Wat is een goede Sharpe-ratio?

De Sharpe-ratio is een bekende en gereputeerde maat voor risico-aangepast rendement op een investering of portefeuille, ontwikkeld door de econoom William Sharpe. De Sharpe-ratio kan worden gebruikt om de totale prestaties van een totale beleggingsportefeuille of de prestaties van een afzonderlijk aandeel te evalueren.

De Sharpe-ratio geeft aan hoe goed een aandeleninvestering presteert in vergelijking met het rendement op een risicovrije belegging, zoals Amerikaanse staatsobligaties of -rekeningen. Er bestaat enige onenigheid over de vraag of het rendement op de kortste looptijd van de schatkist bij de berekening moet worden gebruikt of dat het gekozen risicovrije instrument beter moet aansluiten bij de tijdsduur die een belegger verwacht aan te houden in de aandelenbeleggingen.

Belangrijkste leerpunten

• De Sharpe-ratio geeft aan hoe goed een aandeleninvestering presteert in vergelijking met het rendement op een risicovrije belegging, zoals Amerikaanse staatsobligaties of -rekeningen.
• Om de Sharpe-ratio te berekenen, berekent u eerst het verwachte rendement op een beleggingsportefeuille of individuele aandelen en trekt u vervolgens het risicovrije rendement af.
• Het grootste probleem met de Sharpe-ratio is dat deze wordt geaccentueerd door investeringen die geen normale rendementsverdeling hebben.

De Sharpe-ratio berekenen

Sinds de creatie van de Sharpe-ratio door William Sharpe in 1966, is het een van de meest gerefereerde risico-rendementsmaatregelen die in de financiële sector worden gebruikt, en veel van deze populariteit wordt toegeschreven aan de eenvoud. De geloofwaardigheid van de ratio werd verder versterkt toen professor Sharpe in 1990 een Nobelprijs voor de economische wetenschappen won voor zijn werk aan het Capital Asset Pricing Model (CAPM).

Om de Sharpe-ratio te berekenen, berekent u eerst het verwachte rendement op een beleggingsportefeuille of individuele aandelen en trekt u vervolgens het risicovrije rendement af. Vervolgens deel je dat cijfer door de standaardafwijking van de portefeuille of de investering. De Sharpe-ratio kan aan het einde van het jaar opnieuw worden berekend om het werkelijke rendement te onderzoeken in plaats van het verwachte rendement.

Dus wat wordt beschouwd als een goede Sharpe-ratio die duidt op een hoog verwacht rendement voor een relatief laag risico?

• Gewoonlijk wordt elke Sharpe-ratio groter dan 1, 0 door beleggers als acceptabel voor goed beschouwd.
• Een ratio hoger dan 2.0 wordt als zeer goed beoordeeld.
• Een verhouding van 3, 0 of hoger wordt als uitstekend beschouwd.
• Een verhouding onder 1, 0 wordt als suboptimaal beschouwd.

De formule voor de Sharpe-ratio is

waarbij: R _p het verwachte rendement op het actief of de portefeuille is; R _f is het risicovrije rendement; en σ _p is de standaarddeviatie van rendementen (het risico) van het actief of de portefeuille.

Beperkingen van de Sharpe-ratio

Het grootste probleem met de Sharpe-ratio is dat deze wordt geaccentueerd door investeringen die geen normale rendementsverdeling hebben. Activaprijzen zijn aan de onderzijde begrensd door nul, maar hebben theoretisch onbeperkt opwaarts potentieel, waardoor hun rendementen scheef of log-normaal zijn, wat een schending is van de veronderstellingen die zijn ingebouwd in de Sharpe-ratio dat activarendementen normaal worden verdeeld.

Een goed voorbeeld hiervan is ook te vinden bij de verdeling van de opbrengsten van hedgefondsen. Velen van hen gebruiken dynamische handelsstrategieën en opties die plaats maken voor scheefheid en kurtosis in hun verdeling van het rendement. Veel hedgefondsstrategieën produceren kleine positieve rendementen met af en toe een groot negatief rendement. Bijvoorbeeld, een eenvoudige strategie om diepe out-of-the-money opties te verkopen, neigt ertoe kleine premies te verzamelen en niets uit te betalen totdat de "grote" hits. Totdat een groot verlies plaatsvindt, zou deze strategie (ten onrechte) een zeer hoge en gunstige Sharpe-ratio vertonen.