Nixon Shock
Nixon Shock is een uitdrukking die wordt gebruikt om de nawerking te beschrijven van een reeks economische beleidsmaatregelen die door voormalig president Richard Nixon in 1971 werd aangeprezen. Het beleid heeft met name uiteindelijk geleid tot de ineenstorting van het Bretton Woods-systeem van vaste wisselkoersen dat na de Wereld van kracht werd Tweede Wereldoorlog
Belangrijkste leerpunten
- De Nixon Shock was een economische beleidsverandering die werd ondernomen door president Nixon om prioriteit te geven aan de economische groei van de Verenigde Staten in termen van banen en wisselkoersstabiliteit.
- De Nixon Shock leidde effectief tot het einde van de Bretton Woods-overeenkomst en de convertibiliteit van Amerikaanse dollars in goud.
- De Nixon Shock was de katalysator voor de stagflatie van de jaren zeventig toen de Amerikaanse dollar devalueerde.
Inzicht in de Nixon Shock
Nixon Shock volgde het adres van president Nixon op televisie voor de New Economic Policy. De kern van de toespraak was dat de VS hun aandacht zouden richten op binnenlandse kwesties in het tijdperk na de oorlog in Vietnam. Nixon schetste drie hoofddoelen voor het plan: betere banen creëren, de stijging van de kosten van levensonderhoud ten gevolge hebben en de Amerikaanse dollar beschermen tegen internationale geldspeculanten.
Nixon noemde respect voor belastingverlagingen en een 90-daagse greep op prijzen en lonen als de beste opties om de arbeidsmarkt te stimuleren en de kosten van levensonderhoud te verlagen. Wat betreft speculatief gedrag ten opzichte van de dollar, steunde Nixon de opschorting van de convertibiliteit van de dollar in goud. Bovendien stelde Nixon een extra belasting van 10% voor op alle invoer waarop rechten van toepassing waren. Net als de strategie om de convertibiliteit van de dollar op te schorten, was de heffing bedoeld om de belangrijkste handelspartners van de Verenigde Staten aan te moedigen de waarde van hun valuta te verhogen.
De Bretton Woods-overeenkomst draaide om de externe waarden van vreemde valuta. Vast ten opzichte van de Amerikaanse dollar, werd de waarde van vreemde valuta uitgedrukt in goud tegen een prijs bepaald door het Congres. Een dollaroverschot bracht echter het systeem in de jaren zestig in gevaar. In die tijd hadden de VS niet genoeg goud om het volume dollars te dekken dat over de hele wereld circuleerde. Dat leidde tot een overwaardering van de dollar.
De regering probeerde de dollar en Bretton Woods te versterken, waarbij de overheden van Kennedy en Johnson buitenlandse investeringen probeerden af te schrikken, buitenlandse leningen te beperken en het internationale monetaire beleid te hervormen. Hun inspanningen waren echter grotendeels mislukt.
Nixon Shock and the End of the Bretton Woods Agreement
Angst kroop uiteindelijk de valutamarkt in, waarbij handelaren in het buitenland bang waren voor een eventuele devaluatie van de dollar. Als gevolg hiervan begonnen ze USD in grotere hoeveelheden en vaker te verkopen. Na verschillende runs op de dollar zocht Nixon een nieuwe economische koers voor het land.
Nixons speech werd niet zo internationaal ontvangen als in de Verenigde Staten. Velen in de internationale gemeenschap interpreteerden het plan van Nixon als een eenzijdige handeling. In reactie daarop besliste de Group of Ten (G – 10) geïndustrialiseerde democratieën over nieuwe wisselkoersen die gericht waren op een gedevalueerde dollar in wat bekend werd als de Smithsonian Agreement. Dat plan werd van kracht in december 1971, maar het bleek niet succesvol.
Vanaf februari 1973 zorgde speculatieve marktdruk ervoor dat de dollar devalueerde en leidde tot een reeks wisselkoerspariteiten. Te midden van de nog steeds zware druk op de dollar in maart van dat jaar, implementeerde de G – 10 een strategie die zes Europese leden opriep om hun valuta aan elkaar te binden en ze gezamenlijk tegen de dollar te laten zweven. Die beslissing maakte in wezen een einde aan het door Bretton Woods ingestelde vaste wisselkoerssysteem.
Vandaag leven we in een wereld van voornamelijk vrij zwevende, op de markt verhandelde valuta. Dit systeem heeft voordelen, vooral als het gaat om het mogelijk maken van een radicaal monetair beleid zoals kwantitatieve versoepeling. Het creëert echter ook onzekerheden en heeft geleid tot een enorme markt op basis van het afdekken van de risico's die zijn ontstaan door valutaonzekerheid. Dus, vele decennia na de Nixon-schok, debatteren economen nog steeds over de verdiensten van deze massale beleidsverandering en de uiteindelijke gevolgen ervan.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.