Entiteiten buiten de balanstelling: een inleiding

Rechten buiten de balanstelling zijn complexe transacties waarbij theorie en werkelijkheid botsen. Om te begrijpen hoe buitenbalansentiteiten werken, is het nuttig om inzicht te hebben in de balansen van ondernemingen. Een balans, ook bekend als een "overzicht van de financiële positie", onthult de activa, passiva en eigen vermogen van een bedrijf (netto waarde). (Zie De balans lezen en de balans opsplitsen voor een meer gedetailleerd overzicht van de balansen.)

TUTORIAL: Financiële concepten

Beleggers gebruiken balansen om de financiële gezondheid van een bedrijf te evalueren. In theorie geeft de balans een eerlijk beeld van de activa en passiva van een onderneming, waardoor beleggers een beslissing kunnen nemen over de gezondheid van de onderneming en de resultaten kunnen vergelijken met de concurrenten van de onderneming. Omdat activa beter zijn dan verplichtingen, willen bedrijven meer activa en minder verplichtingen op hun balans hebben.

Entiteiten buiten de balans: de theorie

Entiteiten buiten de balans zijn activa of schulden die niet op de balans van een bedrijf verschijnen. Olieborende bedrijven richten bijvoorbeeld vaak dochterondernemingen buiten de balans op als een manier om olie-exploratieprojecten te financieren. In een schoon en duidelijk voorbeeld kan een moedermaatschappij een dochteronderneming oprichten en afsplitsen door een meerderheidsbelang (of de hele onderneming) aan beleggers te verkopen. Een dergelijke verkoop genereert winst voor de moedermaatschappij van de verkoop, draagt ​​het risico van het faillissement van de nieuwe onderneming over aan de investeerders en laat de moedermaatschappij de dochteronderneming van haar balans verwijderen.

Entiteiten buiten de balanstelling: de realiteit

Maar al te vaak worden entiteiten buiten de balans gebruikt om de winst kunstmatig te verhogen en bedrijven er financieel veiliger uit te laten zien dan ze in werkelijkheid zijn. Een complexe en verwarrende reeks beleggingsvehikels, inclusief maar niet beperkt tot onderpandschuldverplichtingen, subprime-hypotheekeffecten en kredietverzuimswaps worden gebruikt om schulden uit de bedrijfsbalansen te verwijderen. De moedermaatschappij vermeldt opbrengsten uit de verkoop van deze items als activa, maar vermeldt niet de financiële verplichtingen die bij hen horen als verplichtingen.

Denk bijvoorbeeld aan leningen van een bank. Bij uitgifte worden de leningen doorgaans als activa in de boeken van de bank bewaard. Als die leningen worden gesecuritiseerd en als beleggingen worden verkocht, wordt de gesecuritiseerde schuld (waarvoor de bank aansprakelijk is) echter niet in de boeken van de bank bewaard. Deze boekhoudkundige manoeuvre helpt de aandelenkoers van de uitgevende onderneming en blaast de winst kunstmatig op, waardoor CEO's krediet kunnen claimen voor een solide balans en daardoor enorme bonussen kunnen oogsten. ( Sneaky Subsidiary Tricks Can Cloud Financials geeft inzicht in hoe het proces werkt met dochterondernemingen, en het is niet de enige trick die bedrijven gebruiken.)

Een geschiedenis van fraude

Het Enron-schandaal was een van de eerste ontwikkelingen om het gebruik van buitenbalans-entiteiten onder de aandacht van het publiek te brengen. In het geval van Enron zou het bedrijf een actief zoals een energiecentrale bouwen en onmiddellijk de verwachte winst op zijn boeken claimen, hoewel het er geen cent van had verdiend. Als de inkomsten van de energiecentrale lager zouden zijn dan het verwachte bedrag, zou het bedrijf deze activa in plaats van het verlies te nemen, overdragen aan een off-the-books-bedrijf, waar het verlies niet zou worden gemeld. (Voor meer inzicht in dit schandaal, lees Enron's Collapse: The Fall Of A Wall Street Darling .)

In principe heeft de hele banksector aan dezelfde praktijk deelgenomen, vaak door het gebruik van credit default swaps (CDS). De praktijk was zo gewoon dat volgens de International Swaps and Derivatives Association slechts 10 jaar na de introductie van de CDS in 1997 door JPMorgan groeide tot een geschatte $ 45 biljoen. Dat is meer dan twee keer de grootte van de Amerikaanse aandelenmarkt, en slechts het begin omdat de CDS-markt later zou worden gerapporteerd boven $ 60 biljoen. ( Credit Default Swaps: een introductie biedt een nadere kijk op deze producten.)

Het gebruik van hefboomwerking maakt het onderwerp van buitenbalansentiteiten verder gecompliceerd. Overweeg een bank die $ 1.000 heeft om te beleggen. Dit bedrag zou kunnen worden belegd in 10 aandelen van een aandeel dat voor $ 100 per aandeel verkoopt. Of de bank zou de $ 1.000 kunnen beleggen in vijf optiecontracten die haar controle zouden geven over 500 aandelen in plaats van slechts 10. Deze praktijk zou heel gunstig werken als de aandelenkoers stijgt, en behoorlijk rampzalig als de koers daalt.

Pas deze situatie nu toe op banken tijdens de kredietcrisis en hun gebruik van CDS-instrumenten, rekening houdend met het feit dat sommige bedrijven een hefboomratio van 30 op 1 hadden. Toen hun weddenschappen slecht gingen, moesten Amerikaanse belastingbetalers ingrijpen om de bedrijven te redden om te voorkomen dat ze faalden. De financiële goeroes die de mislukkingen orkestreerden, behielden hun winst en verlieten de belastingbetalers die de rekening hielden.

De toekomst van buitenbalans-entiteiten

Pogingen om boekhoudregels te wijzigen en wetgeving aan te nemen om het gebruik van buitenbalansentiteiten te beperken, doen niets af aan het feit dat bedrijven nog steeds meer activa en minder verplichtingen op hun balans willen hebben. Met dit in gedachten blijven ze manieren vinden om de regels te omzeilen. Wetgeving kan het aantal entiteiten dat niet op de balans voorkomt verminderen, maar mazen blijven stevig op hun plaats.