Economisch kapitaal gebruiken om risico's te bepalen

Economisch kapitaal (EC) verwijst naar de hoeveelheid risicokapitaal die een bank nodig heeft om solvabel te blijven bij een bepaald betrouwbaarheidsniveau en een bepaalde tijdshorizon. Regulatory capital (RC), daarentegen, geeft de hoeveelheid kapitaal weer die een bank nodig heeft, gegeven regelgevende richtlijnen en regels. Dit artikel belicht hoe EC wordt gemeten, onderzoekt de relevantie ervan voor banken en vergelijkt economisch en wettelijk kapitaal.

Zie ook : Hoe protesten bankieren kunnen veranderen

Risicomanagement

Banken en financiële instellingen worden geconfronteerd met toekomstige onzekerheden op lange termijn die zij voornemens zijn te verklaren. In deze context zijn de Basel-akkoorden gecreëerd om de risicobeheerfuncties van banken en financiële instellingen te verbeteren. Basel II biedt internationale richtlijnen over de wettelijke minimum hoeveelheid kapitaal die banken moeten houden tegen hun risico's, zoals kredietrisico, marktrisico, operationeel risico, tegenpartijrisico, pensioenrisico en andere. Basel II bevat ook richtlijnen voor regelgeving en regels voor het modelleren van reglementair kapitaal en moedigt bedrijven aan om EC-modellen te gebruiken. EC als concept en risicomaatregel is geen recent fenomeen, maar is snel een belangrijke maatregel geworden bij banken en financiële instellingen.

( Zie voor achtergrondinformatie Basel II akkoord om te waken tegen financiële schokken en hoe Basel I banken beïnvloedde )

Wettelijk kapitaal

Wanneer banken hun RC-vereiste en in aanmerking komend kapitaal berekenen, moeten zij wettelijke definities, regels en richtlijnen overwegen. Vanuit een regelgevingsperspectief maakt het minimale kapitaal deel uit van het in aanmerking komende kapitaal van een bank. Totaal in aanmerking komend kapitaal volgens de wettelijke richtlijnen van Basel II wordt geleverd door de volgende drie niveaus van kapitaal:

• Tier 1 (kern) kapitaal: omvat in grote lijnen elementen zoals gewone aandelen, in aanmerking komende preferente aandelen en overtollige en ingehouden winsten.
• Tier 2 (aanvullend) kapitaal: bevat elementen zoals algemene verliezen op kredietverliezen, bepaalde vormen van preferente aandelen, achtergestelde schulden op termijn, eeuwigdurende schuld en andere hybride schuld- en eigen-vermogensinstrumenten.
• Tier 3-kapitaal: omvat kortlopende achtergestelde schulden en netto handelsboekwinsten die niet extern zijn geverifieerd.

Merk op dat deze niveaus op verschillende manieren kunnen worden samengesteld volgens wettelijke en boekhoudkundige regimes in lidstaten van de Bank voor Internationale Betaling (BIS). Bovendien verschillen de kapitaalniveaus in hun vermogen om verliezen op te vangen; Tier 1-kapitaal heeft het beste vermogen om verliezen op te vangen. Het is noodzakelijk voor een bank om de minimale kapitaalvereiste van de bank voor krediet-, operationeel, marktrisico en andere risico's te berekenen om vast te stellen hoeveel Tier 1-, Tier 2- en Tier 3-kapitaal beschikbaar is om alle risico's te ondersteunen.

Economisch kapitaal

EC is een risicomaatstaf uitgedrukt in kapitaal. Een bank kan zich bijvoorbeeld afvragen welk kapitaalniveau nodig is om op een bepaald niveau van vertrouwen en tijdshorizon solvabel te blijven. Met andere woorden, EC kan worden beschouwd als de hoeveelheid risicokapitaal vanuit het perspectief van de banken; daarom verschilt het van RC-vereiste maatregelen. Economisch kapitaal is in de eerste plaats bedoeld om zakelijke beslissingen te ondersteunen, terwijl RC ernaar streeft minimale kapitaalvereisten vast te stellen voor alle risico's in een bank volgens een reeks regelgevende regels en richtlijnen.

Aangezien economisch kapitaal eerder een bankspecifieke of interne maatstaf voor beschikbaar kapitaal is, bestaat er geen gemeenschappelijke binnenlandse of globale definitie van EG. Bovendien zijn er enkele elementen die veel banken gemeen hebben bij het definiëren van EC. EG-schattingen kunnen worden gedekt door elementen van Tier 1, Tier 2, Tier 3 of definities die worden gebruikt door ratingbureaus en / of andere soorten kapitaal, zoals geplande inkomsten, niet-gerealiseerde winst of een impliciete overheidsgarantie.

Relevantie van economisch kapitaal

EC is zeer relevant omdat het belangrijke antwoorden kan bieden op specifieke bedrijfsbeslissingen of voor de evaluatie van de verschillende bedrijfseenheden van een bank. Het biedt ook een instrument voor het vergelijken van RC.

Prestatiemaatstaf
Het management van een bank kan EC-schattingen gebruiken om kapitaal over bedrijfsstromen toe te wijzen en die eenheden te promoten die een gewenste winst per eenheid risico bieden. Een voorbeeld van een prestatiemaatstaf waarbij EC betrokken is, is een rendement op risico-aangepast kapitaal (RORAC), risico-aangepast rendement op kapitaal (RAROC) en economische toegevoegde waarde (EVA). Figuur 1 toont een voorbeeld van een RORAC-berekening en hoe deze kan worden vergeleken tussen de bedrijfseenheden van een bank of financiële instelling.

Figuur 1: RORAC van twee bedrijfsonderdelen gedurende één jaar

Figuur 1 laat zien dat business unit 1 een hoger rendement genereert in EC-termen (dwz RORAC) vergeleken met business unit 2. Het management zou business unit 1 prefereren, die minder EC verbruikt, maar tegelijkertijd een hoger rendement genereert. Dit soort beoordelingen is praktischer in een bottom-up benadering. De bottom-upbenadering houdt in dat de EG-beoordelingen voor elke bedrijfseenheid worden gemaakt en vervolgens worden geaggregeerd tot een algemeen EG-cijfer. De top-downbenadering is daarentegen meer willekeurig, omdat EC op groepsniveau wordt gekalibreerd en vervolgens aan elke bedrijfsstroom wordt geleverd, waar criteria voor kapitaalallocatie vaag kunnen zijn.

In vergelijking met RC
Een ander gebruik van EC is om het te vergelijken met RC-vereiste. Figuur 2 geeft een voorbeeld van enkele risico's die kunnen worden beoordeeld door een EG-kader en hoe dit kan worden vergeleken met de RC-eis.

Figuur 2: RC-vereiste en EC-schatting

EC meten

Terwijl het EC-cijfer van een bank gedeeltelijk wordt bepaald door haar risicobereidheid (de wens naar risico), wordt de RC-eis gestuurd door toezichtmaatstaven die zijn uiteengezet in de regelgevende richtlijnen en rulebooks. Bovendien kunnen banken, in tegenstelling tot regulatoire kapitaalmodellen onder Basel II, zoals het geavanceerde op interne ratings gebaseerde (AIRB) -model voor kredietrisico, hun eigen keuzes maken voor het modelleren van EC. Banken kunnen bijvoorbeeld de functionele vorm en de parameterinstellingen van hun model kiezen. Daarom kan EC-modellering veronderstellingen van AIRB voor kredietrisico aanpassen of negeren.

AIRB gaat ervan uit dat een kredietportefeuille groot en homogeen is, dat activa op langere termijn risicovoller zijn, zoals blijkt uit de zogenaamde looptijdaanpassing met een maximum van vijf jaar, en dat ratings van hogere kwaliteit een hogere correlatie hebben om het systeemrisico weer te geven. Het evalueert ook het risico per ratingklasse en gaat uit van een perfecte correlatie tussen ratingklassen en diversificatie binnen een ratingklasse. (Zie voor meer informatie Investeringsrisico meten en beheren .)

Value-at-risk (VaR) -modellen zijn typische EG-kaders voor markt-, kredietrisico- en andere risico's. Voor kredietrisico wordt dit echter meestal aangeduid als credit value-at-risk (CVaR). Neem bijvoorbeeld de verliesverdeling van een kredietportefeuille voor relatief veilige leningen. Het verwachte verlies vertegenwoordigt een verlies dat voortvloeit uit de dagelijkse gang van zaken, terwijl het onverwachte verlies het aantal standaarddeviaties is dat afwijkt van het verwachte verlies (de staart van de verdeling). Stel dat het onverwachte verlies in het huidige voorbeeld is gekalibreerd op een betrouwbaarheidsniveau van 99, 95%, wat overeenkomt met een 'AA'-rating. Daarom kunnen banken hun modellen voor economisch kapitaal kalibreren op basis van de risicobereidheid van het management, wat meestal in overeenstemming is met de beoogde rating van de bank. (Zie voor meer informatie Een inleiding tot risicowaarde .)

Sommige banken gebruiken intern ontwikkelde modellen om hun EC's te berekenen. Banken kunnen echter ook commerciële software gebruiken om hen te helpen bij hun EG-berekeningen. Een typisch voorbeeld van dergelijke software voor kredietrisico is de Portfolio Manager van Moody's KMV, Strategic Analytics, Credit risk + van Credit Suisse en CreditMetrics van JPMorgan.

Het komt neer op

EC is een maat voor het risicokapitaal van een bank. Het is geen recent concept, maar het is snel een belangrijke maatregel bij banken en financiële instellingen geworden. EC biedt een nuttig aanvullend instrument voor RC voor zakelijke beslissingen. Banken gebruiken in toenemende mate EG-kaders en het zal hoogstwaarschijnlijk in de toekomst blijven groeien. De relevante vraag zou kunnen zijn of EC ooit de RC-vereisten zou kunnen vervangen.