Sovereign Wealth Funds: een inleiding

Soevereine rijkdomfondsen hebben de afgelopen jaren veel aandacht getrokken naarmate meer landen fondsen openen en beleggen in grote bedrijven en activa. Sommige experts schatten dat alle soevereine rijkdomfondsen samen meer dan $ 5 biljoen aan activa in 2012 hielden, een aantal dat naar verwachting relatief snel zal groeien. Dit heeft plaatsgemaakt voor een brede bezorgdheid over de invloed van deze fondsen op de wereldeconomie. Als zodanig is het belangrijk om precies te begrijpen wat soevereine rijkdomfondsen zijn en hoe ze voor het eerst zijn ontstaan.

Sovereign Wealth Fund

Een staatsinvesteringsfonds is een geldpool van de staat die wordt geïnvesteerd in verschillende financiële activa. Het geld komt meestal uit het budgettaire overschot van een land. Wanneer een natie overtollig geld heeft, gebruikt het een soeverein rijkdomfonds als een manier om het naar investeringen te leiden in plaats van het gewoon bij de centrale bank te houden of terug te voeren naar de economie.

De motieven voor de oprichting van een soeverein rijkdomfonds verschillen per land. De Verenigde Arabische Emiraten genereren bijvoorbeeld een groot deel van hun inkomsten uit de export van olie en hebben een manier nodig om de overtollige reserves te beschermen tegen risico's op basis van olie, dus plaatst het een deel van dat geld in een staatsinvesteringsfonds. Veel landen gebruiken soevereine rijkdomfondsen als een manier om winst op te bouwen ten behoeve van de economie van de natie en haar burgers.

De primaire functies van een soeverein vermogensfonds zijn het stabiliseren van de economie van het land door diversificatie en het genereren van rijkdom voor toekomstige generaties.

Geschiedenis

De eerste fondsen zijn ontstaan ​​in de jaren vijftig. Soevereine rijkdomfondsen ontstonden als een oplossing voor een land met een begrotingsoverschot. Het eerste soevereine vermogensfonds was de Koeweit-investeringsautoriteit, opgericht in 1953 om overtollige olie-inkomsten te investeren. Slechts twee jaar later richtte Kiribati een fonds op om zijn inkomstenreserves aan te houden. Er vond weinig nieuwe activiteit plaats totdat drie grote fondsen werden gecreëerd:

• Investeringsautoriteit van Abu Dhabi (1976)
• Singapore's Investment Investment Corporation (1981)
• Noors overheidspensioenfonds (1990)

De afgelopen decennia zijn de omvang en het aantal staatsinvesteringsfondsen dramatisch toegenomen. In 2012 zijn er meer dan 50 soevereine rijkdomfondsen en heeft volgens het SWF-instituut meer dan het noorden van $ 5 biljoen.

Grondstoffen versus niet-commodity Sovereign Wealth Funds

Soevereine vermogensfondsen kunnen in twee categorieën worden onderverdeeld, grondstoffen of niet-grondstoffen. Het verschil tussen de twee categorieën is hoe het fonds wordt gefinancierd.

Commodity soevereine rijkdomfondsen worden gefinancierd door exporterende commodities. Wanneer de prijs van een grondstof stijgt, zullen landen die die grondstof exporteren grotere overschotten zien. Omgekeerd, wanneer een exportgestuurde economie een prijsdaling van die grondstof ervaart, ontstaat een tekort dat de economie kan schaden. Een soeverein rijkdomfonds fungeert als een stabilisator om het geld van het land te diversifiëren door in andere gebieden te beleggen.

Grondstoffenfondsen voor staatsobligaties hebben een enorme groei doorgemaakt, aangezien de olie- en gasprijzen tussen 2000 en 2012 zijn gestegen. In 2012 bedroegen de met grondstoffen gefinancierde fondsen meer dan $ 2, 5 biljoen.

Niet-grondstoffenfondsen worden doorgaans gefinancierd door een overschot aan vreemde valutareserves van overschotten op de lopende rekening. Niet-grondstoffenfondsen bedroegen in 2012 $ 2 biljoen, drie keer zoveel als drie jaar eerder.

Momenteel wordt het merendeel van de fondsen gefinancierd door grondstoffen, maar niet-grondstoffenfondsen kunnen tegen 2015 meer dan 50% van het totaal bereiken.

Waarin investeren Sovereign Wealth Funds?

Soevereine rijkdomfondsen zijn traditioneel passieve, langetermijnbeleggers. Weinig soevereine rijkdomfondsen onthullen hun volledige portefeuilles, maar soevereine rijkdomfondsen beleggen in een breed scala van activaklassen, waaronder:

• Staatsobligaties
• aandelen
• Directe buitenlandse investeringen

Een groeiend aantal fondsen wendt zich echter tot alternatieve beleggingen, zoals hedgefondsen of private equity, die niet toegankelijk zijn voor de meeste particuliere beleggers. Het Internationaal Monetair Fonds meldt dat staatsinvesteringsfondsen een hoger risiconiveau hebben dan traditionele beleggingsportefeuilles, met grote belangen in de vaak volatiele opkomende markten.

Soevereine rijkdomfondsen gebruiken verschillende beleggingsstrategieën:

• Sommige fondsen beleggen uitsluitend in beursgenoteerde financiële activa.
• Anderen beleggen in alle belangrijke activaklassen.

Fondsen verschillen ook in de mate van controle die zij aannemen bij het beleggen in bedrijven:

• Er zijn soevereine welvaartsfondsen die een limiet stellen aan het aantal aandelen dat in een bedrijf wordt gekocht en die beperkingen opleggen om hun portefeuilles te diversifiëren of zich aan hun eigen ethische normen te houden.
• Andere staatsinvesteringsfondsen kiezen voor een actievere benadering door grotere belangen in bedrijven te kopen.

Internationaal debat

Soevereine rijkdomfondsen vertegenwoordigen een groot en groeiend deel van de wereldeconomie. De omvang en de potentiële impact die deze fondsen op de internationale handel zouden kunnen hebben, hebben tot aanzienlijke tegenstand geleid en de kritiek is toegenomen na controversiële investeringen in de Verenigde Staten en Europa. Na de hypotheekcrisis van 2006-2008 hebben soevereine welvaartsfondsen de worstelende Westerse banken CitiGroup, Merrill Lynch, UBS en Morgan Stanley helpen redden. Dit zorgde ervoor dat critici zich zorgen maakten dat buitenlandse landen te veel controle kregen over binnenlandse financiële instellingen en dat deze landen die controle om politieke redenen konden gebruiken. Deze angst kan ook leiden tot investeringsprotectie, waardoor de wereldeconomie mogelijk wordt geschaad door waardevolle investeringsdollars te beperken.

In de Verenigde Staten en Europa hebben veel financiële en politieke leiders het belang benadrukt van toezicht op en mogelijk regulering van staatsinvesteringsfondsen. Veel politieke leiders beweren dat soevereine rijkdomfondsen een bedreiging vormen voor de nationale veiligheid en hun gebrek aan transparantie heeft deze controverse aangewakkerd. De Verenigde Staten hebben deze zorg weggenomen door de Foreign Investment and National Security Act van 2007 goed te keuren, die meer controle vestigde wanneer een buitenlandse overheid of een entiteit in handen van de overheid probeert een Amerikaans actief te kopen.

Westerse mogendheden zijn bewaakt over het toestaan ​​van staatsinvesteringsfondsen om te beleggen en hebben om verbeterde transparantie gevraagd. Aangezien er echter geen inhoudelijk bewijs is dat fondsen onder politieke of strategische motieven opereren, hebben de meeste landen hun positie verzacht en zelfs de beleggers verwelkomd.

Het komt neer op

De omvang en het aantal staatsinvesteringsfondsen blijven groeien, waardoor deze fondsen in de toekomst een cruciaal onderdeel van de wereldeconomie blijven. In één rapport wordt beschreven dat als soevereine welvaartsfondsen in hun huidige tempo blijven groeien, ze de jaarlijkse economische productie van de VS in 2015 en die van de Europese Unie in 2016 zullen overtreffen. De opkomst van soevereine welvaartsfondsen is een belangrijke ontwikkeling voor internationale investeringen en aangezien regelgeving en transparantie in de komende jaren worden opgelost, zullen deze fondsen waarschijnlijk een belangrijke rol spelen bij het vormgeven van de wereldeconomie.