Van wie is de schuld van een studentlening?

Vanaf het eerste kwartaal van 2019 zaten Amerikaanse studenten voor ongeveer $ 1, 49 biljoen aan studieleningen. De gemiddelde kredietnemer was tussen $ 25.000 en $ 35.000 verschuldigd, aanzienlijk meer dan in de afgelopen decennia. Met zoveel geld op de lijn, is het redelijk om nieuwsgierig te zijn naar wie uiteindelijk al die hoofd- en rentebetalingen zou ontvangen. Hoewel $ 1, 49 biljoen een belangrijke verplichting voor de kredietnemers kan zijn, kan het een nog grotere troef zijn voor crediteuren.

The Maze of Student Loan Processing

Het is mogelijk dat je studielening afkomstig is van de ene instelling, eigendom is van een andere, gegarandeerd door nog een andere en mogelijk wordt onderhouden door een vierde of zelfs vijfde agentschap. Dit kan het heel moeilijk maken om op te sporen wie uw schuld bezit en hoe. Veel hangt ook af van het soort lening dat u hebt afgesloten, hoewel het veilig is om te zeggen dat de federale overheid op een of andere manier betrokken was.

De meeste geldschieters zijn grote instellingen, zoals internationale banken of de overheid. Nadat een lening is uitgegeven, vertegenwoordigt deze echter een actief dat op de markt kan worden gekocht en verkocht. Banken worden vaak gestimuleerd leningen van de boeken te halen en aan een andere tussenpersoon te verkopen, omdat dit hun kapitaalratio onmiddellijk verbetert en hen in staat stelt nog meer leningen te verstrekken. Aangezien bijna alle leningen volledig door de overheid worden gegarandeerd, kunnen banken ze voor een hogere prijs verkopen, omdat het wanbetalingsrisico niet met het actief wordt overgedragen.

Niet-gouvernementele eigenaren

Buiten de overheid worden de meeste leningen voor studenten aangehouden door de kredietgever of een derde leningverstrekker. Originators en derde partijen kunnen elk interne incassodiensten uitvoeren of die plicht uitbesteden aan een incassobureau. Enkele van de grootste particuliere studentenleningenbedrijven zijn Navient Corp., Wells Fargo & Co. en Discover Financial Services.

Veel studieleningen zijn ook in handen van quasi-overheidsinstanties of particuliere bedrijven met gunstige relaties met het ministerie van Onderwijs, zoals NelNet Inc. en Sallie Mae. Sallie Mae heeft veel van de leningen in het kader van het Federal Family Education Loan Program (FFELP), dat werd vervangen door de federale overheid.

De federale overheid als schuldeiser

Vanaf 8 juli 2016 bezat de federale overheid ongeveer $ 1 biljoen aan uitstaande consumentenschuld, per data verzameld door de Federal Reserve Bank of St. Louis. Dat cijfer was gestegen van minder dan $ 150 miljard in januari 2009, wat een toename van bijna 600% betekent in die periode. De belangrijkste boosdoener zijn studieleningen, die de federale overheid effectief monopoliseerde in een weinig bekende bepaling van de Affordable Care Act, die in 2010 in de wet werd ondertekend.

Voorafgaand aan de Affordable Care Act, was het merendeel van de studieleningen afkomstig van een particuliere geldschieter, maar deze werden gegarandeerd door de overheid, wat betekent dat belastingbetalers de rekening betalen als studentenleners in gebreke blijven. In 2010 schatte het Congressional Budget Office (CBO) 55% van de leningen in deze categorie. Tussen 2011 en 2016 daalde het aandeel van particuliere leningen voor studenten met bijna 90%.

Voorafgaand aan de administratie van Bill Clinton bezat de federale overheid nul studieleningen, hoewel ze al sinds 1965 garant stond voor leningen. Tussen het eerste jaar van het Clinton-presidentschap en het laatste jaar van de regering van George W. Bush, de overheid verzamelde langzaam ongeveer $ 140 miljard aan studentenschuld. Die cijfers zijn sinds 2009 explosief gestegen. In september 2018 heeft het Amerikaanse ministerie van Financiën in zijn jaarverslag onthuld dat studieleningen 36, 8% van alle Amerikaanse overheidsactiva uitmaken.

De kosten van federale studieleningen worden uitgebreid besproken. De CBO biedt twee verschillende schattingen op basis van lage disconteringsvoeten en "reële waarde" disconteringsvoeten. Als u op de schatting van de reële waarde vertrouwt, verliest de overheid ongeveer $ 100 miljard tot $ 250 miljard per jaar, inclusief $ 40 + miljard aan administratieve kosten. Met andere woorden, de overheid recupereert de waarde van de leningen niet, waardoor de huidige en toekomstige belastingbetalers in de positie van garant komen te staan.