Ricardo-Barro-effect
Het Ricardo-Barro-effect, ook bekend als Ricardiaanse gelijkwaardigheid, is een economische theorie die suggereert dat wanneer een overheid probeert een economie te stimuleren door de met schulden gefinancierde overheidsuitgaven te verhogen, de vraag ongewijzigd blijft, omdat het publiek zijn spaargeld verhoogt om te betalen voor de verwachte toekomst belastingverhogingen die zullen worden gebruikt om de schuld af te lossen.
Ricardo-Barro-effect begrijpen
Hoewel het Ricardo-Barro-effect werd ontwikkeld door David Ricardo in de 19e eeuw, werd het door Harvard-professor Robert Barro herzien in een meer uitgebreide versie van hetzelfde concept. Zijn theorie bepaalt dat de consumptie van een persoon wordt bepaald door de huidige contante waarde van zijn inkomsten na belastingen - hun intertemporele budgettaire beperking.
De overheid kan de consumentenuitgaven dus niet stimuleren, omdat mensen ervan uitgaan dat wat nu wordt opgedaan, zal worden gecompenseerd door hogere belastingen die in de toekomst moeten worden betaald. Het houdt ook in dat, ongeacht hoe een overheid ervoor kiest om de uitgaven te verhogen door leningen te heffen of belastingen te heffen, de vraag onveranderd blijft, omdat door de overheid gefinancierde overheidsuitgaven de privé-uitgaven zullen "verdringen".
Argumenten tegen het Ricardo-Barro-effect
De belangrijkste argumenten tegen het Ricardo-Barro-effect zijn te wijten aan wat wordt gezien als de onrealistische veronderstellingen waarop de theorie is gebaseerd. Deze veronderstellingen omvatten het bestaan van perfecte kapitaalmarkten en de mogelijkheid voor individuen om te lenen en te sparen wanneer ze maar willen. Bovendien is er de veronderstelling dat individuen bereid zijn om te sparen voor een toekomstige belastingverhoging, die ze misschien niet in hun leven zullen zien. Dit klopt niet vandaag, wanneer de persoonlijke spaarquote van de VS is gedaald tot multi-decennium dieptepunten, zelfs nu de Amerikaanse overheid groeit. Mensen lijken zich gewoon niet te gedragen op een manier die consistent is met Ricardiaanse gelijkwaardigheid.
De eurozone biedt enig bewijs van Ricardiaanse gelijkwaardigheid
Er zijn geen aanwijzingen dat het Ricardo-Barro-effect van besparing veranderde toen de regering-Reagan de belastingen verlaagde en de militaire uitgaven tussen 1981-85 liet stijgen. In feite daalde de netto particuliere besparing als percentage van het BNP tot 7, 47% tijdens de periode 1981-86, van 8, 5% in 1976-80. De financiële crisis in de eurozone heeft enig bewijs opgeleverd om de gelijkwaardigheid van Ricard te ondersteunen. Op basis van gegevens uit 2007 is er een sterke correlatie tussen de schuldenlast van de overheid en veranderingen in de financiële activa van huishoudens voor 12 van de 15 landen binnen de unie.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.