voor het scoren van beleggingsfondsen is de Fund Investment-Quality Scorecard (FIQS), die beleggers helpt om op een georganiseerde manier belangrijke gegevens te verzamelen om weloverwogen beslissingen te nemen over de kwaliteit van een beleggingsfonds. Een FIQS bevat niet alle kwantitatieve gegevens en kan kwalitatieve informatie bevatten, maar alle informatie moet kwantificeerbaar zijn, zoals risico-rendementsprofiel en informatie over rendement en kosten.
De belangrijkste criteria voor de FIQS zijn onder meer de beleggingsstijl van het fonds, zoals waarin het beleggingsfonds belegt en het vermogen van de beheerder om die activa te beheren volgens de beleggingsdoelstellingen. Verder is er het risico-rendementprofiel, de omvang en de compatibiliteit van het fonds, het mandaat en de structuur van de beheerder, de omzet van de portefeuille, de kosten van beleggingsfondsen, het totale rendement en analyses door onderzoeksanalisten.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.