Durfkapitaal
Durfkapitaal is een vorm van private equity en een soort financiering die investeerders verstrekken aan startende ondernemingen en kleine ondernemingen waarvan wordt aangenomen dat ze een groeipotentieel op lange termijn hebben. Durfkapitaal komt meestal van welgestelde investeerders, investeringsbanken en andere financiële instellingen. Het neemt echter niet altijd een monetaire vorm aan; het kan ook worden geleverd in de vorm van technische of managementexpertise. Risicokapitaal wordt doorgaans toegewezen aan kleine bedrijven met een uitzonderlijk groeipotentieel, of aan bedrijven die snel zijn gegroeid en klaar lijken te blijven groeien.
Hoewel het riskant kan zijn voor beleggers die fondsen storten, is het potentieel voor een bovengemiddeld rendement een aantrekkelijke uitbetaling. Voor nieuwe bedrijven of ondernemingen met een beperkte bedrijfsgeschiedenis (minder dan twee jaar), wordt risicokapitaalfinanciering in toenemende mate een populaire - zelfs essentiële - bron voor het aantrekken van kapitaal, vooral als ze geen toegang hebben tot kapitaalmarkten, bankleningen of andere schuldinstrumenten. Het belangrijkste nadeel is dat de investeerders meestal aandelen in het bedrijf krijgen, en dus een stem in de beslissingen van het bedrijf.
01:24Durfkapitaal
Basisprincipes van risicokapitaal
In een venture capital deal worden grote stukken van een bedrijf gecreëerd en verkocht aan een paar investeerders via onafhankelijke, beperkte partnerschappen die worden opgericht door venture capital bedrijven. Soms bestaan deze samenwerkingsverbanden uit een pool van verschillende vergelijkbare ondernemingen. Een belangrijk verschil tussen risicokapitaal en andere private equity-transacties is echter dat risicokapitaal de neiging heeft zich te concentreren op opkomende bedrijven die voor het eerst substantiële fondsen zoeken, terwijl private equity de neiging heeft grotere, meer gevestigde bedrijven te financieren die op zoek zijn naar een aandeleninfusie of een kans voor oprichters van bedrijven om een deel van hun eigendomsbelangen over te dragen.
Belangrijkste leerpunten
- Risicokapitaalfinanciering is financiering die wordt verstrekt aan bedrijven en ondernemers. Het kan in verschillende stadia van hun evolutie worden verstrekt.
- Het is geëvolueerd van een nicheactiviteit aan het einde van de Tweede Wereldoorlog naar een geavanceerde industrie met meerdere spelers die een belangrijke rol spelen bij het stimuleren van innovatie.
Geschiedenis van durfkapitaal
Durfkapitaal is een subset van private equity (PE). Hoewel de wortels van PE kunnen worden teruggevoerd tot de 19e eeuw, ontwikkelde risicokapitaal zich pas na de Tweede Wereldoorlog als een industrie. Harvard Business School-professor Georges Doriot wordt algemeen beschouwd als de "vader van durfkapitaal". Hij begon de American Research and Development Corporation (ARDC) in 1946 en haalde een fonds van $ 3, 5 miljoen op om te investeren in bedrijven die technologieën ontwikkelde die tijdens de Tweede Wereldoorlog waren ontwikkeld. De eerste investering van ARDC was in een bedrijf dat ambities had om röntgentechnologie te gebruiken voor de behandeling van kanker. De $ 200.000 die Doriot investeerde werd $ 1, 8 miljoen toen het bedrijf in 1955 openbaar werd.
Locatie van de VC
Hoewel het voornamelijk werd gefinancierd door banken in het noordoosten, werd risicokapitaal geconcentreerd aan de westkust na de groei van het technologische ecosysteem. Fairchild Semiconductor, gestart door de verraderlijke acht vanuit het laboratorium van William Shockley, wordt algemeen beschouwd als het eerste technologiebedrijf dat VC-financiering heeft ontvangen. Het werd gefinancierd door oostkust-industrieel Sherman Fairchild van Fairchild Camera & Instrument Corp.
Arthur Rock, een investeringsbankier bij Hayden, Stone & Co. in New York City, hielp die deal te vergemakkelijken en startte vervolgens een van de eerste VC-bedrijven in Silicon Valley. Davis & Rock financierden enkele van de meest invloedrijke technologiebedrijven, waaronder Intel en Apple. Tegen 1992 was 48% van alle investeringsdollars aan de westkust en was de noordoostkust goed voor slechts 20%. Volgens de laatste gegevens van Pitchbook en National Venture Capital Association (NVCA) is de situatie niet veel veranderd. In het derde kwartaal van 2018 waren westkustbedrijven goed voor 38, 3% van alle deals (en een enorme 54, 7% van de dealwaarde), terwijl de Mid-Atlantische regio 20, 4% van alle deals had (of ongeveer 20, 1% van alle dealwaarde).
Hulp van innovaties
Een reeks van regelgevende innovaties hielp verder risicokapitaal populair te maken als financieringsweg. De eerste was een wijziging in de Small Business Investment Act (SBIC) in 1958. Het stimuleerde de durfkapitaalsector door belastingvoordelen te bieden aan investeerders. In 1978 werd de Revenue Act gewijzigd om de vermogenswinstbelasting te verlagen van 49, 5% naar 28%. Toen, in 1979, een wijziging in de Wet op de pensioeninkomsten voor werknemers (ERISA) de pensioenfondsen in staat stelde tot 10% van hun totale vermogen in de sector te beleggen.
Dit wordt de Prudent Man Rule genoemd en wordt geprezen als de belangrijkste ontwikkeling in risicokapitaal omdat het leidde tot een stroom kapitaal van rijke pensioenfondsen. Toen werd de vermogenswinstbelasting verder verlaagd tot 20% in 1981. Die drie ontwikkelingen hebben de groei van het risicokapitaal gestimuleerd en de jaren tachtig veranderden in een hoogconjunctuur voor risicokapitaal, met financieringsniveaus van $ 4, 9 miljard in 1987. De dot com-boom bracht ook de industrie scherp in beeld terwijl venture capitalists snel rendement nastreven van zeer gewaardeerde internetbedrijven. Volgens sommige schattingen bereikte het financieringsniveau in die periode een piek van $ 119, 6 miljard. Maar het beloofde rendement is niet uitgekomen omdat verschillende beursgenoteerde internetbedrijven met hoge waarderingen zijn gecrasht en hun weg naar het faillissement hebben gebrand.
Angel Investors
Voor kleine bedrijven, of voor opkomende bedrijven in opkomende industrieën, wordt risicokapitaal doorgaans verstrekt door vermogende particulieren (HNWI's) - ook vaak bekend als 'engelbeleggers' - en risicokapitaalondernemingen. De National Venture Capital Association (NVCA) is een organisatie die bestaat uit honderden durfkapitaalbedrijven die aanbieden om innovatieve ondernemingen te financieren.
Angel-investeerders zijn meestal een diverse groep individuen die hun rijkdom hebben verzameld via verschillende bronnen. Meestal zijn ze echter zelf ondernemers, of leidinggevenden die zich onlangs hebben teruggetrokken uit de bedrijfsimperia die ze hebben opgebouwd.
Zelfgemaakte investeerders die risicokapitaal verstrekken, hebben meestal verschillende hoofdkenmerken. De meerderheid wil investeren in goed beheerde bedrijven, met een volledig ontwikkeld businessplan en klaar voor substantiële groei. Deze investeerders zullen waarschijnlijk ook aanbieden om ondernemingen te financieren die betrokken zijn in dezelfde of vergelijkbare bedrijfstakken of bedrijfstakken waarmee ze bekend zijn. Als ze niet echt op dat gebied hebben gewerkt, hebben ze er misschien een academische opleiding in gehad. Een ander veel voorkomend verschijnsel onder engelbeleggers is co-beleggen, waarbij een engelbelegger een onderneming financiert naast een vertrouwde vriend of partner, vaak een andere engelbelegger.
Het risicokapitaalproces
De eerste stap voor elk bedrijf dat op zoek is naar risicokapitaal, is om een bedrijfsplan in te dienen, hetzij bij een risicokapitaalonderneming of bij een angel investor. Indien geïnteresseerd in het voorstel, moet het bedrijf of de investeerder vervolgens due diligence uitvoeren, waaronder een grondig onderzoek van onder andere het bedrijfsmodel, de producten, het management en de bedrijfsgeschiedenis van de onderneming.
Aangezien risicokapitaal de neiging heeft om grotere bedragen in minder bedrijven te investeren, is dit achtergrondonderzoek erg belangrijk. Veel durfkapitaalprofessionals hebben eerdere ervaring met beleggen, vaak als analisten van aandelenonderzoek; anderen hebben een Master in Business Administration (MBA) graden. Professionals in durfkapitaal concentreren zich ook vaak in een bepaalde branche. Een durfkapitalist die zich bijvoorbeeld in de gezondheidszorg specialiseert, heeft mogelijk ervaring als analist in de gezondheidszorg.
Zodra de due diligence is voltooid, belooft de onderneming of de belegger een kapitaalinvestering in ruil voor aandelen in de onderneming. Deze fondsen kunnen in één keer worden verstrekt, maar meestal wordt het kapitaal in rondes verstrekt. Het bedrijf of de belegger neemt vervolgens een actieve rol in het gefinancierde bedrijf, adviseert en bewaakt de voortgang ervan voordat extra middelen worden vrijgemaakt.
De belegger verlaat het bedrijf na een bepaalde periode, meestal vier tot zes jaar na de initiële investering, door een fusie, overname of beursintroductie (IPO) te initiëren.
Een dag in het leven
Zoals de meeste professionals in de financiële sector, begint de risicokapitalist zijn of haar dag met een exemplaar van The Wall Street Journal, de Financial Times en andere gerespecteerde zakelijke publicaties . Durfkapitalisten die zich in een bedrijfstak specialiseren, hebben de neiging zich ook te abonneren op vakbladen en kranten die specifiek zijn voor die bedrijfstak. Al deze informatie wordt vaak elke dag samen met het ontbijt verteerd.
Voor de durfkapitaalprofessional is het grootste deel van de dag gevuld met vergaderingen. Deze bijeenkomsten hebben een breed scala aan deelnemers, waaronder andere partners en / of leden van zijn of haar risicokapitaalbedrijf, leidinggevenden in een bestaand portfoliobedrijf, contacten op het gebied van gespecialiseerde en beginnende ondernemers die durfkapitaal zoeken.
Tijdens een vroege ochtendvergadering kan er bijvoorbeeld een bedrijfsbrede discussie zijn over mogelijke portefeuillebeleggingen. Het due diligence-team presenteert de voor- en nadelen van investeren in het bedrijf. Een stemming rond de tafel kan worden gepland voor de volgende dag om het bedrijf al dan niet toe te voegen aan de portefeuille.
Een middagvergadering kan worden gehouden met een huidig portefeuillebedrijf. Deze bezoeken worden regelmatig gehouden om te bepalen hoe soepel het bedrijf loopt en of de investering van de risicokapitaalonderneming verstandig wordt gebruikt. De venture capitalist is verantwoordelijk voor het maken van evaluatieve aantekeningen tijdens en na de vergadering en het verspreiden van de conclusies onder de rest van het bedrijf.
Na een groot deel van de middag dat verslag te hebben geschreven en ander marktnieuws te hebben bekeken, kan er een vroege dinervergadering zijn met een groep startende ondernemers die financiering zoeken voor hun onderneming. De risicokapitaalprofessional krijgt een idee van het soort potentieel dat de opkomende onderneming heeft en bepaalt of verdere vergaderingen met de risicokapitaalonderneming gerechtvaardigd zijn.
Na die dinervergadering, wanneer de venture capitalist eindelijk naar huis gaat voor de nacht, kunnen ze het due diligence-rapport over het bedrijf meenemen dat de volgende dag zal worden gestemd, en nog een kans nemen om alle essentiële feiten en cijfers te bekijken voordat de ochtendvergadering.
Trends in risicokapitaal
De eerste risicokapitaalfinanciering was een poging om een industrie op gang te brengen. Daartoe volgde Doriot een filosofie van actieve deelname aan de voortgang van de startup. Hij zorgde voor financiering, advisering en connecties met ondernemers.
Een wijziging van de SBIC-wet in 1958 leidde tot de toetreding van beginnende beleggers, die weinig meer dan geld aan beleggers verstrekten. De stijging van de financieringsniveaus voor de industrie ging gepaard met een overeenkomstige toename van het aantal failliete kleine bedrijven. In de loop van de tijd hebben deelnemers in de VC-industrie zich verenigd in de oorspronkelijke filosofie van Doriot om advies en ondersteuning te geven aan ondernemers die bedrijven bouwen.
Groei van Silicon Valley
Vanwege de nabijheid van Silicon Valley ligt de overgrote meerderheid van de door durfkapitalisten gefinancierde deals in de technologie-industrie. Maar andere industrieën hebben ook geprofiteerd van risicokapitaalfinanciering. Bekende voorbeelden zijn Staples en Starbucks, die beide risicogeld ontvingen. Venture Capital is ook niet langer voorbehouden aan elitefirma's. Institutionele beleggers en gevestigde bedrijven zijn ook in de strijd gekomen. Tech-giganten Google en Intel hebben bijvoorbeeld afzonderlijke durffondsen om te investeren in opkomende technologie. Starbucks kondigde onlangs ook een $ 100 miljoen durffonds aan om te investeren in startups van voedingsmiddelen.
Met een toename van de gemiddelde transactiegrootte en de aanwezigheid van meer institutionele spelers in de mix, is risicokapitaal in de loop van de tijd volwassen geworden. De industrie bestaat nu uit een assortiment van spelers en investeerders die in verschillende stadia van de evolutie van een start-up beleggen, afhankelijk van hun risicobereidheid.
Getroffen door de financiële crisis van 2008
De financiële crisis van 2008 was een hit voor de risicokapitaalsector omdat institutionele beleggers, die een belangrijke bron van fondsen waren geworden, hun portemonnee strakker maakten. De opkomst van eenhoorns, of startups met een waarde van meer dan een miljard dollar, heeft een gevarieerd aantal spelers naar de industrie aangetrokken. Soevereine fondsen en opmerkelijke private equity-bedrijven hebben zich aangesloten bij de hordes investeerders die een veelvoud van rendement zoeken in een omgeving met een lage rente en namen deel aan grote ticketdeals. Hun intrede heeft geleid tot veranderingen in het durfkapitaalecosysteem.
Groei in dollars
Uit gegevens van de NVCA en PitchBook bleek dat VC-bedrijven in 2018 US $ 131 miljard financierden voor 8949-transacties. Dat cijfer vertegenwoordigde een sprong van meer dan 57% ten opzichte van het voorgaande jaar. Maar de toename van de financiering vertaalde zich niet in een groter ecosysteem als het aantal transacties, of het aantal transacties dat werd gefinancierd met VC-geld daalde met 5%. Financiering in een laat stadium is populairder geworden omdat institutionele beleggers liever beleggen in minder risicovolle ondernemingen (in tegenstelling tot bedrijven in een vroeg stadium waar het risico op falen groot is). Ondertussen is het aandeel engelbeleggers door de jaren heen constant gebleven of gedaald.
Vergelijk beleggingsrekeningen Aanbieder Naam Beschrijving Adverteerder Openbaarmaking × De aanbiedingen die in deze tabel worden weergegeven, zijn afkomstig van samenwerkingsverbanden waarvan Investopedia een vergoeding ontvangt.