Optie Prijzen Theorie
De theorie van optieprijzen gebruikt variabelen (aandelenkoers, uitoefenprijs, volatiliteit, rentevoet, vervaltijd) om een optie theoretisch te waarderen. In wezen geeft het een schatting van de reële waarde van een optie die handelaren opnemen in hun strategieën om de winst te maximaliseren. Enkele veelgebruikte modellen om opties te waarderen zijn Black-Scholes, binomiale optieprijzen en Monte-Carlo simulatie. Deze theorieën hebben ruime marges voor fouten als gevolg van het afleiden van hun waarden uit andere activa, meestal de prijs van de gewone aandelen van een bedrijf.
De theorie van optieprijzen begrijpen
Het primaire doel van optiebepalingstheorie is om de waarschijnlijkheid te berekenen dat een optie zal worden uitgeoefend, of in-the-money (ITM) zal zijn bij het verstrijken. Onderliggende activaprijs (aandelenkoers), uitoefenprijs, volatiliteit, rentevoet en vervaltijd, dat is het aantal dagen tussen de berekeningsdatum en de uitoefeningsdatum van de optie, zijn veelgebruikte variabelen die worden ingevoerd in wiskundige modellen om een theoretische reële waarde van optie.
Afgezien van aandelen en uitoefenprijzen van een bedrijf, zijn tijd, volatiliteit en rentetarieven ook vrij integraal bij het nauwkeurig bepalen van een optie. Hoe langer een belegger de optie moet uitoefenen, des te groter de kans dat het ITG bij het verstrijken is. Evenzo, hoe volatieler het onderliggende activum, hoe groter de kans dat het ITG vervalt. Hogere rentetarieven moeten zich vertalen in hogere optieprijzen.
Verhandelbare opties vereisen andere waarderingsmethoden dan niet-verhandelbare opties. Reële verhandelde optieprijzen worden bepaald op de open markt en, zoals bij alle activa, kan de waarde verschillen van een theoretische waarde. Door de theoretische waarde te hebben, kunnen handelaren echter beoordelen of het waarschijnlijk is dat ze profiteren van de handel in die opties.
De evolutie van de moderne optiemarkt wordt toegeschreven aan het prijsmodel van 1973, gepubliceerd door Fischer Black en Myron Scholes. De Black-Scholes-formule wordt gebruikt om een theoretische prijs af te leiden voor financiële instrumenten met een bekende vervaldatum. Dit is echter niet het enige model. Het binomiale prijsmodel van Cox, Ross en Rubinstein en de Monte-Carlo-simulatie worden ook veel gebruikt.
Belangrijkste leerpunten
- De theorie van optieprijzen gebruikt variabelen (aandelenkoers, uitoefenprijs, volatiliteit, rentevoet, vervaltijd) om een optie theoretisch te waarderen.
- Het primaire doel van optiebepalingstheorie is om de waarschijnlijkheid te berekenen dat een optie zal worden uitgeoefend, of in-the-money (ITM) zal zijn bij het verstrijken.
- Enkele veelgebruikte modellen om opties te waarderen zijn Black-Scholes, binomiale optieprijzen en Monte-Carlo simulatie.
De Black-Scholes-optie gebruiken Prijsbepalingstheorie
Het originele Black-Scholes-model vereiste vijf invoervariabelen - uitoefenprijs van een optie, huidige koers van het aandeel, tijd tot vervaldatum, risicovrije rente en volatiliteit. Directe waarneming van volatiliteit is onmogelijk en moet daarom worden geschat of geïmpliceerd. Impliciete volatiliteit is ook niet hetzelfde als historische of gerealiseerde volatiliteit. Momenteel worden dividenden vaak gebruikt als zesde input.
Bovendien gaat het Black-Scholes-model ervan uit dat aandelenkoersen een log-normale verdeling volgen, omdat activaprijzen niet negatief kunnen zijn. Andere veronderstellingen van het model zijn dat er geen transactiekosten of belastingen zijn, dat de risicovrije rentevoet constant is voor alle looptijden, dat short selling van effecten met gebruik van opbrengsten is toegestaan en dat er geen arbitragemogelijkheden zonder risico zijn .
Het is duidelijk dat sommige van deze veronderstellingen niet altijd kloppen. Het model neemt bijvoorbeeld ook aan dat de volatiliteit constant blijft gedurende de levensduur van de optie. Dit is onrealistisch, en normaal gesproken niet het geval, omdat de volatiliteit fluctueert met het niveau van vraag en aanbod.
Black-Scholes gaat er ook van uit dat de opties European Style zijn, alleen uitvoerbaar op de vervaldag. Het model houdt geen rekening met de uitvoering van opties in Amerikaanse stijl, die op elk moment vóór en met inbegrip van de dag van verval kunnen worden uitgeoefend. Voor praktische doeleinden is dit echter een van de meest gewaardeerde prijsmodellen. Aan de andere kant kan het binomiale model beide soorten opties verwerken, omdat het op elk moment in de levensduur op de waarde van de optie kan controleren.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.